Παναγούλεια 2011

Γράφει ο Χρήστος Πιπίνης

Ιδρυτικό μέλος του ΕΣΥΝ και σημερινός IMAGINE

Ολοκληρώθηκαν και φέτος τα Παναγούλεια, ένας θεσμός που συνεχίζει να υφίσταται από την εποχή του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Νέων, ο οποίος, προκειμένου να τιμηθεί ο αδικοχαμένος Αλέκος Παναγούλης, σύμβολο  της αντίστασης εναντίον της επταετούς θλιβερής δικτατορίας, είχε την πρωτοβουλία της δημιουργίας τους.  

Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτός που είχε την έμπνευση και διετύπωσε την πρόταση η οποία έγινε απόφαση του Συλλόγου για τα Παναγούλεια, ήταν ο Αντώνης Αλακιώτης, μέλος του ΕΣΥΝ, το όνομα του οποίου πάντοτε απουσιάζει από τους πανηγυρικούς που εκφωνούνται κάθε χρόνο. Βλέπετε, αυτού του τύπου οι εκδηλώσεις, θέλουν πολλούς και κατά περίσταση διαφορετικούς πατεράδες!

Σύμφωνα λοιπόν με το έθιμο που έπρεπε να τηρηθεί και φέτος, ο Πολιτιστικός και Αθλητικός Οργανισμός του Δήμου ως καθ’ ύλην αρμόδιος, είχε το γενικό πρόσταγμα και τον σχεδιασμό για την διεκπεραίωση των εκδηλώσεων.

Είναι αλήθεια ότι η στενόχωρη οικονομική κατάσταση δεν επέτρεπε τις πολυτέλειες και τις εξτραβαγκάντσες του παρελθόντος. Αυτό όμως δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι η φαντασία, η φρεσκάδα και η καινοτομία έπρεπε να απουσιάζουν. Άλλωστε, τι να τα κάνεις τα λεφτά όταν δεν έχεις μία! Όρεξη και κολύμπι στα βαθιά χρειάζεται, όχι πλατσούρισμα στα ρηχά!

Παρακολουθήσαμε λοιπόν μια διήμερη, ηλικιωμένη από το βάρος των χρόνων εκδήλωση, που ερχόταν σερνάμενη από το παρελθόν. Μια ειρηνοδρομία που μας πήγε πίσω στα αξέχαστα χρόνια της Βασιλικής Βερυκάκη και την ωραία εποχή όπου κάθε κόμμα είχε την εκπροσώπησή του σε φιλειρηνικούς φορείς!! ΕΕΔΥΕ, ΚΕΑΔΕΑ, ΑΚΕ… αν θυμάμαι καλά. Κάποιοι από αυτούς πιθανόν να υπάρχουν ακόμα για να μας θυμίζουν τους κακούς πυραύλους Πέρσινγκ και Κρουζ και τους καλούς SS 20!

Παρακολουθήσαμε επίσης μαζί με άλλους δυσφορούντες συμπολίτες μας καταγγελτικές ομιλίες κάποιων εκπροσώπων φορέων, οι οποίοι, λειτουργώντας ως ζόμπι και φερέφωνα κομματικών εντολοδόχων, αφού τους δόθηκε βήμα, τα έψαλαν για τα καλά στον ιμπεριαλισμό και σε όλο  το κακό συναπάντημα, με τη γνωστή παρωχημένη και  ξύλινη κομματική γλώσσα.

Ρωτάμε τους υπεύθυνους. Δεν πρέπει  επιτέλους να σταματήσουμε να δίνουμε το λόγο σε ανύπαρκτους φορείς, οι οποίοι δεν εκπροσωπούν κανέναν, παρά μόνο κομματικές γραμμές;

Σημειώνουμε τη μικρή έως μέτρια προσέλευση κόσμου και την απουσία της νεολαίας.

Σε ό,τι αφορά την έκθεση ντοκουμέντων, πρέπει να αναφέρουμε ότι είχε ενδιαφέρον ανάλογο της έκτασής της. Με άλλα λόγια, αν κάποιος θέλει να στηρίξει μια έκθεση με ιστορικά τεκμήρια, οφείλει να ερευνήσει και να διαθέσει πολύ περισσότερο χρόνο από όσο διέθεσαν οι υπεύθυνοι. Η βιβλιοθήκη της Βουλής, από όπου και τα αντίγραφα των ελάχιστων εφημερίδων εποχής που αναρτήθηκαν, έχει στη διάθεσή της πολύ μεγάλο όγκο έντυπου υλικού για κάθε ενδιαφερόμενο, αρκεί αυτός που θα τρέξει, να ασχοληθεί και να ερευνήσει συστηματικά την περίοδο που ενδιαφέρεται και να γνωρίζει τι ζητάει. Το ίδιο ισχύει και για το φωτογραφικό υλικό για τον ΕΣΥΝ. Οι φωτογραφίες που εκτέθηκαν ήταν  ήδη πολύ «παιγμένες», ενώ υπάρχει στα χέρια παλιών μελών προσωπικό αρχείο από εκδηλώσεις και τη ζωή του Συλλόγου, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί.    

Τα φετινά Παναγούλεια πρέπει να μας βάλουν σε σκέψεις. Όλοι αναγνωρίζουν ότι ο θεσμός έχει φτάσει στα όριά του. Δύο λύσεις υπάρχουν: ή να καταργηθούν οριστικά και τη θέση τους να πάρει ένα σύγχρονο θεματικό φεστιβάλ, ή να ανανεωθούν ριζικά, με νέο περιεχόμενο και νεανική έκφραση.

Οφείλουμε πάντως να ομολογήσουμε ότι η συναυλία με το συγκρότημα από μέλη του ΕΣΥΝ, με κάποιες προσθήκες, που έκλεισε τις εκδηλώσεις, ήταν εξαιρετική! Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στους συντελεστές, τόσο για τα τραγούδια που επέλεξαν, όσο και για τον θαυμάσιο τρόπο της εκτέλεσής τους. Ήταν μια ιδιαίτερα θερμή και συγκινητική βραδιά, μιας και δόθηκε η ευκαιρία να ανταμώσουν ξανά παλιοί φίλοι που είχαν χρόνια να ειδωθούν, να σιγοτραγουδήσουν τραγούδια γέφυρα στη νιότη τους και για πολλούς, ίσως σε μια από τις δημιουργικότερες φάσεις της ζωής τους. Κρατάμε από τα φετινά Παναγούλεια τον γλυκόπικρο  απόηχο του ΕΣΥΝ, όταν σε ένα πρωτόγνωρο για την εποχή ξέσπασμα, ο ανθός της πόλης ονειρεύτηκε ένα καλύτερο μέλλον, πάλεψε γι’ αυτό, δημιούργησε και ανέδειξε παιδιά με ταλέντο, μα πάνω απ’ όλα ερωτεύθηκε (μήπως θυμάται κανείς πόσες σχέσεις και πόσοι γάμοι προέκυψαν μεταξύ μελών;), διαφώνησε και τσακώθηκε, μέθυσε, γέλασε….

Να είμαστε καλά οι ζώντες να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε και να θυμόμαστε τους καλούς μας φίλους που έφυγαν για πάντα από κοντά μας.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ  ΑΠΟ ΤΟ  BLOG  IMAGINE ΠΟΛΙΤΕΣ AΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ(κάντε κλικ)