ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΡΑ: Μια ελληνική πρόταση για Έλληνες
Η Ελλάδα μας: Με την τρισχιλιετή της ιστορία, πατρίδα της διανόησης, του πολιτισμού, των τεχνών και των επιστημών. Του Σωκράτη, του Αριστοφάνη, του Φειδία του Πυθαγόρα. Πατρίδα των γενναίων, των ηρώων, της αυτοθυσίας, των μαχητών. Του Λεωνίδα, του Κολοκοτρώνη, του Μεγαλέξανδρου της Εθνικής Αντίστασης. Αλλά και πατρίδα του Εφιάλτη, του Πηλίου Γούση, της ΟΠΛΑ, των Ταγματασφαλιτών.
Μάχες του Μαραθώνα, Θερμοπύλες, Γαυγάμηλα, Κιούγκι, Δερβενάκια, Μπιζάνι, Άγιοι Σαράντα, Γοργοπόταμος. Αλλά και Πεντηκονταετής Πόλεμος, Άκτιο, Κερκόπορτα, Μικρασιατική Καταστροφή, Εμφύλιος. Δάφνινα και αγκάθινα στεφάνια που εναλλάχθηκαν μέσα στο διάβα των αιώνων στο μέτωπο των γενιών που πέρασαν, αφήνοντας τα κοκαλάκια τους να λευκαίνουν την κάθε σπιθαμή αυτής της γωνιάς της χερσονήσου του Αίμου. Αυτής της γης που για μια ακόμη φορά μας κοιτά απορημένα, μπροστά στην νέα «γενική οπισθοχώρηση» της γενιάς μας. Παγκοσμιοποίηση, ισοπέδωση αρχών και αξιών, αναξιόπιστος πολιτικός λόγος, πολιτική εκπόρνευση, και το χειρότερο από όλα: Μελετημένη-μεθοδευμένη σταδιακή αλλαγή των εθνικών και πολιτισμικών χαρακτηριστικών ενός λαού που πλήρωσε με τα ακριβότερα των τιμημάτων το δικαίωμά του να βιώνει και να πορεύεται με αξιοπρέπεια. Και μέσα σε αυτό τον πολύπλοκο καμβά, ένας λαός παραζαλισμένος από την ταχύτητα των αλληλοαναιρούμενων πληροφοριών, χαμένος μέσα στις ανασφάλειές του, τις φοβίες απώλειας προκατασκευασμένων αναγκών. Ένας λαός που προσπαθεί να ισορροπήσει σε «δύο βάρκες», κρατώντας στην ίδια μασχάλη το ανεκπλήρωτο όνειρο της εθνικής του ολοκλήρωσης και αυτό της κατάκτησης της μερίδας από την πίττα του ασήμαντου. Όλα φαίνονται να υποθηκεύονται και να αναιρούνται. Οι επιταγές για αξιοπρέπεια των κοντινών μας προγόνων που δεν υπέγραψαν τη δήλωση του σφαγέα Μουσταφά Κεμάλ, κόντρα στην ατέρμονη, επίπλαστη αναγκαιότητα κατάκτησης μιας «ευμάρειας», η οποία, εν πολλοίς μοιάζει με την άκρη του ουράνιου τόξου, που όλο φαίνεται πως φτάνει και ποτέ δεν πιάνεται. Οι λυσσαλέες μάχες των Μακεδόνων αγωνιστών του βάλτου για λευτεριά, κόντρα στην σαφώς πια διαφαινόμενη κιονορτοποίηση του μακεδονικού κάμπου που «χωρίς περίσκεψη και αιδώ», στήνουν οι οικονομικές συμμορίες του αθηνοκεντρικού κράτους. Ακόμη, η αδυσώπητη αίσθηση πως αυτός ο τόπος, γεννάει πια μόνο οσφυοκάμπτες, χαρτογιακάδες και έναν «μαστροπό λαό», που σαν σημαντικότερο «όραμα» θέτει την εύνοια της «θεάς τύχης», μέσα από το διαρκώς διογκούμενο στημένο παιχνίδι των πολλαπλών «συνταγών» ευτυχίας του κρατικομαφιόζικου τζόγου. Μιας νεολαίας που αναζητά την δικαίωση των υπαρξιακών της αγωνιών, μέσα στην δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα της «γκλαμουριάς» των κάθε λογής «προαγωγών» της τηλεοπτικής show business, ξεχασμένη στο «φραπόγαλο» και στην ενατένιση ενός μέλλοντος-τούνελ, που κανένα φως στο βάθος του δεν διακρίνεται. Ενός συνδικαλιστικού-κοινωνικού κινήματος που οχυρωμένο πίσω από συντεχνιακά «κεκτημένα», παραπαίει ταλαντευόμενο μεταξύ των θεσμικών του αναζητήσεων και των επιλογών της όπως-όπως κάλυψης ιδιοτελών μικροσυμφερόντων. Μιας ταλάντευσης που ως κύρια παρενέργεια επιφέρει την έντονη αίσθηση «πολιτισμικής ναυτίας» ακόμη και στους διαχειριστές του κατ’ επίφαση αυτού κινήματος. Και τέλος, ενός κράτους-εισπράκτορα, που αφού επί δεκαετίες καλλιέργησε την λογική της «ισχυρής οικονομικά Ελλάδας», ξεριζώνει αφενός τις τελευταίες έστω αχνές κοινωνικού τύπου παρεμβάσεις του, καταληστεύοντας αφετέρου τα πιο αδύνατα κοινωνικά στρώματα με κάθε δυνατό τρόπο. Στέλνοντας ολοένα και πιο βαθιά στο «λαγούμι της απόγνωσης» τους πολίτες του, κραδαίνοντας ταυτόχρονα την απειλητική ρομφαία του «made in USA» παγκόσμιου στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος, που όντας πια ο «ιδιοκτήτης της μιας και μοναδικής αλήθειας», ισοπεδώνει με τις έξυπνες βόμβες του και τις κουκουλοφόρες αστυνομίες του, οτιδήποτε δεν κινείται στον αστερισμό της σύμπλευσής του, με τις νεοταξικού τύπου «πολιτικοεπιστημονικές» σοφιστείες του. Με το ερώτημα να συνεχίζει να πλανιέται και να χάσκει, ως ανοιχτή πυορροούσα πληγή: Ήλθε το τέλος της Ιστορίας; Όντως βρισκόμαστε στο τέλος των ιδεολογιών; Αυτή η πατρίδα που λέγεται Ελλάς, έπαψε τελικά να γεννά ποιητές, σοφούς και ήρωες; Είναι τελικά όλα τα παράγωγα του «πολιτισμού» μας καταναλωτικά προϊόντα μιας χρήσης; Πολλαπλά ερωτηματικά που κατ΄ αρχήν φαντάζουν αναπάντητα, καθώς το χέρι του μεγάλου αδελφού που ακούει στο όνομα Uncle Sam, συνεχίζει να αναδεύει, χαμογελώντας με νόημα κάτω από τα μουστάκια του, το άμορφο παρασκεύασμα του melting pot της εποχής μας.
Το θεμέλιο
Το 1821 βάζει τη βάση για την δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας για την ανύπαρκτη έως τότε – ακόμη και ως γεωγραφικός όρος – Ελλάδα. Αφυπνίζεται το ελληνικό «πνεύμα» ως να βρισκόταν σε χειμερία νάρκη 400 ετών και πλέον. Κάτω από αντίξοες συνθήκες, υπό την ατσάλινη εποπτεία της Γηραιάς κυρίως Αλβιόνας, το έθνος στέκεται στα πόδια του και επαναθέτει ως ζητούμενο την εθνική του ταυτότητα και τις πολιτιστικές του ιδιαιτερότητες. Έτσι, την ίδια ώρα που ως στόχος τίθεται η ανασύσταση του ελληνικού έθνους που ούτως ή άλλως θα δημιουργούνταν μέσα από το κλίμα του φιλελληνισμού και του σκληρού και αποφασισμένου πυρήνα των επαναστατών του ΄21, ταυτόχρονα οργανώνεται και το θεμέλιο της νέας πραγματικότητας . Η Ελλάδα μπαίνει σε μια φάση ασφυκτικής κηδεμονίας από τις μεγάλες δυνάμεις, με τελικό «εργολήπτη» την Μεγάλη Βρετανία, που καταρχήν ορίζει και διορίζει τους πρώτους ηγεμόνες της, προερχόμενους από τα σαλόνια των ευρωπαϊκών βασιλικών δυναστειών. Στην ουσία, η κηδεμονία της νεοσύστατης χώρας, αρχίζει το 1830 με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, όπου οι τρεις μεγάλες δυνάμεις, αυτοανακηρύσσονται Προστάτιδες της Ελλάδας και ξεκαθαρίζουν ότι «δεν έχουν μόνο το δικαίωμα αλλά και το καθήκον να επεμβαίνουν για τη διατήρηση της ησυχίας και της τάξης στη χώρα». Από κείνη κιόλας την στιγμή, τίθενται και τα θεμέλια του ετεροκαθορισμού της όποιας παραγωγής πολιτικής των κατά κανόνα διορισμένων ηγετών της πατρίδας, που μέχρι σήμερα, ανακυκλώνονται σταθερά στο ίδιο πάντα μοτίβο: Επιλογή του μεγάλου αφεντικού και ανταγωνισμός απλά για το ποιος θα εκπροσωπήσει καλύτερα τα αλλότρια κυρίως συμφέροντα. Με εξαίρεση μέσα σε 180 χρόνια, τα δύο φωτεινά διαλείμματα του Χαρίλαου Τρικούπη και του Ελευθερίου Βενιζέλου. Έτσι, από τον γιατρό του Αλί Πασά Ιωάννη Κωλέττη του «γαλλικού κόμματος» περάσαμε στο «στρατηγέ Σκόμπυ ιδού ο στρατός σας» του Γεωργίου Παπανδρέου και στο «ευχαριστώ τους Αμερικάνους» για τα Ίμια, του Κωνσταντίνου Σημίτη. Από τους φαναριώτες Χατζηαβάτες της Μεγάλης Πύλης, περάσαμε στους αυλικούς των διαφόρων καθεστώτων, φθάνοντας στα διαπιστευτήρια στο Παγκόσμιο Ισραηλιτικό Συμβούλιο των σημερινών συγκυβερνώντων. Ακόμη, μέσα από τα αλλεπάλληλα λατινοαμερικάνικου τύπου προνουντσιαμέντα των επαγγελματιών στρατιωτικών, βιώσαμε διαφόρων τύπων «επαναστάσεις» που επενέβησαν για να επιβάλλουν ξενόφερτες κυβερνήσεις, να διώξουν και να επαναφέρουν βασιλείς ή για να επιβάλλουν τις ιδιωτικού τύπου δικτατορίες τους. Και τέλος, έγινε αποδεκτή ως μια ιδιότυπη «κατάρα» μέσα στο διάβα των δύο αιώνων από την παλιγγενεσία, η ανακύκλωση του ιδίου και απαράλλακτου τύπου ανάπτυξης του εγχώριου επιχειρηματικού – παραγωγικού δυναμικού της χώρας: Μεταπρατικού τύπου επιχειρήσεις, με επιχειρηματίες που σε αντίθεση με τον λαό, δεν ανέπτυξαν ποτέ εθνική συνείδηση αφενός στα πρότυπα του ευρωπαϊκού μοντέλου «nation above everything», αφαίμαξαν αφετέρου τον τόπο. Στηρίζοντας σταθερά την διαφθορά των κάθε λογής εκ των έξω επιβαλλόμενων διαχειριστικών – τύπου προτεκτοράτου – πολιτικών συστημάτων και «επενδύοντας» σε τραπεζικούς λογαριασμούς κυρίως του εξωτερικού, τα παραγόμενα οικονομικά μεγέθη των αντιπαραγωγικών τους δραστηριοτήτων. Με αποτέλεσμα φυσικά, δύο σχεδόν αιώνες μετά την σύσταση του νεοελληνικού κράτους, η οικονομία του να στηρίζεται ακόμη στον παραπαίοντα αγροτικό τομέα και στις υπηρεσίες που παρέχει η Ελλάδα με το ανεπαρκές τουριστικό της μοντέλο.
Και ο λαός…
Ο ελληνικός λαός. Οχυρωμένος μέχρι τουλάχιστον προ μιας δεκαετίας στις δικές του «διαδρομές» παλινδρομεί σήμερα πια, μεταξύ των επιταγών τύπου «must» που του πλασάρουν οι επιτήδειοι επικοινωνιολόγοι της σύγχρονης Βαβυλωνίας και της κληρονομιάς που έχει παραλάβει από τις γενιές της Μικρασίας, του έπους του ΄40 και της Εθνικής Αντίστασης. Στέκεται ακόμη αναποφάσιστος στα διλήμματα μονίμως αυτοαναιρούμενος. Λειτουργώντας πότε ως Τζέκυλ και πότε ως Χάϊντ. Ως «αδέκαστος εισαγγελέας» στα αυτοσχέδια λαϊκά δικαστήρια-καφενεία, όπου κατακεραυνώνει την πολιτική και τους πολιτικούς και ως στυλοβάτης της αναπαραγωγής των αδιεξόδων του συστήματος, τις Κυριακές των όποιων εκλογικών αναμετρήσεων. Επιτείνοντας έτσι ακόμη περισσότερο το ιονεσκικό περιβάλλον του πολιτικού παράλογου, που σε συνδυασμό με την τύπου αναγεννόμενου φοίνικα αναστύλωση του διεφθαρμένου δικομματικού μηχανισμού, δημιουργεί το υπόβαθρο ενός άκρως εκρηκτικού-διαλυτικού μέλλοντος.
Ερωτηματικό ο ελληνικός λαός. Ενώ κουβαλάει στους ώμους του βαριά ιστορία, ενώ βίωσε από τους παππούδες του τουλάχιστον, τα δεινά που υπέστη στο πρόσφατο παρελθόν, ως ανώριμος έφηβος, αρνείται επίμονα να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν. Αυτοπεριθωριοποιείται στον ρόλο του «οπαδού της γαλαρίας». Αυτοπροσδιορίζεται ως θεατής ενός ντέρμπυ στο οποίο μόνο ως φωνασκών νεανίας συμμετέχει.
Αυτοακρωτηριάζεται αλλεπάλληλα, και αντί για κραυγές οργής και αγωνίας, πανηγυρίζει στους στημένους αγώνες των επαγγελματιών πολιτικών-managers. Μόνο με την περίοδο των αρχών του 18ου αιώνα, όταν πλήρης πια ήταν η διάλυση της συνοχής της κοινωνίας των «ραγιάδων», μπορεί να συγκριθεί η σημερινή πραγματικότητα. Μια σκοτεινή εποχή, όπου ο Ελληνισμός είχε πλήρως παραιτηθεί από κάθε ελπίδα παλιγγενεσίας του, έως τουλάχιστο ότου, ξανακουσθούν οι βροντερές φωνές του αγιορείτη Πατρο-Κοσμά του Αιτωλού και στη συνέχεια του εθνεγέρτη Ρήγα του Βελεστινλή.
Έτσι και σήμερα οι κυρίαρχες λογικές που προκύπτουν από την πλευρά του λαού είναι, ποιοτικά τουλάχιστον ταυτόσημες με εκείνες, των τρομερών και σκοτεινών εποχών του 1750. Στοιχεία δηλαδή που συναποτελούν τα κεντρικά χαρακτηριστικά του ραγιά: Ωχαδερφισμός, ιδιώτευση, άρνηση κοινωνικοποίησης της συμπεριφοράς, αναβολή κάθε λογικής ανάληψης ευθύνης, ευκολία στην ανατροπή κλασσικών αξιών και αρχών που επί χιλιετηρίδες έχτιζαν οι αρχιμάστορες πρόγονοί μας. Και ευτυχώς, ελάχιστες φωνές – εξαιρέσεις στον αδυσώπητο κανόνα - ανθρώπων του πνεύματος τόσο του τόπου μας όσο και διεθνώς, που με απόγνωση σχεδόν, αγωνίζονται με τις λιγοστές τους δυνάμεις, έξω από το main stream, να στείλουν το SOS, από το καράβι που φουντάρει αύτανδρο.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Τα κόμματα
ΠΑΣΟΚ: Το κατ΄ επίφαση «σοσιαλιστικό κόμμα» που καθοδηγείται πια από μια εντελώς μεταλλαγμένη πολιτική πρόταση, εντελώς διαφοροποιημένη από τις αρχικές του διακηρύξεις, όπως της 3ης Σεπτέμβρη, είναι το κυρίως υπεύθυνο για την κατάντια του πολιτικού λόγου, της ανακολουθίας, πολιτικού λόγου και έργων. Και σε μεγάλο βαθμό, της «ιδρυματοποίησης» πια της διαφθοράς στη κρατική μηχανή, τόσο στη κεντρική Διοίκηση όσο και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά και σε ολάκερο το κορμί της κοινωνίας μας. Με αποτέλεσμα η χώρα να θεωρείται διεθνώς «πρωταθλητής» στην διαφθορά.
Το φαινόμενο από σημειολογικής άποψης, αρχίζει να κάνει την εμφάνισή του από την εποχή του «σκανδάλου Κοσκωτά». Πέρα από την συγκάλυψη των ευθυνών, πολιτικών και ποινικών που προέκυψαν εκείνη την περίοδο, η σημαντικότερη παρενέργεια, που καθόρισε μάλιστα και την συνολική στάση της ελληνικής κοινωνίας μετά το εν λόγω σκάνδαλο, ήταν και η παγίωση μιας ολότελα στρεβλής άποψης, που σχεδόν θεσμοθετήθηκε από τότε. Σύμφωνα με την οποία μάλιστα, το να αποκτήσεις με κάθε τρόπο, θεμιτό και αθέμιτο το μέγιστο δυνατόν κεφάλαιο με τον ελάχιστο μάλιστα κόπο, είναι περίπου κάτι σαν «εθνικό καθήκον».
To ΠΑΣΟΚ, Μετά την ανάληψη της ηγεσίας του από τους αυτοαποκαλούμενους «εκσυγχρονιστές» αλλά στην ουσία καθαρόαιμους οπαδούς τη νέας τάξης και της παγκόσμιας διακυβέρνησης, εγκατέλειψε οριστικά κάθε σπέρμα κοινωνικής διάστασης της πολιτικής του, που είχε ως κληρονομιά από τους πιονέρους σοσιαλιστές του ΠΑΚ. Μετατράπηκε σε ένα καθαρά διαχειριστικό – λογιστικό μηχανισμό αποκατάστασης σχέσεων, τόσο με τα νέα οικονομικά τζάκια που αυτό δημιούργησε, όσο και με τους παραδοσιακούς μεταπράτες – επιχειρηματίες, της μετεμφυλιοπολεμικής Ελλάδας. Επαναδραστηριοποιώντας παράλληλα όλους εκείνους τους φοροεισπραχτικούς μηχανισμούς των συντηρητικών παρατάξεων που κυβέρνησαν την χώρα πριν από την δικτατορία των συνταγματαρχών. Και εξαφανίζοντας κάθε «σοσιαλιστική διάσταση» που είχε απομείνει στο κόμμα αυτό, στρέφοντας όλον τον μηχανισμό είσπραξης φόρων σε αυτό που το ΠΑΣΟΚ του ΄81 στήριξε σε πρώτη φάση: Τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τους εργαζόμενους και τα αγροτικά νοικοκυριά. Στον κοινωνικό τομέα, πρωταγωνίστησε στην διάλυση των κοινωνικών κινημάτων που βγήκαν ενισχυμένα με την μεταπολίτευση. Μετέτρεψε τα συνδικάτα των εργαζομένων και των υπαλλήλων σε υποκαταστήματα του κόμματος, ενώ διέλυσε κυριολεκτικά το συνδικαλιστικό και το συνεταιριστικό κίνημα των αγροτών, με ανεπαρκή έως ιδιοτελή νομοθετικά εφευρήματα. Και στις δυο περιπτώσεις με γνώμονα την παλιά κακή μαρξογενή λογική: «Ότι είναι καλό για το κόμμα, είναι καλό και για το λαό».
Στα εθνικά ζητήματα, η παρουσία του «μετά τον Ανδρέα ΠΑΣΟΚ», υπήρξε αντιφατική. Από τις επιλογές των επιτυχημένων σε μεγάλο βαθμό ελιγμών του Ανδρέα Παπανδρέου, περάσαμε στην παραδοσιακή μεταπολεμική λογική της διαπίστευσης της εξωτερικής πολιτικής της χώρας κατευθείαν στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στους επιτελείς του Πενταγώνου. Μια προτεκτορατοποίηση της πατρίδας και της διεθνούς της παρουσίας, «συνεπέστατη» στις προδιαγραφές της συμφωνίας των μεγάλων δυνάμεων στη Γιάλτα. 0ι παρενέργειες αυτής της επιλογής είναι οι χαρακτηριστικές περιπτώσεις της παράδοσης του Οτζαλάν στους δήμιους του, των Ιμίων, του θέματος της ονομασίας της Μακεδονίας, τη σύμπλευση με τους ΝΑΤΟϊκούς εγκληματίες στον βομβαρδισμό της Σερβίας και σε άλλες γκανγκστερικού τύπου επεμβάσεις. Και φυσικά, των αλλεπάλληλων συμφωνιών που υπεγράφησαν στο πλαίσιο της Ε.Ε., προς όφελος της Τουρκικής διπλωματίας.
Η μοναδική ίσως θετική σταθερά που απέμεινε μέσα από την απαξίωση ακόμη και των προθέσεων του κενού πια περιεχομένου «σοσιαλιστικού» χώρου, είναι το έμψυχο δυναμικό των ανθρώπων του πρωτογενούς ΠΑΣΟΚ, που έμεινε κατά κανόνα έξω από τον «εκσυγχρονιστικό» μπλοκ. Μια εφεδρεία πάρα πολύ σημαντική για την ανάπτυξη ενός νέου κοινωνικού κινήματος, το οποίο ούτως ή άλλως αναζητά το σχήμα έκφρασής του, μετά μάλιστα την πλήρη κατάρρευση ακόμη και των προσχημάτων, από τους επαγγελματίες «σοσιαλιστές-νεοταξίτες», του σημερινού επίσημου ΠΑΣΟΚ.
ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Με …μεταλλαγμένη πολιτική παρουσία ο συντηρητικός χώρος, δημιουργεί πολλαπλούς προβληματισμούς για την εν γένει στάση του, απέναντι στα ουσιαστικά προβλήματα της πατρίδας και της κοινωνίας της. Παρατηρώντας πάντως, ειδικά στα εθνικά ζητήματα τις επιλογές της Ν.Δ. διαπιστώνεται η ίδια λογική της πρόσδεσης των επιλογών της στο άρμα της Ουάσιγκτον, που πάει πακέτο με τα διαπιστευτήρια στο σε νεοταξίτικες διεθνείς οργανώσεις, κλειστά clubs , που σε κάθε ευκαιρία υποβάλλει η ηγεσία του κόμματος. Με ιδιαίτερη επιμέλεια κρύβεται πίσω από τις πατριωτικές ρητορικές, η διαχειριστική – λογιστική κυρίαρχη λογική του κόμματος αυτού, που είναι γεγονός όμως ότι, διαθέτει στις τάξεις του, νέα στην ηλικία στελέχη, τα οποία έχουν περίσσιες ελπίδες από την συντηρητική παράταξη. Μια «μεταφυσική» μάλλον επένδυση, μια που σαφές διαφαίνεται το πραγματικό «πακέτο» των θέσεων της ηγετικής ομάδας του κόμματος, που στην ουσία μονίμως διαμαρτύρεται για την άλωση των παραδοσιακών πολιτικών θέσεων και επιλογών της παράταξης από τους φιλάρεσκα, αλλά χωρίς έρεισμα αυτοαποκαλούμενους πια, «σοσιαλιστές» του ΠΑΣΟΚ.
Απέναντι στο πλήρως απονευρωμένο από τις όποιες καταβολές του σοσιαλιστικό κόμμα, η οργανωμένη συντηρητική παράταξη αντιπροτείνει διαχειριστικού και διαρθρωτικού τύπου αλλαγές. Οι οποίες το μόνο που εγγυούνται είναι, η περαιτέρω ισχυροποίηση των μεταπρατικών τζακιών της χώρας, πλήρη σύμπλευση του συστήματος οικονομικής διαχείρισης με τις λογικές της οικονομικής «παγκοσμιοποίησης» και περισσότερο αστυνομικό κράτος-εισπράκτορα. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλα τα μεγάλα ζητήματα του «κοινωνικού κράτους», η συντηρητική παράταξη, συνεπέστατη με την ιδεολογικοπολιτική της κληρονομιά, προτείνει πακέτα οριστικών αποδεσμεύσεων, από οτιδήποτε συνδέεται με την λογική της κοινωνίας της αλληλεγγύης. Κλασικά παραδείγματα είναι οι θέσεις του κόμματος για πλήρη ιδιωτικοποίηση των συστημάτων υγείας και παιδείας, των Μαζικών Μεταφορών. Παρεμβάσεις που αφορούν στις συνθήκες διαβίωσης των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας.
Διατηρώντας ως κύριο χαρακτηριστικό της ακόμη και σήμερα η ΝΔ, την κλασσική παλλαιοκομματική λογική του “ώριμου φρούτου”, συνεχίζει να ψελλίζει πολιτικές ασυναρτησίες, ως απάντηση στη λαίλαπα των νεοταξιτών του ΠΑΣΟΚ και σε αναμονή του “ηλίθιου λαού, που τι θα κάνει, πάλι έναν από τους δύο θα ψηφίσει”.
Κ.Κ.Ε.: Το ιστορικό κόμμα της παραδοσιακής αριστεράς, ορφανεμένο από την «υψηλή καθοδήγηση» του Κ.Κ.Σ.Ε., ακόμη δεν έχει οριοθετήσει σαφή στρατηγικό προσανατολισμό, μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης και της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. Περιχαρακωμένο στην λογική της συντήρησης και πολλές φορές «αναπαλαίωσης» του οικοδομήματος και των μηχανισμών του, παραμένει ένα κλειστό «κλαμπ», με στεγανά και ατσάλινα δομημένη κομματική ιεραρχία. Παράλληλα, μη έχοντας καθόλου απαλλαγεί από την κληρονομιά του «κατέχοντος την μοναδική ιστορική αλήθεια», συνεχίζει την παράδοση των Σιάντου – Ιωαννίδη – Ζαχαριάδη. Ξεδιπλώνοντας και αναδιπλώνοντας το μαζικό κίνημα που ελέγχει με τους τούς μηχανισμούς του, αναλίσκεται σε αέναους κύκλους επαναστατικής γυμναστικής. Που ναι μεν αναπαράγουν την συντήρηση των πειθαρχημένων σε αρκετό βαθμό κομματικών σχηματισμών του, συντηρούν την ίδια ώρα στον ευρύτερο χώρο της «ελληνικής αριστεράς» και του κινήματός της – όσο αυτό υπάρχει – τα αδιέξοδα. Που σε συνδυασμό με την κρίση των Μαρξιστικών, Μαρξογενών και Μαρξοειδών θεωριών από τη μία πλευρά και στην ολοένα και περισσότερο διαφαινόμενη ανάγκη συγκροτημένης απάντησης στην Παγκοσμιοποίηση (Globalization), συντηρούν τον χώρο, ως ένα περιβόλι πολυποίκιλων, δυναμικών, ενηλικιωμένων, αλλά και άκαρπων ειδών. Που μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις, «αστυνομεύει» φιλάρεσκα και με αδικαιολόγητο πείσμα, τον όποιο προοδευτικό-δημοκρατικό λόγο που μπορεί να προέρχεται κατά κανόνα, από εκφραστές μη μαρξογενών επιλογών.
Ο χώρος του Κ.Κ.Ε. φιλοξενεί κατά τα άλλα, ένα σημαντικότατο δυναμικό ενεργών-μαχητικών πολιτών. Αλλά το ζητούμενο παραμένει όπως εξάλλου ιστορικά, επανειλημμένα έχει αποδειχθεί, αν τελικά τόσο τα στελέχη του όσο και ο μηχανισμός του, μπορούν να συμπαραταχθούν σε ένα ευρύ πατριωτικό-δημοκρατικό μέτωπο. Οι πρόσφατες εμπειρίες από τις άκαρπες συνεργασίες της ευρύτερης αριστεράς, οι οποίες οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο για τους ίδιους ακριβώς λόγους «καισαροπαπισμού» όπως και στο παρελθόν, απέδειξαν εξάλλου για μια ακόμη φορά, πως αν το Κ.Κ.Ε. δεν απεγκλωβιστεί από τον φαντασιακό εν πολλοίς ηγεμονισμό του και την αναμονή της δημιουργίας των “κατάλληλων κοινωνικών συνθηκών”, δεν θα συμμετάσχει σε κανένα ευρύ μέτωπο, απέναντι στη Νέα Τάξη Πραγμάτων.
ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ: Πολυποίκιλος τόσο σε γκάμα προσωπικοτήτων όσο και σε φάσμα ιδεών ο χώρος της ευρύτερης, αυτοαποκαλούμενης επίσης, ανανεωτικής αριστεράς. Κύρια χαρακτηριστικά του ο ιδεολογικός κατακερματισμός του χώρου, η κούραση των στελεχών του και η σύγχυση που τους προκαλούν οι πειρασμοί συνδιαχείρισης του συστήματος. Ένα μόνιμο …φλέρτ στα στελέχη του, τόσο από τους «σοσιαλιστές» του ΠΑΣΟΚ όσο και τους φιλελεύθερους της Ν.Δ.
«Πνιγμένος» κάτω από αμφιλεγόμενες «glamour» προσωπικότητες ο χώρος, συμπλέει με τις πιο χαζοχαρούμενες έως ανόητες σοφιστείες περί ατομικών δικαιωμάτων, περί παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών, περί υπεράσπισης των ιδιαιτεροτήτων των κάθε λογής κοινωνικών μειοψηφιών και λοιπών «προκάτ» κοινωνικών ευαισθησιών. Με κύριους εκφραστές της ασπόνδυλης πολιτικής στρατηγικής αλλά και τακτικής του, πανικοβλημένους από την αίσθηση της πολιτικής μοναξιάς θεωρητικούς ακροβάτες. Τους οποίους φυσικά το διαχειριστικό σύστημα χρησιμοποιεί, ως βασιλικότερους του βασιλέως εκφραστές της χρησιμοθηρικής-ωφελιμιστικής-διαχειριστικής πολιτικής του, χαμογελώντας ενίοτε κάτω από το μουστάκι του, μια που ανακαλύπτει άμισθους εθελοντές υπαλλήλους καθαριότητας για την αποκομιδή των σκουπιδιών του.
Παραπαίοντας σε μια κωμικοτραγική εναλλαγή στήριξης, πότε ακραίων δονκιχωτικών θέσεων ψευδοεπαναστατικού τύπου και πότε ανοχής κρυπτοφασιστικών παρεμβάσεων στο σώμα της κοινωνίας τύπου «μη κυβερνητικών οργανώσεων» και υποτιθέμενα «ανεξαρτήτων αρχών». Πότε στηλιτεύοντας τους «εγκληματίες Σερβοβόσνιους» για εθνοκάθαρση και πότε στηρίζοντας τον «πολιτικό ρεαλισμό» της παράδοσης του Οτζαλάν στους δήμιους του και την υπογραφή ενδοτικών συνθηκών με την Άγκυρα.
Στην βάση του ωστόσο, ο χώρος της «ανανεωτικής αριστεράς», φιλοξενεί μια γκάμα ενεργών μεν πολιτών, παροπλισμένων δε, με μια διάθεση αυτοοικτιρμού και παραίτησης. Που χρησιμοποιούν έναν λόγο ακραίο και ανατρεπτικό από την μία πλευρά, συμπλέουν με την «τρέχουσα διαχειριστική λογική των καιρών» από την άλλη. Την ώρα μάλιστα των αποφάσεων, που στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία, είναι η ώρα της ψήφου. Που περιχαρακώνονται πίσω από έναν λόγο αναβλητικό, κάθε που τίθενται ενώπιον των μεγάλων διλημμάτων, τα οποία συνήθως κρύβουν και απεμπόληση συνηθειών και βολεμάτων. Ο χώρος αυτός παραμένει επίσης ένα μεγάλο ερωτηματικό για το πώς θα λειτουργήσει σε μια προοπτική συμπαράταξης απέναντι στην παράθεση των μισθοφορικών και λοιπών δυνάμεων της Νέας Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων.
ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Με μια πανσπερμία ιδεολογικοπολιτικών θέσεων και ομάδων, η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, παραμένει ο χώρος εκείνος από τον οποίο, οι ιδεολογικά συγγενικές μετακινήσεις είναι συχνότατες, όσο συχνές είναι και οι αναπροσαρμογές και οι ανασυντάξεις των δυνάμεών της. Ο χώρος αυτός που στην μεταπολίτευση έδινε τον τόνο των μαζικών κινητοποιήσεων, σήμερα φαίνεται ότι κρατεί από την πάλαι ποτέ αίγλη της, ελάχιστα προβεβλημένα στελέχη, τα οποία φλερτάρουν ανυπόφορα με το νεόκοπο μοντέλο επικοινωνίας με τον λαό μέσα από τα τηλεοπτικά «παράθυρα». Η βασική αρχή που κυριαρχούσε στη δεκαετία του ‘70 για «παρουσία και δουλειά στη βάση» έχει ήδη καταργηθεί στην πράξη, καθώς αρκετοί από τους πρώην Τροτσκιστές, Μαοϊκούς, Σταλινικούς κλπ αριστεριστές, είναι ήδη στελέχη επιχειρήσεων, κομμάτων ή ακόμη τηλεοπτικοί αστέρες. Ακόμη, ένα σημαντικό ποσοστό του χώρου, είναι απόλυτα περιθωριοποιημένο ή τελεί υπό μόνιμη αναχώρηση-απόσυρση στο σπίτι του.
Ερώτημα επίσης παραμένει η συμμετοχή ιδιαίτερα των 50άρηδων σήμερα «αριστεριστών» σε μια προοπτική Μετώπου, μια που, και τα κινήματα ακόμη της αντιπαγκοσμιοποίησης διαπιστώθηκε πως φιλοξένησαν ελάχιστους εξ’ αυτών. Αξιοσημείωτη πάντως παρουσία ήδη έχουν – αν και ακόμη χωρίς ξεκαθαρισμένη κοσμοθεωρία – ένα μικρό ποσοστό νέων πολιτών που ασφυκτιά μέσα στην αφιλόξενη γι αυτούς σημερινή «αριστερή» πραγματικότητα.
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ-ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ: Με ιδεολογικοπολιτική πολυποικιλότητα, ο χώρος των αντιεξουσιαστών- αναρχικών, δείχνει να κρατά τη δυναμική του ιδιαίτερα στο επίπεδο του πολιτικού ακτιβισμού, ενω στο θεωρητικό πεδίο, ελάχιστη σχέση δείχνει να έχει με τα θεωρτητικά πλαίσια του αναρχισμού, όπως αυτά εκφράστηκαν από τους ιδεολογικούς πατέρες του, Μπακούνιν, Μαλατέστα, Στίρνερ, Κροπότκιν, κλπ, ή ακόμη τον σημαντικότερο ηγέτη του ένοπλου αναρχικού κινήματος, Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι.
Κεντρικό πολιτικό χαρακτηριστικό του χώρου, η έκφραση της κάθετης αντίθεσής του σε οτιδήποτε σχετίζεται με τη δομή του κράτους και της οργανωμένης κοινωνίας, αλλά και με την ιστορική συνέχεια της Ελλάδας ως εθνοχώρου και τα πολιτιστικά και τα εθνοτοπικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της.
Στο ακτιβιστικό του πλαίσιο ο χώρος, επιδεικνύει συνεχώς την σαφή του έως εχθρική του στάση όχι μόνο στις παραδοσιακές έννοιες της Πατρίδας και των αξιών που αυτή περικλείει ακόμη και στο θυσιαστικό ή και το ποιητικό της πεδίο, αλλά και την κάθετη αντίθεσή του σε οποιαδήποτε διαφορετική φωνή κατά της λαίλαπας των δημοκρατιών της αγοράς και των νεοταξιτών. Αστυνομεύοντας στο πρότυπο ορισμένων αριστερίστικων οργανώσεων της μεταπολίτευσης τον “προοδευτικό λόγο”, με την προσέγγιση του “κατέχοντος την μοναδική επαναστατική αλήθεια”.
Το πλέον παράδοξο με τον χώρο αυτό, από την ήπια έως την πιο ακραία έκφρασή του, είναι η χρήση συμβόλων κυρίως των Λατινοαμερικάνικων επαναστατικών κινημάτων όπως ο Ερνέστο Γκουεβάρα, ο Χοσέ Μαρτί, ο Υποδιοικητής Μάρκος των Ζαπατίστας κλπ, οι οποίοι όμως ως κεντρικό σύνθημά τους είχαν και συνεχίζουν να έχουν το Patria Libre ο Morir (Ελεύθερη Πατρίδα η Θάνατος), σε αντίθεση με τους Έλληνες αντιεξουσιαστές, οι οποίοι δείχνουν να μισούν οτιδήποτε σχετίζεται με την Πατρίδα ακόμη και ως παράγωγο θυσιών γενεών και γενεών, για το δικαίωμα στην ελευθερία και στην αυτοδιάθεση.
Πάντως θα πρέπει να τονισθεί εδώ πως όπως έδειξε το Κίνημα της Αργεντινής κατά του ΔΝΤ, ο αντίστοιχος αντιεξουσιαστικός χώρος της λατινοαμερικάνικης αυτής χώρας, όταν ο αργεντίνικος λαός ξεχύθηκε στους δρόμους για την ανατροπή των Αλφονσίν, Μένεμ, Ντε Λα Ρούα, συμπαρατάχθηκε τελικά με τις λαϊκές δυνάμεις στο κοινό πατριωτικό μέτωπο. Παραμένει ωστόσο ζητούμενο η συμπεριφορά του χώρου αυτού στο πλαίσιο της συγκρότησης ενός πλατειού λαϊκού πατριωτικού κοινωνικού κινήματος.
ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ – ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ – ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΚΛΠ: Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το ασχημάτιστο ακόμη κλίμα του χώρου της κοινωνίας που σήμερα χαρακτηρίζεται «εθνικιστικό», «υπερπατριωτικό», «ακροδεξιά», «αυγό του φιδιού», «υπερορθόδοξο» κλπ. Χαρακτηρισμοί που καλλιεργούνται κυρίως από τον χώρο των «αυτόκλητων προστατών της δημοκρατίας σοσιαλιστών» αλλά βασικά διαχειριστών του συστήματος, στελεχών του ΠΑΣΟΚ, αλλά και από το τμήμα εκείνο της “αριστεράς”, η οποία έχει στήσει από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν την επικοινωνιακή της πολιτική στην ταλαιπωρία της από την “επάρατο”. Και αυτό μάλλον για την καλλιέργεια κλίματος τεχνητής πόλωσης, με την παμπόνηρη λογική της «νεκρανάστασης» των βαμπίρ της κατοχικής περιόδου τύπου ταγματασφαλιτών, χιτών, και λοιπών μάλλον γκεμπελικού τύπου επικοινωνιακών τεχνικών, που καμία σχέση δεν έχουν με την αγωνία που εκφράζει, μια μεγάλη και από διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές καταγωγές γκάμα, Ελλήνων πολιτών σήμερα. Οι οποίοι από ότι φαίνεται, συγκινούνται ακόμη από τα μηνύματα που μεθοδευμένα ή μη αναφέρονται σε παραδοσιακές σταθερές έννοιες όπως πατρίδα, θρησκεία, παράδοση, πολιτιστική και ιστορική κληρονομιά, στοιχεία τα οποία παραμένουν ακόμη ισχυρά και αλώβητα στην συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας
Βασικά για την εξέταση του καινοφανούς αυτού φαινομένου, θα πρέπει να ερευνηθεί το ασφυκτικό κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον της νέας τάξης πραγμάτων που επιχειρούν να επιβάλλουν σήμερα οι πολυεθνικές και οι νεοταξίτες διαχειριστές των δημοκρατιών της αγοράς. Που σημειωτέο, από ότι διαπιστώθηκε με τις τελευταίες αυστριακές και γαλλικές εκλογές, αφορά και σε άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες. Τέτοιου τύπου αναλύσεις μέχρι στιγμής τουλάχιστον, ελάχιστες έχουν γίνει διεθνώς, μια που οι μηχανισμοί του συστήματος και τα Μ.Μ.Ε του, κατορθώνουν μέχρι στιγμής να κρατούν περιθωριοποιημένο τον κοινωνικό αυτό χώρο.
Ακόμη περισσότερο στις Η.Π.Α. ο χώρος αυτός της κάθετης αμφισβήτησης των επιλογών της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων, βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη, καλύπτεται όμως από την απόλυτη σιγή που έχουν επιβάλλει σε κάθε του εκδήλωση, το σύνολο του αμερικάνικου administration, το F.B.I., το Χόλυγουντ και τα αμερικανικά Μ.Μ.Ε.
Ας δούμε λοιπόν τις οργανωμένες ή υπό διαμόρφωση δομές που α) υποτίθεται ότι εκφράζουν β) επιθυμούν ειλικρινά να εκφράσουν ή δ) επιχειρούν να «συμπληρώσουν» με το …αζημίωτο, τα κενά των αναγκών που από τη δυναμική του παρουσιάζει ο κοινωνικός αυτός χώρος.
Οι «παραδοσιακοί»: Στην πρώτη αυτή κατηγορία ανήκουν λιγοστοί θεωρητικοί και ακτιβιστές του χώρου που είναι συνδεδεμένος με την ιστορία αυτού του τόπου. Έχουν ξεκαθαρισμένη άποψη και εν πολλοίς ξεπερασμένες ιστορικά θέσεις, κυρίως για το πολιτειακό και τις λογικές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Αν και είναι δύσκολο να οριοθετηθεί η διαφοροποίηση μεταξύ των χώρων αυτής της ομάδας – μια που λόγω της ιδιαιτερότητάς τους στη βάση αλλά και πολλές φορές στην κορυφή τους λειτουργούν με την λογική των συγκοινωνούντων δοχείων – σε γενικές γραμμές διακρίνονται στους: α) Βασιλόφρονες οι οποίοι ως κυρίαρχο ζητούμενο θέτουν την επιστροφή του τέως βασιλέως Κωνσταντίνου και κατά δεύτερο λόγο τοποθετούνται επί του πολιτειακού της χώρας. Β) Χουντικούς, που νοσταλγούν την εποχή της στρατιωτικής δικτατορίας του 1967, χωρίς ιδιαίτερα τεκμηριωμένη ιδεολογικοπολιτική θεώρηση των θέσεών τους, αλλά με γενικόλογες και αφηρημένες αναφορές του τύπου “τότε περνάγαμε καλύτερα”. Αν και στις σπάνιες μπροσούρες τους, προσδίδουν έναν σχετικό ιδεολογικό πλαίσιο στο σχηματισμό τους, που στηρίζεται στη λογική της διαχείρισης της κοινωνίας από το στρατό. Και τέλος Γ) στους φασίστες-ναζιστές που είναι ίσως και οι μόνοι του χώρου αυτού που έχουν σαφή κοσμοθεωρία, βασισμένη στις αρχές κυρίως του φασισμού και του Ναζισμού, και του ιδεολογικού τους πατέρα, ιδρυτή του Γ΄ Ράιχ, Αδόλφου Χίτλερ αλλά και των εγχώριων εκφραστών τους, φυσικών ή ιδεολογικών απογόνων κυρίως των ταγμάτων ασφαλείας της κατοχικής περιόδου..
Σημειωτέο ότι η λαϊκή βάση των τριών ως άνω κατηγοριών «πολιτικών χώρων», είναι σχεδόν ασήμαντη και αυτό έγινε σαφές στις εκλογικές αναμετρήσεις της μεταπολίτευσης, οπότε και συμμετείχαν με διάφορους σχηματισμούς στις εθνικές εκλογές.
Οι «τηλεοπτικοί»: Μια ενδιαφέρουσα περίπτωση πολιτικών, θεωρητικών και δημοσιογράφων, που βρήκε θέση στην ελληνική κοινωνία μέσα από έναν πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα τρόπο. Από μικρά και περιφερειακά κυρίως τηλεοπτικά κανάλια, όπου οι υποτιθέμενοι αυτοί θεωρητικοί του «πατριωτισμού», μετέτρεψαν το επάγγελμά τους σε κήρυγμα ή το κήρυγμα σε επάγγελμα. Ανακαλύπτοντας στη συνέχεια την ύπαρξη «ομάδων στόχου» μέσα από ένα ιδιότυπο «marketing», που μπορεί να προκύψει και προσοδοφόρο. Η εκπληκτική για τα ελληνικά πράγματα αυτή ιδιότυπη τηλεοπτική παραγωγή πολιτικής, ενώ κατ’ αρχήν αντιμετωπίσθηκε ως μία ακόμη γραφικότητα του σαχλεπίσαχλου τηλεοπτικού πεδίου της πατρίδας μας, στη συνέχεια μετατράπηκε σε αντικείμενο πειραματισμού στο πραγματικό πεδίο της πολιτικής. Σε κομματικού τύπου δηλαδή αναμέτρηση σε εθνικές και τοπικές εκλογές, όπου, ως άλλο reality show, παρήγαγε αρκετούς ψηφοφόρους-τηλεθεατές. Οι πάντα με το αζημίωτο τηλεοπτικοί αυτοί «πατριώτες – επαναστάτες», λειτουργούν κατά κανόνα, πάνω σε ένα αποδεδειγμένα λειτουργικό και αποτελεσματικό μοτίβο:
- Αναφορά σε σταθερές αξίες του λαού και της ιστορίας του, όπως οι αγωνιστές του ΄21, η θρησκεία, οι αρχαίοι πρόγονοι.
- Γενικόλογη στηλίτευση κάθε επιλογής του συστήματος που «δείχνει» να έρχεται σε σύγκρουση με τις σταθερές αυτές.
- Πολυσυλλεκτικότητα, πολιτών – τηλεθεατών – πελατών.
- Προσωποκεντρική, ναρκισσιστική παρουσίαση, της θεματολογίας των.
- Έμμεση μόνο σύγκρουση με το συγκεκριμένο σύστημα διαχείρισης – αφαίμαξης του πολίτη.
- Και τέλος, καμία τεκμηριωμένη πολιτική πρόταση για διέξοδο από το πολιτικό τέλμα της εποχής καμία συμμετοχή ή ενίσχυση των κοινωνικών κινημάτων της χώρας και συστηματική αποφυγή εντοπισμού και επίλυσης προβλημάτων της εξαθλιωτικής καθημερινότητας του πολίτη.
Η πολιτική έκφραση αυτού του χώρου, όπως διαμορφώθηκε στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, απέδειξε ότι πρόκειται για μια σαφή πολιτική απάτη, η οποία αφενός μεν δεν είχε καμία απολύτως σχέση με αυτά τα οποία ευαγγελίζονταν, ενώ αντιθέτως, σχετίζονταν με δίψα για διαχείριση της εξουσίας και συσσώρευση πλούτου. Μια εξέλιξη η οποία δυστυχώς ενοχοποίησε ακόμη περισσότερο την ιστορική διαχρονικότητα της αγάπης του Λαού προς την Πατρίδα, εντάσσοντας την παρουσία αυτού του χώρου στο κατευθυνόμενο πλαίσιο της νέας τάξης, για πλήρη γελοιοποίηση και αποσάθρωση των ιστορικών και παραδοσιακών εννοιών της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού.
ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ: Ή πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση ενεργών Ελλήνων πολιτών σήμερα. Και η εξαίρεση που δικαιώνει τον κανόνα. Με χαμηλό προφίλ, είτε μέσα από εκδόσεις εντύπων, είτε από την παρουσία τους σε forα ως ομιλητές και στο διαδίκτυο ως bloggers, είτε με την συμμετοχή τους σε συζητήσεις στα τηλεοπτικά panels, είναι αυτή τη στιγμή το «αίνιγμα» για τις όποιες μελλοντικές εξελίξεις. Με στόχο φυσικά την αποτελμάτωση, από το σημερινό στατικό και ανακυκλούμενο, σαθρό πολιτικοοικονομικό περιβάλλον, που αναπαράγεται ολοένα και πιο έντονα, μέσα από το πανίσχυρο δικομματικό σύστημα. Η ομάδα αυτών των ανθρώπων διαχέεται στο ευρύτερο κοινωνικό χώρο, κατά κανόνα είναι ανένταχτη – με την στενή τουλάχιστον έννοια του όρου – σε κομματικούς μηχανισμούς και παρουσιάζεται με μια χαλαρή συνοχή στο «εσωτερικό» της.
Τα βασικά θετικά χαρακτηριστικά των πολιτών που «συναποτελούν» αυτόν τον χώρο είναι:
- Βαθιά γνώση της ιστορίας και της ανθρωπογεωγραφίας των κοινωνιών και ιδιαίτερα της ελληνικής.
- Τεκμηριωμένη θεμελίωση – έστω και αν προέρχεται από διαφορετικές φιλοσοφικές σχολές – κοσμοθεωρίας, βασισμένης στην αρχαία ελληνική σκέψη και τους σύγχρονους στοχαστές της.
- Αναγνώριση της ιστορικής συνέχειας του ελληνισμού. Σεβασμός στην παράδοση, την πολιτιστική κληρονομιά, τις αρχές και τις αξίες της τρισχιλιετούς ιστορίας του έθνους.
- Αναγνώριση του σημερινού «αρνητικού» πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού περιβάλλοντος, ελληνικού και διεθνούς.
- Ισορροπημένη εκτίμηση του διεθνούς status quo και του συστήματος checks and balances, που καθοδηγείται κυρίως από την Ουάσιγκτον και υλοποιείται από τους ανά τον κόσμο διαχειριστές των «δημοκρατιών της αγοράς».
- Σαφής και συγκροτημένη στάση απέναντι στα εθνικά μέτωπα.
Τα αρνητικά σημεία του χώρου αυτού είναι:
- Απροσδιόριστο αριθμητικό μέγεθος ατόμων και ομάδων, που δυνητικά μπορούν να τον συγκροτήσουν.
- Χαλαρή έως ανύπαρκτη συνοχή μεταξύ των προβεβλημένων ή μη προσωπικοτήτων και έλλειψη συντονισμού κοινής δράσης.
- Και τέλος, διστακτικότητα ως προς την ανάληψη πρωτοβουλιών για την οριοθέτηση με πιο συγκεκριμένη συγκρότηση, των μεθόδων αντιμετώπισης της λαίλαπας της Νέας Τάξης Πραγμάτων και των εγχώριων εκφραστών και ανθυποπρακτόρων της.
Ωστόσο, ο χώρος αυτός που ιστορικά έχει εκφράσει τις όποιες αλλαγές υπήρξαν στο σώμα της κοινωνίας – δυστυχώς κατά κανόνα με αιματηρές θυσίες – είναι ο μόνος που δυνητικά μπορεί να λειτουργήσει, βραχυπρόθεσμα έως μεσοπρόθεσμα, ως φορέας ουσιαστικών κοινωνικών αλλαγών. Όντας λοιπόν ο «καλός αγρός» αναμένει τον σπορέα του, για την παραγωγή της «νέας σοδειάς των γνήσιων, μη μεταλλαγμένων καρπών του ελληνισμού». Αρκεί φυσικά να ξεφύγει από την βασική του αναπηρία, του τύπου “εμείς οι ακαδημαϊκοί είμαστε για να τα λέμε. Όχι για να συμπράττουμε και να δρούμε”.
ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Μη κυβερνητικές οργανώσεις (N.G.Os)
Αν η σύγχρονες έννοιες του αντιφατικού και τού παράδοξου μπορούσαν να εκφρασθούν σε δυο λέξεις, αυτές θα ήταν, «μη κυβερνητικές οργανώσεις» (Μ.Κ.Ο). Οι οργανώσεις αυτές που άρχισαν να δημιουργούνται – που αλλού; – στις Η.Π.Α. στα μέσα της δεκαετίας του ΄70, ιδρυματοποίησαν κατ’ αρχήν τα κινήματα αμφισβήτησης. Ιδιαίτερα το κομμάτι εκείνο του αντιεξουσιαστικού – αριστερού κινήματος που έβλεπε πιο «μανατζερίστικα» την υπόθεση της αντίστασης τους, κατά των κεντρικών επιλογών των διαχειριστών των κυβερνητικών συστημάτων.
Είτε η ανάγκη των προοδευτικών κινημάτων για ενίσχυση των φτωχών τους προϋπολογισμών, είτε η λογική της «εκ του ασφαλούς αντίστασης κατά του κατεστημένου», οδήγησαν και κατεύθυναν τις οργανώσεις αυτές, στη σημερινή τους εικόνα. Που «πακετάρει» το «ευ ζην» με το «περιπετειωδώς ζην», σε ένα αποδεκτό από τα διάφορα «must» του διαχειριστικού – καταναλωτικού μοντέλου, σύγχρονο life style. Προσδίδοντας παράλληλα το απαραίτητο glamour στους εκφραστές του, την «ικανοποίηση» της συμμετοχής τους στον κατευνασμό της πείνας και του πόνου των ανθρώπων και τον ναρκισσισμό του να είναι «in».
Δυστυχώς όπως τελικά αποδείχθηκε, η ουμανιστική – ρομαντική αυτή θεώρηση της «αντίστασης κατά του κατεστημένου», κρύβει από πίσω της πακτωλούς δισεκατομμυρίων σκοτεινής χρηματοδότησης. Και όχι μόνο από κυβερνήσεις αλλά ακόμη και από μυστικές υπηρεσίες και πολυεθνικές εταιρείες. Παράλληλα, η αναρρίχηση προβεβλημένων στελεχών των οργανώσεων αυτών σε θέσεις τύπου «κυβερνήτη του Κοσσόβου», κατέδειξαν και την άλωσή τους από τις σκληροπυρηνικότερες επιλογές του διεθνούς συστήματος καταστολής, made in U.S.A. Και το χειρότερο από όλα, η απροσχημάτιστη σε πολλές περιπτώσεις διείσδυση στις οργανώσεις αυτές, πρακτόρων των μυστικών υπηρεσιών, που με το προκάλυμμα του «ανθρωπιστικού» ρόλου, διενεργούν κατασκοπία, σε βάρος του φιλοξενούντος, υπό «εποπτεία» κράτους.
Χωρίς διάθεση μηδενισμού της προσφοράς αυτών των οργανώσεων, ας υπενθυμίσουμε απλώς τα παιχνίδια της Μ.Κ.Ο. διεθνούς εμβέλειας «Γιατροί χωρίς σύνορα» κατά του ελληνικού τμήματος στους βομβαρδισμούς της Σερβίας και ακόμη τη «στάση» της Greenpeace απέναντι στο πρόβλημα που προέκυψε από την χρήση κεφαλών βομβών με απεμπλουτισμένο ουράνιο. Αναφορικά τώρα με την περίφημη Unicef του Ο.Η.Ε., η διαπίστωση ότι, μόνο 1 στα δέκα δολάρια καταλήγει στα παιδιά που υποφέρουν ανά τον κόσμο, δείχνει και τη λογική που διέπει αυτές τις οργανώσεις, που ως βασική προτεραιότητα θέτουν μάλλον την ανακούφιση στην προβληματική απασχόληση των στελεχών των.
Το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ. (W.S.F.)
Το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ (World Social Forum) που μέσα από τυμπανοκρουσίες σχηματοποιήθηκε για πρώτη φορά στο Πόρτο Αλέγρε της Βραζιλίας το 2001, σαν αντίδραση στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ που έγινε την ίδια εποχή στη Νέα Υόρκη, άνοιξε για πρώτη φορά το ζήτημα της συγκρότησης κινήματος αντιπαγκοσμιοποίησης σε πλανητικό επίπεδο.
Από την πρώτη στιγμή το Φόρουμ αυτό, αντιμετώπισε το ακανθώδες ζήτημα του προσδιορισμού του στρατηγικού του στόχου. Σε ποια κατεύθυνση θα έπρεπε να κινηθεί; Να γίνει ένας πρότυπος Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών; Ένας υπερεθνικός γίγαντας της καθοδήγησης; Ένα διαρκές συνέδριο ακτιβιστών; Ένας διοργανωτής διαδηλώσεων; Ή ένα παγκόσμιο κόμμα;
Το συμπέρασμα όχι μόνο από τις εργασίες του Φόρουμ όσο από την ίδια την ιδεολογικοπολιτική πολυποικιλότητα των «συνέδρων», ήταν μάλλον ένα υβρίδιο από όλα τα παραπάνω. Το συνέδριο κατέληξε σαν η πρώτη πολυεθνική διαδήλωση κατά της παγκόσμιας φτώχειας, των αυταρχικών καθεστώτων και του Βορειοαμερικανικού νεοαποικισμού. Με συνέχεια φυσικά πάνω στο ίδιο μοντέλο των δυναμικών διαδηλώσεων, στο Σηάτλ, στην Πράγα και στη Γένοβα. Χωρίς να καταφέρει ωστόσο να δημιουργήσει μια ενιαία πλατφόρμα σκέψης, ένα ολοκληρωμένο μανιφέστο, για τα σύγχρονα προβλήματα του πλανήτη. Και αυτό γιατί το διεθνές διαχειριστικό, στρατιωτικό, οικονομικό, πολιτικό σύστημα αξιών, είχε ήδη προπορευθεί και μάλιστα προ πολλού.
Τα κέντρα αποφάσεων εδώ και δεκαετίες έχουν πια μετατεθεί από τις τοπικές κοινωνίες στις εθνικές κυβερνήσεις και από εκεί στους G7 και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Οι λαοί ψηφίζουν κατά κανόνα κάθε μερικά χρόνια πολιτικούς, οι οποίοι ενεχυριάζουν τη λαϊκή εντολή σε κέντρα εξουσίας, πολύ πέρα από τον τόπο καταγωγής της. Οι πολυεθνικές εταιρίες, έχουν ήδη «ριζώσει» τα υποκαταστήματά τους σε όλο τον αναπτυγμένο, αναπτυσσόμενο και υπό ανάπτυξη κόσμο. Η «μοναδική αλήθεια» του Αμερικανικού Administration που ανέπτυξε και στήριξε το σύστημα αξιών του Βορειοαμερικανικού life style, έχει γίνει με την βοήθεια της Χολιγουντιανής προπαγάνδας, μια παγκόσμια πραγματικότητα που δεν επιδέχεται – δια ροπάλου μάλιστα – αντιρρήσεις. Άρα δικαιολογημένη η δυστοκία του Φόρουμ, να προχωρήσει σε ενιαία έκφραση ενός «πολιτικού μανιφέστου». Ίσως η πλησιέστερη κοντά στην πραγματικότητα του συνεδρίου άποψη, ήταν αυτή του αριστερού διανοητή Atila Roque, ο οποίος αναφερόμενος στην διαδικασία του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, είπε χαρακτηριστικά: «Προσπαθούμε να σπάσουμε την ομοιογένεια της μιας θεώρησης, και αυτό δεν επιτυγχάνεται με το να επιβάλλεις μια άλλη κοσμοθεωρία. Ειλικρινά δεν αναπολώ καθόλου τις εποχές που ήμουν στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Μπορούμε να πετύχουμε έναν ανώτερο βαθμό συνένωσης των διαφόρων θέσεων που εκφράζονται, αλλά δεν εκτιμώ ότι η κοινωνία των πολιτών, θα έπρεπε να οργανωθεί σε κόμμα».
Τελικά, μετά ειδικά την εμπειρία των αιματηρών διαδηλώσεων σε Σηάτλ, Πράγα και Γένοβα, διαπιστώνεται ότι το Διεθνές Κίνημα Αντιπαγκοσμιοποίησης, δεν έχει μια παραταξιακή συνοχή, με την κλασσική τουλάχιστον έννοια του όρου. Μερικοί από τους ηγέτες του Διεθνούς Κοινωνικού Φόρουμ, αρχίζουν ήδη να προσδιορίζουν τους στόχους των, όχι φυσικά στη διάλυση των δεσμών που δημιουργήθηκαν, αλλά περισσότερο στην ανάπτυξη – με κάποιο τρόπο – των κοινωνιών σε εθνοτοπική, περιφερειακή ή διεθνή κλίμακα. Ακόμη, ορισμένοι ακαδημαϊκοί, επιχειρούν τώρα να προβάλλουν μια «αριστερή» άποψη, η οποία προωθεί, ένα διαφορετικό μοντέλο παγκοσμιοποίησης.
Αμέσως με την έκρηξη του κινήματος της αντιπαγκοσμιοποίησης, ήλθε στην επιφάνεια ταυτόχρονα και η κριτική ότι, «αυτό καθ΄ εαυτό το κίνημα, είναι μέρος της παγκοσμιοποίησης. Ένα κίνημα που διαπερνά εθνικά σύνορα, που στηρίζεται άμεσα στο διεθνές και ελεγχόμενο σύστημα Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που μπορεί εύκολα να καλεί την παγκόσμια κοινωνία των ενεργών πολιτών σε συνέδρια και κινητοποιήσεις, ενώ την ίδια ώρα η ρητορική του στρέφεται κατά της ίδιας λογικής που ακολουθεί».
Απέναντι σε όλες αυτές τις κριτικές τάσεις για το κίνημα, εν πολλοίς η ρητορική πολλών πρωτεργατών του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, στρέφεται στην κατεύθυνση της αντίδρασης στο εφαρμοζόμενο σύστημα παγκοσμιοποίησης. Συγκεκριμένα, μέσα στις κυρίαρχες τάσεις που συνιστούν την συμπαράταξη του Κινήματος, διακρίνει κανείς, ακτιβιστές που αυτοχαρακτηρίζονται ως «γνήσιοι διεθνιστές» και οργανώσεις οι οποίες αυτοπεριγράφονται ως «παγκόσμιο κίνημα κατά των πολυεθνικών εταιριών» ή «κίνημα για παγκόσμια κοινωνική δικαιοσύνη».
Εξ άλλου, η ίδια η διακήρυξη αρχών του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ του Πόρτο Αλέγρε, διατύπωσε την προσήλωσή του στην «παγκοσμιοποιημένη αλληλεγγύη» και στο «χτίσιμο μιας παγκόσμιας κοινότητας επικεντρωμένης στην ανθρώπινη ύπαρξη». Μία από τις παραγράφους – κλειδί μάλιστα της διακήρυξης λέει: «Το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, είναι ένα κοινωνικό process από μόνο του. Όλες οι ανακοινώσεις που εκδόθηκαν στο πλαίσιο του συνεδρίου, είναι τμήμα αυτής της διαδικασίας έχοντας παράλληλα και μια διεθνή διάσταση».
Όλα τα παραπάνω, σαφώς δείχνουν την αμηχανία αλλά και την σύγχυση που διακατέχει ακόμη το παγκόσμιο κίνημα, ενώ θυμίζουν εισαγωγικές εξετάσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπου μετά τα αρνητικά αποτελέσματα, δίδεται η ευκαιρία στους υποψηφίους, να …επιστρέψουν σπίτι τους και να προετοιμαστούν καλύτερα, μελετώντας το μάθημά τους. Αφήνοντας παράλληλα σε ένα ιδιότυπο κενό πολιτικής πλατφόρμας, το πολύχρωμο και πολυσύνθετο πλήθος, που μάτωσε στις διαδηλώσεις κατά των συνεδριάσεων του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ των G7. Και ένα ερωτηματικό, όχι για μόνο για τη διαμόρφωση του τύπου δράσης των δυναμικών εκφράσεων του κινήματος αλλά καθώς και για την προοπτική εξεύρεσης μιας ενιαίας πλατφόρμας έκφρασης του Κινήματος Αντιπαγκοσμιοποίησης. Έτσι, προς δόξα και τιμή του διεθνούς συστήματος διαχείρισης, καταστολής και επιβολής του γνωστού μοντέλου «οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι», παραμένει ερωτηματικό αναπάντητο, το τι μέλει γενέσθαι μπροστά στα άλυτα ζητήματα της κοινωνίας του 1/3, που οδεύει σταθερά, προς την κοινωνία πια του 1/5. Ήδη τα χρέη του τρίτου κόσμου προς τις αναπτυγμένες χώρες και το Δ.Ν.Τα. φτάνουν το πολλαπλάσιο του εθνικού ακαθάριστου εισοδήματος των αναπτυσσομένων χωρών.
Οι ανά τον κόσμο «Σίσυφοι»
Αναλύοντας την ιστορία των ανθρωπίνων κοινωνιών, όπως αυτή έχει καταγραφεί από τους μελετητές του δυτικού κυρίως πολιτισμού, διαπιστώνεται πως, ελάχιστες μόνο έχουν βιώσει την εθνική, πολιτική και κοινωνική τους ολοκλήρωση. Την ίδια ώρα, η συντριπτική πλειοψηφία των οργανωμένων κοινωνιών, βιώνει ακόμη το δράμα του μυθικού Σίσυφου. Αγώνες για εθνική ολοκλήρωση, αιματοχυσίες, διαιρέσεις, δικτατορίες, σκοταδιστικοί φουνταμενταλισμοί, διχασμοί, εμφύλιοι, επεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων και πάλι από την αρχή.
Χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία, έχουν ολοκληρώσει μέσα από την ιστορία τους, έναν κύκλο ωρίμανσής των ως κοινωνίες, με πλήρη ανάπτυξη, τόσο των ιδιαίτερών τους πολιτισμικών χαρακτηριστικών όσο και της εθνικής τους συνείδησης και του πολιτικού τους μοντέλου. Με βασική πολιτική κληρονομιά τη λογική του «τίποτε δεν είναι πάνω από το έθνος» οι δύο αυτές χώρες, παραμένουν ουσιαστικά και οι πόλοι – σημεία αναφοράς στο παγκόσμιο κοινωνικό process. Και με κύρια στοιχεία της δομής των συστημάτων τους φυσικά, την αυτοτέλεια, την χάραξη εξωτερικής πολιτικής πάντα σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα και την ανάπτυξη διπλωματίας επιρροής και στυγνών πολλές φορές στρατιωτικών και πολιτικών επεμβάσεων, σε χώρες – δορυφόρους των.
Χώρες μεταναστών με μικρή πολιτική διαδρομή όπως οι Η.Π.Α., ο Καναδάς, η Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία, αν και δεν ολοκληρώθηκαν ιστορικά, απολαμβάνουν τους ίδιους καρπούς, μέσα από έναν διαφορετικό μοντέλο: Της αποδοχής των αρχών του αμερικάνικου constitution (συντάγματος), που συνέταξαν οι ιδρυτές του Madison και Jeferson, μετά την αμερικανική επανάσταση. Το Σύνταγμα αυτό των ιδρυτών των Η.Π.Α., που ήταν φιλέλληνες και λάτρεις της αρχαίας ελληνικής σκέψης, στηρίχθηκε σε μια απλή αλλά άκρως αποτελεσματική κεντρική πολιτική λογική: Αυτή του melting pot.
Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή – η οποία και σήμερα αντανακλά σε κάποιο βαθμό την φιλοσοφία του Αμερικάνικου administration – η φιλοξενούσα τους νέους μετανάστες χώρα, είναι ένα «καμίνι» μέσα στο οποίο «λιώνουν» οι πολιτικές καταβολές των νέων πολιτών. Το αποτέλεσμα που προκύπτει από το «εκμαγείο» αυτό, είναι ο νέος πολίτης, που από την στιγμή της ορκωμοσίας του στο σύνταγμα της χώρας, οφείλει να αφήσει πίσω του, οτιδήποτε θυμίζει την παλιά του χώρα, εκτός από τα καθαρά «φολκλορικά» της χαρακτηριστικά. Με αυτό τον τρόπο, το ιδιόμορφο πολιτικό – διοικητικό μοντέλο των Η.Π.Α., κατάφερε στην ουσία να επιβάλει τους καρπούς της «πολιτικής ωριμότητας», που κατέκτησαν μέσα από εκατονταετηρίδες, οι δύο χώρες-μοντέλα, Αγγλία και Γαλλία. Με κύρια θεσμικά χαρακτηριστικά την ισονομία, ισοπολιτεία και ιδιαίτερα το ίσο δικαίωμα στις ευκαιρίες για καλύτερο βιοτικό επίπεδο και πλουτισμό. (Equal opportunity and justice for all).
Η Αμερική που πρωτοστάτησε και στήριξε στο απώτερο παρελθόν εθνικοαπαλευθερωτικά κινήματα όπως τη γαλλική επανάσταση και την επανάσταση του ΄21, έχει μετατραπεί σε παγκόσμιο χωροφύλακα και τρομοκράτη των λαών. Το ίδιο μοντέλο ακολουθήθηκε από τις αμέσως συμμαχικές της χώρες, που παρεμπιπτόντως ανήκουν στην ομάδα των G7, όπως ο Καναδάς και η Μεγάλη Βρετανία. Με κοινό φυσικά χαρακτηριστικό το πέρασμα του ελέγχου των οικονομιών και της διαχείρισης των χωρών αυτών, σε μεγάλο βαθμό στα interest lobbies, καθώς και στις μεγάλες μετοχικές εταιρείες και στα πολυεθνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Στα εσωτερικά των νέων αυτών χωρών, τα μοντέλα διανομής του πλούτου, που είχαν κατακτηθεί από την λογική των ίσων ευκαιριών για όλους του new deal και των κεηνσιανών πολιτικοοικονομικών επιλογών, ανατράπηκαν σε μεγάλο βαθμό. Δημιουργώντας στους λαούς των χωρών αυτών, τα ίδια ζητήματα εθνικής, κοινωνικής, πολιτικής ολοκλήρωσής τους, που βιώνουν και οι περισσότεροι λαοί της υφηλίου. Αναζητήσεις που είχαν εγκαταλειφθεί, μέσα από την ευμάρεια που βίωσαν οι οικονομίες των χωρών αυτών μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε συνδυασμό με τα πρωτόγνωρα για τη ιστορική, διεθνή πραγματικότητα, δημοκρατικά τους συστήματα, επανατέθηκαν ως ζητούμενα στις κοινωνίες των. Έτσι, νέα κινήματα αμφισβήτησης του κυρίαρχου μοντέλου της «πόλης της μιας αρχής» – όπως από εκατονταετηρίδες έχει περιγράψει στη κριτική του στη κοινωνία των Καρχηδονίων ο Αριστοτέλης – άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή του στις χώρες αυτές, που ήδη κινητοποιούνται σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Προς το παρόν φυσικά, οι αναζητήσεις βρίσκονται στο πεδίο των εναλλακτικών μορφών αντίδρασης, αλλά εκτιμάται πως είναι ζήτημα χρόνου να προσανατολισθούν σε συγκροτημένη και πιθανά κάθετη σύγκρουση με το μπλοκ που έχει δημιουργήσει το administration και η «δημοκρατία των μετοχικών επιχειρήσεων». Με σημεία αιχμής τα οξύτατα προβλήματα που έχουν παραγάγει, τόσο η «παγκοσμιοποίηση» σε βάρος των χωρών του τρίτου κόσμου, το διαρκώς διευρυνόμενο οικονομικό χάσμα μέσα στο ίδιο το σώμα των κοινωνιών των ανεπτυγμένων χωρών όσο και η μεταφορά υπερεξουσιών στις πολυεθνικές μετοχικές εταιρίες, που έχουν πάρει ουσιαστικά στα χέρια τους πια, τον άμεσο έλεγχο των κυβερνήσεων.
Την ίδια ώρα τα πολιτικά, κοινωνικά, δημοκρατικά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα ανά τον κόσμο, έχουν βαλτώσει σε ένα κλίμα ηττοπάθειας και διάλυσης. Σε αυτό συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό και η αποσύνθεση του «αντίπαλου δέους» της πρώην ΕΣΣΔ , που για διάφορους λόγους στη κάθε περίπτωση, «έκανε πλάτη» σε αυτά τα κινήματα.
Αν εξαιρέσει κανείς την Κίνα, το Βιετνάμ, την Βόρεια Κορέα και την Κούβα, που ακολουθούν έναν δικό τους πολιτικό δρόμο, εν πολλοίς αμφισβητούμενο για τις προθέσεις του, όλη η υπόλοιπη υφήλιος, υπακούει στο μοντέλο που έχει επιβάλλει η συμμαχία των πολυεθνικών και των διεθνούς εμβέλειας τηλεοπτικών δικτύων. Ένα μοντέλο κατά του οποίου η τελευταία φορά που ακούσθηκε κριτική του ήταν στην πλατεία Ελευθερίας του Βελιγραδίου, κατά τη διάρκεια των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών: «Όχι στο δούλευε, κατανάλωνε, σιώπα». Με παρουσία μισθοφορικών στρατευμάτων της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, με βομβαρδισμούς κατά περίπτωση, με εγκληματίες μισθοφόρους ενίοτε και κατά κανόνα με τον έλεγχο της αγοράς από τα γιγαντιαία οικονομικά συγκροτήματα και την εξαγωγή τηλεοπτικών σκουπιδιών, η εικόνα της υφηλίου έχει ως εξής:
- Στα Βαλκάνια: ΝΑΤΟϊκός έλεγχος με μισθοφορικά στρατεύματα (SFOR, KOFOR κλπ).
- Στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Ασφυκτικός έλεγχος με την Διεθνή Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου και την αποσάθρωση των αγροτών που αυτή συνεπάγεται.
- Στη Μέση Ανατολή: Στρατιωτικός έλεγχος, μέσω των Ισραηλινών, ως συνεπών και υπάκουων περιφερειακών «χωροφυλάκων».
- Στον Περσικό Κόλπο: ΝΑΤΟϊκά και μισθοφορικά στρατεύματα, με πλήρη μάλιστα ανάπτυξη της πολεμικής μηχανής.
- Στη Βόρεια Αφρική. Ποδηγέτηση των περισσοτέρων από τους ιδιόμορφους πολιτικούς ηγέτες, με εξαίρεση τον Μουαμάρ Καντάφι, ο οποίος κατάφερε αξιοποιώντας τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας του να αναπτύξει μια ιδιότυπη “λυκοφιλία” με το διεθνές νεοταξίτικο σύστημα.
- Στη Κεντρική Αφρική και Νότια Αφρική: Μισθοφόροι πολιτικοί και καθαρά μισθοφορικά στρατιωτικά σώματα για τον πλήρη έλεγχο των ούτως ή άλλως διεφθαρμένων πολιτικών ηγεσιών των χωρών αυτών.
- Στην Ινδική χερσόνησο και Άπω Ανατολή: Οικονομικός έλεγχος μέσω του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
- Στη Κεντρική Αμερική: Μισθοφόροι πολιτικοί και πλήρως ελεγχόμενα διεφθαρμένα πολιτικά συστήματα.
- Στη Νότια Αμερική: Μισθοφόροι πολιτικοί και απόλυτος έλεγχος των οικονομιών των χωρών της με την συμφωνία της NAFTA, με εξαίρεση τη νέα προσπάθεια για συνένωση και συμμαχία των “Μπολιβαριανών δημοκρατιών”, της οποίας ηγείται ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγγο Τσάβες.
- Στις πρώην Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης και των πρώην συμμάχων στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας: Απόλυτος έλεγχος των κυβερνήσεων των, τόσο με απευθείας οικονομικές ενισχύσεις, όσο και με δανειοδοτήσεις του Δ.Ν.Τ. Και εντελώς προσφάτως, ένταξη των χωρών αυτών στα πλαίσια του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος του ΝΑΤΟ και των επιλογών του.
Market democracy
Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά τους άμεσους «δορυφόρους» του βορειοαμερικανικού «κέντρου διαχείρισης κρίσεων», Μεγάλη Βρετανία, Καναδά, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Ισραήλ, Ελλάδα, Τουρκία και λοιπούς μικρότερους εταίρους, συμπληρώνεται το εφιαλτικό πάζλ, της pax Americana. Η οποία στην ουσία όπως – λέει ο Αμερικανός στοχαστής Noam Chomsky – είναι μια market democracy. Μια «δημοκρατία της αγοράς», που με την στήριξη της νεοφιλελεύθερης λογικής του τύπου «η αγορά πάνω από όλα», κάνει το περιβάλλον περισσότερο εφιαλτικό παρά ποτέ.
Μια σημαντική παρενέργεια της «δημοκρατίας της αγοράς» είναι ότι, με την ανάπτυξη της οικονομίας, και την άνοδο των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών, οδηγήθηκε σε ένα εντελώς διαφορετικό νόημα η παραδοσιακή έννοια, «δικαιώματα του ανθρώπου».
Αυτές οι δραστικές αλλαγές στο νόημα αυτό, που καταρχήν θεμελιώθηκε από τους μεγάλους Έλληνες διανοητές της προσωκρατικής αλλά και μετασωκρατικής φιλοσοφίας, δεν προσδιορίσθηκαν πρωταρχικά από σύγχρονους νομοθέτες, δικαστές ή διανοούμενους. Οι μετοχικές εταιρίες, πριν την γιγάντωση τους, εθεωρούντο «νομικά πρόσωπα», δηλαδή τεχνητά κατασκευάσματα για την εξυπηρέτηση των επιχειρήσεων, που δικαιούνταν ελάχιστα και μόνο συγκεκριμένα δικαιώματα. Κατάφεραν ωστόσο με τη γιγάντωση τους, να αλλάξουν ακόμη και τις θεμελιώδεις αρχές που υπήρχαν επί χιλιετηρίδες, για τα δικαιώματα του ατόμου. Και αυτό έγινε από την στιγμή που οι μετοχικές εταιρίες, κατέκτησαν μέσα από την επικοινωνιακή τους κυρίως επιθετική στρατηγική, το δικαίωμα να έχουν «ανθρώπινο πρόσωπο» και μάλιστα αθάνατο και με άριστη υγεία. Ακόμη περισσότερο, από την στιγμή που ξεπέρασαν τα εθνικά σύνορα των κρατών και έγιναν πολυεθνικές, έπαψαν να υπόκεινται σε εθνικούς νόμους, κατασκευάζοντας μάλιστα εσωτερικούς κανονισμούς, άρα νόμους, ελάχιστα πια υποκείμενους, στις όποιες βασικές αρχές ανθρωπίνων, ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, που κατέκτησε ο άνθρωπος με τους αγώνες τους ανά τους αιώνες.
Το φιλοσοφικό υπόβαθρο αυτής της λογικής παροχής υπερεξουσιών σε «συλλογικές νομικές υποστάσεις», δεν είναι εντελώς καινοφανές. Το συναντάμε στα νέοχεγγελιανά δόγματα, πάνω στα οποία «ακούμπησε» τόσο ο μπολσεβικισμός όσο και ο φασισμός, όπου κυρίαρχη ήταν η άποψη ότι: οι συλλογικές υποστάσεις είναι πάνω και πέρα από τα πρόσωπα. Αυτή η σοφιστεία που «βόλεψε» και τις σημερινές «δημοκρατίες της αγοράς» ενισχύθηκε με νομοθετικές ρυθμίσεις σε παγκόσμια κλίμακα. Μεταβάλλοντας με «τερατογένεση», τις πολυεθνικές εταιρίες σε σχεδόν απολυταρχικές υπερκυβερνήσεις, που δεν ελέγχονται από κανέναν. Το αντίθετο μάλιστα: Ελέγχουν ασφυκτικά τους διαχειριστές των market democracies, τόσο με το διαπλεκόμενο με τα interest groups μοντέλο marketing που εφαρμόζουν όσο και με τον έλεγχο των διεθνών αλλά και των εθνικών περιφερειακών και τοπικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, με όπλο τη διανομή της διαφημιστικής «πίττας». Ένα κλασσικό επιχείρημα για να καταλάβει κανείς την άμεση σύνδεση πολυεθνικών εταιριών και κυβερνήσεων, είναι αυτό της ανάλυσης του οικονομικού περιοδικού Fortune, που αναφέρει ότι: «Τουλάχιστον είκοσι πολυεθνικές εταιρίες δεν θα επιζούσαν αν δεν είχαν την άμεση υποστήριξη κυβερνήσεων ανά τον κόσμο. Παράδειγμα η γιγαντιαία εταιρεία κατασκευής πολεμικών αεροσκαφών Lockheed, η οποία σώθηκε από χρεοκοπία με εγγύηση 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων, που κατέβαλε στις τράπεζες για λογαριασμό της, η αμερικανική κυβέρνηση».
Το παραπάνω παράδειγμα φυσικά, καταδεικνύει την κυριαρχία των πολυεθνικών, όχι μόνο στην οικονομική μητρόπολη της υδρογείου, αλλά και σε όλον τον υπόλοιπο ανεπτυγμένο ή μη κόσμο. Η άποψη για «παγκοσμιοποίηση της ελεύθερης αγοράς», έχει οδηγήσει την παγκόσμια κοινότητα και την κυρίαρχή της ιδεολογία, σε έναν άνευ προηγουμένου κυνισμό. «Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών χωρών από το 1960 γιγαντώθηκε από την οργανωμένη δράση των κυβερνητικών – διαχειριστικών συστημάτων για την ενίσχυση των πλουσιοτέρων», αναφέρει σε έκθεσή του ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών το 1992. Το 1996 το Global Report του Οργανισμού Ανάπτυξης της Βιομηχανίας του Ο.Η.Ε., επίσης αναφέρει: Η ανισότητα μεταξύ πλουσίων και φτωχών από 20% επί του παγκόσμιου πληθυσμού, που ήταν το 1960, ξεπέρασε το 50% το 1989, ενώ «προβλέπεται διόγκωση αυτής της ανισότητας με την παγκοσμιοποίηση».
Δεν είναι παράξενο το γεγονός ότι, η ανισότητα αυτή αναπτύσσεται και στις οικονομικές μητροπόλεις όπως στις Η.Π.Α. και στη Μεγάλη Βρετανία. Η φοβερή πίεση των επιχειρήσεων στον κορμό της κοινωνίας, έχει σαν αποτέλεσμα τεράστια κέρδη και συγκέντρωση του πλούτου σε ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία, συνεχίζει να αποστραγγίζεται οικονομικά και να γίνεται φτωχότερη.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την απομάκρυνση από την πλουραλιστική – συμμετοχική προοπτική της μεταφοράς της πολιτικής του ιδεατού στην εφαρμοσμένη της μορφή, που ήταν καρπός αιώνων ανθρώπινου πολιτισμού, ανοίγουν τον δρόμο σε αυταρχικές, χρησιμοθηρικές και κυνικά ατομοκεντρικές επιλογές παγκοσμίως. Μια πραγματικότητα που δύσκολα πια μπορεί να αποκρυφτεί με μαζικά προπαγανδιστικά προγράμματα χολιγουντιανού τύπου. Ειδικά μετά τις πρόσφατες, απροκάλυπτες τρομοκρατικές επιθέσεις των Η.Π.Α. και των συμμάχων τους, σε οτιδήποτε κινείται έξω από αυτήν την κυρίαρχη λογική, δούλευε – κατανάλωνε – σιώπα, της «δημοκρατίας της αγοράς».
ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Από την RAF στην 17η Νοέμβρη και στις σύγχρονες τρομοκρατικές οργανώσεις.
Το μανιφέστο των Αντρέα Μπάαντερ-Ουρλίχε Μάϊνχοφ στη δεκαετία του ΄70, ήταν εν πολλοίς το έναυσμα για την ανάπτυξη ενός κινήματος «αντάρτικου πόλης» κατά της διαφαινόμενης από τότε παγκοσμιοποίησης και κυριαρχίας των πολυεθνικών. Ακολούθησαν η Γαλλική Action Direct η Ιταλική Brigade Rossi η Ελληνική 17η Νοέμβρη και πολλές άλλες μικρότερες τρομοκρατικές ομάδες. Ερμηνεύοντας λανθασμένα τις με σπέρμα εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων οργανώσεις του Ιρλανδικού I.R.A. της Βασκικής E.T.A. και της Παλαιστινιακής P.L.O., οι τρομοκρατικές οργανώσεις της Ευρώπης, επιχείρησαν να μεταφέρουν τον ένοπλο αγώνα κατά των δημοκρατιών της αγοράς, στις αναπτυγμένες κοινωνίες της Ευρώπης, με στόχο την ανατροπή των διαχειριστικών συστημάτων που έστρωναν από τότε το χαλί στις θεωρίες του Αυστριακού οικονομολόγου Φρήντριχ Φον Χάγεκ. Δεν αντελήφθησαν όμως αυτό που και οι ευρωκομουνιστές – για άλλους λόγους φυσικά – είχαν κατανοήσει: «Πως όσο οι κοινωνίες δεν κατανοούν, ακόμη τουλάχιστον, ότι οι μηχανισμοί του συστήματος οδηγούν την παγκόσμια κοινότητα στην βαρβαρότητα της οικονομίας της αγοράς, δεν πρόκειται να βρουν οι όποιες εναλλακτικές προτάσεις για πραγματική δημοκρατία, κοινωνικά ερείσματα».
Έτσι, ενώ οι οργανώσεις αυτές τράβηξαν το ενδιαφέρον μιας κοινωνικής μειοψηφίας και δημιούργησαν κλίμα προβληματισμού για τη δράση τους, δεν προσέλκυσαν πλατειές κοινωνικές μάζες και δεν δημιούργησαν ερείσματα στο σώμα της κοινωνίας. Οδηγήθηκαν κατά συνέπεια στην απομόνωση τους στον ρόλο του «vigilante – εκδικητή», και φυσικά στην περιχαράκωση των ομάδων τους σε μικρά «γκρουπούσκουλα», που έπαιξαν τον ρόλο του «νομοθέτη-δικαστή- εκτελεστή». Εύκολος δηλαδή αντίπαλος για το διαχειριστικό μπλόκ των δημοκρατιών της αγοράς – μεγάλων αφεντικών των πολυεθνικών εξάλλου, το οποίο τους αντιμετώπισε με τις πρώτες συλλήψεις ως υποκείμενα του κοινού ποινικού δικαίου και με τους μηχανισμούς προπαγάνδας που απόλυτα ελέγχει, τους έριξε βορά στο στόμα των δημοσιογράφων – υπαλλήλων των πολυεθνικών και των παρακλαδιών τους, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Την ίδια ώρα, η σύγχρονη τρομοκρατία στη χώρα μας, δείχνει να έχει “ξεκόψει” από τα θεωρητικά πλαίσια (μανιφέστα) των παραδοσιακών τρομοκρατικών οργανώσεων της δεκαετίας του ’70, ενω στις ανακοινώσεις τους, διακρίνεται έντονα η πολυποικιλότητα των θεωρητικών τους αναλύσεων. Σχετικά ωστόσο κοινό χαρακτηριστικό των δράσεών τους αλλά και των θεωρητικών πλαισίων τους, είναι οι απόψεις του Ρώσου αναρχικού Σεργκέι Γκενάτοβιτς Νετσάγιεφ, όπως αυτές εκφράζονται στην “Κατήχηση του Επαναστάτη” και η οποία διακρίνεται από μία συνολική εχθρότητα σε κάθε τι το οποίο έχει σχέση με τις έννοιες της οργανωμένης κοινωνίας και της συντεταγμένης έκφρασής της.
Οι δημοκρατίες της αγοράς, πανικοβλημένες καταρχήν από την δράση των τρομοκρατικών οργανώσεων, βρήκαν στην συνέχεια το καλύτερο προπαγανδιστικό όπλο στα χέρια τους. Την παλιά γνωστή και επιτυχημένη συνταγή που χρησιμοποιήθηκε από όλες τις μορφές εξουσίας από την δημιουργία των οργανωμένων κοινωνιών: Τον αόρατο εχθρό, που καραδοκεί και παραμονεύει ανά πάσα στιγμή για «να χαλάσει την ησυχία των καλών και φιλήσυχων πολιτών της καλής, ευνομούμενης και ευημερούσας κοινωνίας». Έτσι, η παγκόσμια πια νέα τάξη πραγμάτων της κοινωνίας της αγοράς που οραματίσθηκε ο Φον Χάγεκ, βρήκε στο πρόσωπο της πραγματικής ή κατασκευασμένης τρομοκρατίας, ιδιαίτερα μετά την εκατόμβη των δίδυμων πύργων της Νέας Υόρκης από την Αλ Κάϊντα του πρώην πράκτορα της C.I.A. Οσάμα Μπιν Λάντεν, το δικό της «colpo grosso»: Την οργάνωση ενός ολόκληρου, καθετοποιημένου μάλιστα με λογικές marketing μηχανισμού προπαγάνδας και κλιμάκωση του αυταρχισμού κατά της κοινωνίας με αιτιολογικό την πάταξη της «τρομοκρατίας».
Σε θέση μάχης
Η αφορμή είχε βρεθεί: Πάταξη της τρομοκρατίας, όχι φυσικά μόνο των τρομοκρατικών οργανώσεων, αλλά οποιουδήποτε αντιτίθεται στο σύστημα «αξιών» του τρίπτυχου: Δούλευε, κατανάλωνε, σιώπα. Το παγκόσμιο κέντρο διαχείρισης κρίσεων της Ουάσιγκτον, που έχει πια αναλάβει εργολαβικά την προστασία των «market democracies» υπό την υψηλή καθοδήγηση των πολυεθνικών, παρέταξε όλες τις δυνάμεις του. Στήνοντας βασικά τρεις γιγαντιαίους μηχανισμούς:
1. ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ σε περιοχές και χώρες όπου ετίθετο υπό αμφισβήτηση η κεντρική λογική των διαχειριστών των δημοκρατιών της αγοράς και των πολυεθνικών μετοχικών εταιριών. Η παρουσία αυτή καθόλου παραδόξως, ξεκινά πάντα ως ειρηνευτική δύναμη ασφαλείας με τις ευλογίες του Ο.Η.Ε., μετατρέπεται σε δύναμη επέμβασης και καταστολής και στη συνέχεια, σε δύναμη κατοχής με στρατιωτικοαστυνομικό χαρακτήρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η διεθνής στρατιωτική παρουσία στην μαρτυρική Βοσνία – Ερζεγοβίνη. Όπου, με μια διαδικασία καθαρά σχεδιασμένη με λογικές marketing, κατ΄ αρχήν οι δυνάμεις ονομάζονταν UNPROFOR, φορούσαν λευκά κράνη και τελούσαν – υποτίθεται – υπό την ανώτερη καθοδήγηση του Ο.Η.Ε. Στην συνέχεια έγιναν καθαρά ΝΑΤΟϊκού – στρατιωτικού – επιθετικού τύπου, «Δύναμη Ταχείας Επέμβασης», που οργάνωσε ανελέητους βομβαρδισμούς κατά δικαίων και αδίκων. Ενώ αμέσως μετά την συμφωνία του Dayton, μετατράπηκε σε SFOR, Stabilization Forces κατ΄ ευφημισμόν, ή δυνάμεις κατοχής και άγριας αστυνόμευσης για το ακριβέστερο του όρου.
Το ίδιο μοντέλο παρουσίας, με διαφορετικού τύπου όμως ανάπτυξη στρατευμάτων και οπλικών συστημάτων κατά περίπτωση, διατηρείται και σε πάμπολλες περιοχές του κόσμου, όπως στον Περσικό Κόλπο, στην Αραβική Χερσόνησο, στις Φιλιππίνες, στην Ιαπωνία, στη Γερμανία, στην Ινδοκίνα. Ακόμη, όπου το παγκόσμιο σύστημα επιβολής της κυρίαρχης λογικής των δημοκρατών της αγοράς δεν έχει καθαρή στρατιωτική παρουσία με ενεργοποιημένη την πολεμική του μηχανή, στρατιωτικές αποστολές με προκάλυμμα την διπλωματική ιδιότητα, κρατούν ενήμερο το κέντρο επιχειρήσεων της Ουάσιγκτον.
Η περιφερειακή οργάνωση του συστήματος, δεδομένης της αναντίρρητης αποδοχής του μοντέλου των δημοκρατιών της αγοράς τόσο από τους «συμμάχους» όσο και από τους δορυφόρους της, βρήκε «βασιλικότερους του βασιλέως» κυβερνήσεις – οπαδούς, σε πολλές χώρες. Με πρώτη την Μεγάλη Βρετανία, η οποία αναπολώντας μάλλον την εποχή της “ένδοξης” αυτοκρατορίας της, συντρέχει ως «φιλιππινέζα», τις επιλογές της Ουάσιγκτον, σε οποιοδήποτε τρομοκρατικού τύπου επιχείρηση. Ακολουθεί στο ίδιο μοτίβο και η Ευρωπαϊκή Ένωση, που προχωρά στην σύσταση στρατιωτικής – αστυνομικής δύναμης «αντιμετώπισης κρίσεων», τον με στρατιωτικοαστυνομικό μοντέλο κατ΄ επίφαση αποκαλούμενο Ευρωστρατό. Μια πρωτοβουλία στην οποία συμμετέχει και το ελληνικό «παράρτημα» των δημοκρατιών της διαπλοκής, μια χώρα με διαχειριστικό σύστημα, που σύμφωνα και με επίσημα στοιχεία πρωταγωνιστεί στην διαφθορά διεθνώς.
2. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ: Με αντίκρισμα τις επενδύσεις, μεταπρατικών-φασονάδικων κυρίως βιομηχανιών στις χώρες τους, αρκετοί νεοφώτιστοι οπαδοί των θεωριών του Φον Χάγεκ και κατά κανόνα πρώην κομμουνιστές των κυβερνήσεων της Ανατολικής Ευρώπης, προσφέρουν αντί πινακίου φακής την ένταξη της χώρας τους, στο παγκόσμιο σύστημα της οικονομίας της αγοράς.
Το ίδιο συμβαίνει και με παραδοσιακά «αντιαμερικανικές χώρες» όπως το Πακιστάν και οι μουσουλμανικές χώρες της Αραβικής Χερσονήσου, όπου ιδιόμορφα απολυταρχικά καθεστώτα, εκλιπαρούν για αμφιβόλου παραγωγικής αποτελεσματικότητας επενδύσεις.
Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής της Αφρικής και αρκετές χώρες ακόμη και του ευρωπαϊκού, “αναπτυγμένου” μπλόγκ, όπως η Ουγγαρία και η Ελλάδα, έχουν ήδη υποθηκεύσει το πολιτικό μέλλον τους με τα τεράστια ανοίγματά τους στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα.
3. ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ – Μ.Μ.Ε.: Το πιο ισχυρό όπλο μέχρι στιγμής του συστήματος της παγκόσμιας κυριαρχίας (Global domination) της συμμαχίας των διαχειριστικών συστημάτων και των πολυεθνικών μετοχικών εταιριών. Ένα πολύπλοκο σύστημα ελέγχου όχι μόνο των πληροφοριών, αλλά και των συνειδήσεων που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις κατά το δοκούν, «στήνει» σενάρια περαιτέρω ευνουχισμού του πολίτη και ναρκοθετεί τις παραδόσεις και τον πολιτισμό των λαών, τόσο με τον γνωστό σκουπιδότοπο των υποπροϊόντων του Hollywood όσο και με το διεθνές σύστημα παραγωγής, υποτιθέμενα «post modern», καλλιτεχνικών κατασκευασμάτων.
Οι άξονες πάνω στους οποίους κινείται το σύστημα αυτό που θα το ζήλευε και ο ιδρυτής και θεμελιωτής της μαύρης προπαγάνδας του 3ου Ράιχ, Joseph Goebbels είναι:
1. Αντικατάσταση όλης της εθνικής παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών με υποπροϊόντα του εβραιοκρατούμενου Χόλυγουντ, όπου κύριοι παρανομαστές είναι:
· Ο καλοσυνάτος αλλά και αμείλικτος αμερικανός στρατιώτης.
· Ο διαβολικός άραβας τρομοκράτης, με τη σκούρα επιδερμίδα και τη γαμψή μύτη.
· Ο γραφικός ιδεολόγος που πάσχει κατά κανόνα από ακατανόητες ιδεοληψίες που χρήζουν ψυχιατρικής παρακολούθησης.
· Ο ανθρωπιστής επιχειρηματίας, που την τελευταία στιγμή μετατρέπεται σε ‘Αη- Βασίλη, διανέμοντας προσωπικά το δώρο των Χριστουγέννων στους εργαζόμενους της επιχείρησής του.
· Ο αντικοινωνικός έως ψυχασθενής αμφισβητίας των κεντρικών αρχών του διαχειριστικού συστήματος.
· Ο politically correct οικογενειάρχης, που αν και θέτει υπό αμφισβήτηση το σύστημα, στηρίζει τελικά το μοντέλο του American way of life, ως το αναπόφευκτα καλύτερο υφιστάμενο μοντέλο της ιστορίας των ανθρωπίνων κοινωνιών.
· Ο politically correct οικογενειάρχης, που αν και θέτει υπό αμφισβήτηση το σύστημα, στηρίζει τελικά το μοντέλο του American way of life, ως το αναπόφευκτα καλύτερο υφιστάμενο μοντέλο της ιστορίας των ανθρωπίνων κοινωνιών.
Και φυσικά και στο πιο αμφισβητούμενο για την πρόθεσή του κινηματογραφικό χολιγουντιανό κατασκεύασμα, το «γκρίζο» πέρασμα της κάμερας, από τις διαφημίσεις της Coca Cola και του Marlboro, είναι σχεδόν must.
2. Συγκέντρωση της πρωτογενούς πληροφόρησης σε ελεγχόμενα δημοσιογραφικά, ιδιωτικά κατά κανόνα κέντρα, όπως το CNN, το CBS, το NBC, ABC κλπ. Αναδιανομή της σε όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα και κανάλια ανά τον κόσμο, μετά από λογοκρισία η οποία διενεργείται πάντα με γνώμονα τα συμφέροντα των πολυεθνικών μετοχικών εταιριών και των εκφραστών τους. Οι κανόνες που ισχύουν ως «μπούσουλας» της λογικής των τηλεοπτικών δικτύων και καναλιών είναι:
· Οι πραγματικοί διαχειριστές των δημοκρατιών της αγοράς, κύριοι μέτοχοι των πολυεθνικών εταιριών αλλά και οι εθνοτοπικοί εκπρόσωποί τους, μεταπράτες-ιδιοκτήτες των ιδιωτικών εθνοτοπικών τηλεοτπικών καναλιών, , θεωρούνται άτομα υπεράνω τηλεοπτικής κάλυψης. Ακόμη και στα αγρίως ανταγωνιζόμενα ηλεκτρονικά και μη, Μ.Μ.Ε.
· Οι περιθωριακοί τύποι, με ιδιαίτερη σεξουαλική ή αντικοινωνική συμπεριφορά, είναι κατά κανόνα οι πρωταγωνιστές του τηλεοπτικού χρόνου.
· Οι συντονιστές των τηλεοπτικών δρώμενων είναι πάντα σχεδόν, οι «χρυσές μετριότητες» της show business και της «δημοσιογραφίας».
· Να προβάλλονται κατά κόρο μεμονωμένες περιπτώσεις αναξιοπαθούντων πολιτών για να προβληθεί τελικά η «ευαισθησία» του συστήματος στην επίλυση του συγκεκριμένου προβλήματος κάθε φορά. Αφήνοντας φυσικά εκτός όποιας συζήτησης το μεγάλο ζήτημα της ευθύνης της οργανωμένης κοινωνίας, απέναντι σε αυτά τα άτομα. (Επιστροφή δηλαδή στη λογική των εποχών των κοινωνιών των κυριών των τιμών των βασιλικών αυλών, στων οποίων τη προσωπική διάθεση και ευχέρεια, επαφίονταν η επούλωση των κοινωνικών πληγών).
· Να προωθούνται πάσης φύσεως γραφικού-περιθωριακού τύπου εκδηλώσεις αμφισβήτησης του συστήματος, με στόχο την υιοθέτηση και επομένως την απομυθοποίηση του όποιου, έστω φαινομενικά ανατρεπτικού περιεχομένου του προβαλλόμενου show. (π.χ. μουσικά γκρουπάκια τύπου hard rock, που την ίδια ώρα που ο στίχος των τραγουδιών τους καλεί τους νεολαίους να γκρεμίσουν το σύστημα, προβάλλεται και η κάθε τους προσπάθεια να ενταχθούν στο μηχανισμό του συστήματος, με στόχο την οικονομική τους άνοδο).
· Να προωθούνται πάσης φύσεως γραφικού-περιθωριακού τύπου εκδηλώσεις αμφισβήτησης του συστήματος, με στόχο την υιοθέτηση και επομένως την απομυθοποίηση του όποιου, έστω φαινομενικά ανατρεπτικού περιεχομένου του προβαλλόμενου show. (π.χ. μουσικά γκρουπάκια τύπου hard rock, που την ίδια ώρα που ο στίχος των τραγουδιών τους καλεί τους νεολαίους να γκρεμίσουν το σύστημα, προβάλλεται και η κάθε τους προσπάθεια να ενταχθούν στο μηχανισμό του συστήματος, με στόχο την οικονομική τους άνοδο).
· Μεθοδευμένη απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στα μεγάλα δημιουργήματα – στα γράμματα τον πολιτισμό και τις τέχνες - των κλασσικών και σύγχρονων δημιουργών. Με παράλληλη περιθωριοποίηση κάθε προσπάθειας που αφορά στην ανάδειξη της πνευματικής κληρονομιάς χιλιετηρίδων ανθρώπινης δημιουργίας.
· Παντελής έλλειψη παιδικών προγραμμάτων, με στόχο την στήριξη και καλλιέργεια της ψυχικής υγείας του παιδιού. Αντικατάσταση όλης της ζώνης των παιδικών προγραμμάτων με ένα απέραντο σκουπιδότοπο, τεράτων, διαφόρων τύπων παιδικών σούπερ-ηρώων που κατά κανόνα στο ένα μπράτσο της στολής τους φέρουν την αστερόεσσα και στο άλλο, κάποιο από τα πολλά και διακριτά, σατανιστικά σύμβολα.
. Στη μουσική τέλος που απευθύνεται κυρίως στους νέους, καλλιεργείται το μοντέλο του επαναλαμβανόμενου ηλεκτρονικού, παραληρηματικού ήχου ή ρεφρέν, που αναπαράγει το σχήμα ενός ιδιότυπου ομφαλοσκοπισμού, που ουσιαστικά είναι και ο στόχος για μια μεταλλαγμένη νέα κοινωνία του τύπου: «δούλευε, κατανάλωνε, σιώπα».
3. Πολιτιστικός νεοαποικισμός κατά μερικούς αναλυτές ή πολιτιστικός ιμπεριαλισμός κατά άλλους. Η εξαγωγή δηλαδή του αποκαλούμενου «American way of life» – που στην ουσία είναι ένα καθαρά καταναλωτικό πρότυπο – και το πέρασμα του με κάθε μέσο στις εθνικές ανά τον κόσμο κοινωνίες. Η ιδιότυπη αυτή «εξαγωγή πολιτισμού» μεθοδεύεται με πολλούς τρόπους, πέρα από την τηλεοπτική, κινηματογραφική και μουσική βιομηχανία, ευκολοχώνευτων κατασκευασμάτων, του τύπου «όλα στο πόδι». Ήδη πάντως, σαφές αποτέλεσμα αυτού του «πολιτιστικού νεοαποικισμού» είναι σε διεθνές πια επίπεδο, ο ενιαίος τρόπός ένδυσης ιδιαίτερα των νέων, η διαρκώς διευρυνόμενη λογική διαιτολογίου των πολυεθνικών εταιριών «fast food», η προώθηση μεταλλαγμένων προϊόντων στην διατροφή των λαών και τέλος, η διεθνοποιημένη πια «μόδα», της χρήσης των ναρκωτικών ουσιών.
4. Δαιμονοποίηση όλων των «παρεκκλινόντων από την «κεντρική αλήθεια» του συστήματος. Κλασσικό παράδειγμα είναι ο μεθοδευμένος χαρακτηρισμός ως «αυτοκρατοριών του κακού» – που χρησιμοποιούνταν μέχρι το τέλος του ψυχρού πολέμου για την Σοβιετική Ένωση - άλλων πια αποδεκτών. Όπως πριν τους βομβαρδισμούς η Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν το Ιράν το Ιράκ και η Βόρεια Κορέα. Το αδυσώπητο σύστημα προπαγάνδας του αμερικάνικου administration, καθοδηγούμενο από τους managers των ειδικών συμβούλων «δημοσίων σχέσεων» – υποκαταστήματα κατά κανόνα των πολυεθνικών εταιριών – δαιμονοποιεί κατά σύστημα και με μέθοδο τους ορατούς και αόρατους εχθρούς των «δημοκρατιών της αγοράς».
5. Πόλεμος δημοσίων σχέσεων κατά των χωρών που δεν συμφωνούν με το σύστημα, με πολυποίκιλους τρόπους. Όπως με τις «αθώες» τουριστικές οδηγίες του Στέητ Ντιπάρτμεντ , τις προκατασκευασμένες ειδήσεις, τον κατευθυνόμενο από την Wall Street χρηματιστηριακό τζόγο, τις στημένες ανταποκρίσεις των διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορείων, κλπ “φρούτα” της οικονομίας της αγοράς. Με όλα να συγκλίνουν στον φασιστοειδή εκβιασμό που απευθύνεται πια, προς κάθε κατεύθυνση: «Ή μαζί μας ή εχθροί μας». Ή ακόμη, «είμαστε όλοι Αμερικανοί».
Και η καταστροφή του περιβάλλοντος
Πέρα από το τεράστιο και διαρκώς διευρυνόμενο έλλειμμα δημοκρατίας που παράγουν οι «δημοκρατίες της αγοράς» σε βάρος των κοινωνιών, ένα μεγάλο έγκλημα – ίσως ανεπανόρθωτο – γίνεται από την κυρίαρχη λογική του κέρδους των διαχειριστών της, σε βάρος της οικολογικής ισορροπίας του περιβάλλοντος.
Ο λεγόμενος κύκλος της Ουρουγουάης η γνωστή πια GATT, είναι αναμφισβήτητα η πρώτη «άσκηση με πραγματικά πυρά» για την θεμελίωση της εφαρμογής των θεωριών του Φρήντριχ Φον Χάγεκ. Και παράλληλα ο αποχαιρετισμός των αναμνήσεων των καλών εποχών του New Deal του Theodore Roosevelt και του παρεμβατισμού υπέρ της κοινωνίας του Τζών Μέηναρντ Κέηνς. Η δε συμπλήρωσή, και εν πολλοίς αλλαγή των κυρίαρχων χαρακτηριστικών της πρώτης GATT του 1947 με την υπογραφή του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (Μ.Τ.Ο., Multilateral Trade Organization), έκλεισε οριστικά την πόρτα στην εποχή των ανθρωποκεντρικών κοινωνιών.
Στο τελικό κείμενο του Μ.Τ.Ο. ρητά αναφέρεται, σχεδόν κυνικά: «Η συμφωνία θα απολαμβάνει στο έδαφος του κάθε μέλους που συνυπογράφει, πλήρη νομική ισχύ, προνόμια και ασυλίες που είναι αναγκαίες για την εφαρμογή των διατάξεών της». Τα κράτη – μέλη είναι υποχρεωμένα «να λαμβάνουν όλα τα αναγκαία μέτρα, για την αλλαγή των εθνικών νόμων έτσι ώστε να συμμορφώνονται με τις διατάξεις της συνθήκης, και να στηρίζουν την απρόσκοπτη υλοποίησή των».
Στο κείμενο της συνθήκης η οποία υπογράφηκε χωρίς την όποια εντολή των λαών στις κυβερνήσεις των χωρών που την συναποδέχτηκαν και την συνυπέγραψαν, σαφώς καθορίζεται πως στόχος της GATT είναι, η πλήρης κατάργηση όλων των περιορισμών στα θέματα προστασίας περιβάλλοντος των που έχουν οι εθνικοί νόμοι. Όσο για την Περιβαλλοντική Επιτροπή της GATT που ενεργοποιήθηκε το 1991, ο στόχος της ήταν περισσότερο να διερευνηθούν οι επιπλοκές στην ελεύθερη αγορά, από τις πολιτικές περιβαλλοντικής προστασίας που εφαρμόζουν τα κράτη-μέλη, παρά η προστασία του περιβάλλοντος. Σχεδόν θα μπορούσε να ειπωθεί πως σύμφωνα με την GATT, οποιαδήποτε πολιτική για την προστασία του περιβάλλοντος θα έπρεπε να ανακηρυχθεί …παράνομη. Ο Γενικός Διοικητής της GATT π.χ. δήλωσε σαφώς απειλητικά πως «η GATT, είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις διεθνείς συμφωνίες και τους εθνικούς νόμους για το περιβάλλον ».
Η GATT θα μπορούσε θεωρητικά να είχε επιλέξει την παροχή εξουσίας στις χώρες μέλη για περιορισμό των εισαγωγών π.χ. μεταλλαγμένων προϊόντων ή προϊόντων που στρέφονται κατά του περιβάλλοντος. Ωστόσο, επέλεξε να «επιβάλλει σε τοπικό επίπεδο νόμους για την προστασία της αγοραστικής δύναμης των ατόμων και νόμους σε διεθνές επίπεδο, για την προστασία των κερδών» όπως δήλωσε ο Ινδός, διεθνούς φήμης οικολόγος, Vandana Shiva. Κατά τα άλλα, η εικόνα του περιβάλλοντος σε σχέση με τον έλεγχο της υδρογείου από τις «δημοκρατίες της αγοράς» και τους πραγματικούς διαχειριστές των, τις μετοχικές πολυεθνικές εταιρίες, έχει ως εξής:
* Το 1990, μόνο τα τοκοχρεολύσια που έπρεπε να πληρώσουν οι φτωχές χώρες του Νότου στον πλούσιο Βορρά, έφθασαν το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια.
* Πεντακόσιες (500) πολυεθνικές εταιρίες, ελέγχουν το 70% του παγκόσμιου εμπορίου, το 80% των επενδύσεων και το 30% της παραγωγής.
* Εννέα (9) πολυεθνικές εταιρίες, ελέγχουν την παραγωγή όλων των τοξικών χημικών του κόσμου.
* Η πολυεθνική Du Pont ευθύνεται για το 25% των αερίων C.F.C., που είναι υπεύθυνα για την τρύπα του όζοντος.
* Η πολυεθνική EXXON είναι μία από τις 6 εταιρίες που ελέγχουν την διεθνή παραγωγή και εμπόριο πετρελαιοειδών. Οι αποζημιώσεις που πλήρωσε η εταιρία στην μεγάλη καταστροφή του δεξαμενόπλοιου της, EXXON VALDEZ στην Αλάσκα, ήταν ίσες με τα κέρδη …60 ημερών.
* Εννέα (9) πολυεθνικές εταιρίες παρασκευής τροφίμων, ελέγχουν το 70% της διανομής τροφίμων σε όλο τον κόσμο.
* Η πολυεθνική εταιρία Gargill, ελέγχει από μόνη της το 60% του παγκόσμιου εμπορίου στα δημητριακά.
* Έξι (6) πολυεθνικές εταιρίες, ελέγχουν το 66% της εξόρυξης βωξίτη διεθνώς και την παραγωγή αλουμινίου.
Αυτοί οι οποίοι υποτίθεται ότι ενδιαφέρονται και έχουν εκλεγεί στις «συμμετοχικές δημοκρατίες» για την κρίση του περιβάλλοντος, προτιμούν να αποφεύγουν την αντιμετώπισή των οξύτατων προβλημάτων που προκαλούνται, ευχόμενοι ίσως ότι, οι ανά τον κόσμο οικολογικές οργανώσεις, θα αλλάξουν διαμετρικά τις επιλογές τους. Μια πρόσφατη έρευνα του OECD κατέδειξε ότι, οι δυσκολίες της προώθησης στις πολυεθνικές εταιρίες, ειδικών για το περιβάλλον φόρων, είναι η διάθεση που δεν έκρυψαν οι εταιρίες αυτές, να μεταφέρουν τους φόρους στον τελικό καταναλωτή.
Αυτοί που έχουν εκπαιδευτεί να πιστεύουν ότι το περιβάλλον τελεί χρέη «πορνείου» στις επιλογές της «μαντάμ δημοκρατίας της αγοράς» είναι παράλληλα και οι χειρότεροι εγγυητές για το αύριο του πλανήτη. «Στερούμενοι της αντίληψης που έχουν και οι πιο πρωτόγονες φυλές των ινδιάνων του Αμαζονίου, ότι το περιβάλλον έχει συγκεκριμένα περιθώρια αντοχής, οι διαχειριστές του συστήματος, είναι ανίκανοι να συσχετίσουν τα όρια της απληστίας τους με την δυνατότητα της φύσης στην ανταπόκριση αυτών των απαιτήσεων» όπως λέει και το Worldwide Institute σε έκθεσή του.
Χαρακτηριστική είναι η άποψη του αρχιοικονομολόγου της Παγκόσμιας Τράπεζας, Lawrence Summers, ο οποίος περιέγραψε τις χώρες του Τρίτου Κόσμου ως «υπερβολικά ελάχιστα μολυσμένες» προσθέτοντας ότι, «δεν υπάρχουν περιθώρια στην δυνατότητα αντοχής της υδρογείου τουλάχιστον στο ορατό μέλλον. Η λογική ότι, θα έπρεπε να θέσουμε όρια στην οικονομική ανάπτυξη, λόγω ορίων αντοχής του φυσικού περιβάλλοντος, είναι ένα τεράστιο λάθος», είπε ο «πολύς» κύριος Summers σε δήλωσή του στον βρετανικό Guardian, στις 22.5.92.
Και το ερώτημα επανέρχεται πιεστικό: Είναι τελικά δυνατό να υπάρξει σοβαρή αντίσταση στη διεθνή συμμαχία των «δημοκρατιών της αγοράς» με τις πολυεθνικές, από εθνοτοπικά κινήματα, χωρίς διεθνοποίησή τους; Οι «πρώην» εθνικές οικονομίες είναι πια κατά κανόνα μικρότερες από τις αυτοκρατορίες των πολυεθνικών μετοχικών επιχειρήσεων. Οι εταιρίες αυτές, ανοιχτά πια καλλιεργούν συγκρούσεις μεταξύ κρατών και κυβερνήσεων. Παράλληλα, το να υποστηριχθεί η άποψη και μόνο της «εθνοτοπικής» δράσης, έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι οδηγεί σε απομονωμένες από την διεθνή πραγματικότητα επιλογές και σε μοντέλα πολλές φορές με ηγέτες «σωτήρες». Που απέναντι στην «μοναδική αλήθεια» του διεθνούς συστήματος των «δημοκρατιών της αγοράς», παρατάσσουν την δική τους «μοναδική αλήθεια»: Τα ιδιοτελή τους συμφέροντα που κατά κανόνα κρύβονται, πίσω από ολοκληρωτικές, πολιτικές ή σκοταδιστικές θρησκευτικές αντιλήψεις.
Αν και το σλόγκαν που επικράτησε με την γένεση των οικολογικών N.G.Os (Μ.Κ.Ο) ήταν «σκεφτείτε πλανητικά, δράστε τοπικά» έχει ήδη γίνει μια αποδεκτή παγκοσμίως αρχή, στους ανά τον κόσμο οικολόγους ακτιβιστές, στην πραγματικότητα οδηγεί σε πολλές και διαφορετικές ερμηνείες. Τα σημερινά προβλήματα του περιβάλλοντος, ποικίλουν και έχουν μια τέτοια γκάμα, ποιότητας, ποσότητας και βάθους, που κάνουν φοβερά δύσκολο να τα δει κανείς μεμονωμένα από την περιφερειακή, την ηπειρωτική ή την πλανητική τους διάσταση. Η όξινη βροχή π.χ. και οι εκπομπές αερίων C.F.C, που δημιουργούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, συμβάλλουν στην διατάραξη της ισορροπίας του περιβάλλοντος. Ακόμη περισσότερο, πολλά προβλήματα όπως η διατήρηση συγκεκριμένων οικοσυστημάτων, τα τροπικά δάση της βροχής και ολόκληρες υπό απειλή περιοχές όπως η Ανταρκτική, το εμπόριο προστατευόμενων υπό εξαφάνιση ειδών, η υδρομάστευση των υδάτινων πόρων, η εξουθενωτική και χωρίς μέτρο αλιεία, η αποθήκευση επικίνδυνων ραδιενεργών και χημικών αποβλήτων, μπορούν θεωρητικά να λυθούν, μόνο με την συμφωνία των εθνικών κυβερνήσεων. Γι’ αυτόν τον λόγο, η λογική του «δράστε πλανητικά» μπορεί είναι το ίδιο σημαντική στρατηγική σε πολλές περιπτώσεις, όπως και η δράση σε τοπικό και εθνικό επίπεδο.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ Ή Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ;
Το θεμελιώδες ερώτημα
Πληθώρα είναι η «παραγωγή» διαφόρων τύπων θεωρητικών, ακαδημαϊκών και άλλων «εργολάβων», που είτε με κατευθείαν προσλήψεις από το σύστημα είτε αυτόκλητα, κατασκεύασαν και συνεχίζουν να κατασκευάζουν «κοσμοθεωρίες» για το αναπόφευκτο της επιβολής της Νέας Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων. Πολλοί εξ αυτών μάλιστα, φτάνουν στο σημείο να ομιλούν για το «τέλος της ιστορίας», το «τέλος των ιδεολογιών» ή ακόμη το «τέλος του μέχρι τώρα καταγεγραμμένου πολιτισμού των ανθρωπίνων κοινωνιών».
Κοινό χαρακτηριστικό όλων των σύγχρονων αυτών «διανοούμενων», είναι ένας ιδιότυπος ναρκισσισμός, μια περισσή αλαζονεία και μια ανεξήγητη χαιρεκακία, ως και η επιβεβαίωση των προσεγγίσεών τους να δικαίωσε ιστορικά τους ίδιους. Ως καλοί μαθητές του Αθηναίου τοπικιστή, μικρονοϊκού ρήτορα Δημοσθένη, με ακατανόητο μένος, εφευρίσκουν σοφιστείες, περί του τέλους του Homo Sapiens και της κυριαρχίας του Homo Consumus.
Πρώτος διδάξας της «market democtacy» είναι ο Αυστριακός οικονομολόγος Φρήντριχ Φον Χάγεκ, που το 1947, διατύπωσε την θεωρεία της «μη παρέμβασης του κράτους με καμία μορφή στην οικονομία και στην κοινωνία».
Προχωρώντας ακόμη περισσότερο, περιέγραψε και το πολιτικό πλαίσιο αυτής της άποψης υποστηρίζοντας: «Η ελευθερία των κοινωνιών είναι σε κίνδυνο από τον παρεμβατισμό των κυβερνήσεων, μια που αυτές οι παρεμβάσεις, οδηγούν σε απολυταρχικά καθεστώτα».
Φανατικός αντικομουνιστής ο Χάγεκ, προέβαλε την αναπόδεικτη επιχειρηματολογία του - η οποία σημειωτέο υπήρξε για πολλές δεκαετίες ζήτημα αιχμής και προστριβών μεταξύ των οικονομολόγων διεθνώς – ως ο πρόδρομος της σημερινής βασικής φιλοσοφίας της παγκοσμιοποίησης και των δημοκρατιών της αγοράς. Οπαδός του Χάγεκ, ο Φον Μίσες, προχώρησε ακόμη περισσότερο την θεωρία του δασκάλου του, προβλέποντας ότι «η οικονομία της αγοράς μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα των νέων κοινωνιών. Άρα λοιπόν, δεν θα έπρεπε η διεθνής κοινότητα των οικονομολόγων να σπαταλά χρόνο, αναζητώντας μάταια άλλες εναλλακτικές λύσεις».
Ο πρώτος που υλοποίησε τις θεωρίες του Χάγεκ ήταν ο Υπουργός Οικονομικών της μεταπολεμικής Γερμανίας Λούνντβιχ Έρχαρτ, καταργώντας μάλιστα από …ραδιοφώνου, τον έλεγχο των τιμών που είχαν επιβάλει οι συμμαχικές δυνάμεις. Παράλληλα, το 1947 γίνεται η πρώτη GATT – με διαφορετικό όμως πρόσωπο από το σημερινό – και τίθενται τα πρώτα θεμέλια της παγκοσμιοποίησης των δημοκρατιών της αγοράς.
Αντίπαλο δέος στις θέσεις του Χάγεκ, υπήρξε ένας μεγάλος θεωρητικός των αστικών οικονομιών, ο Βρετανός Τζών Μέηναρντ Κέηνς. Οι θεωρίες του Κέηνς εφαρμόστηκαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στη Μ. Βρετανία, με την εκλογή των εργατικών στην κυβέρνηση της Αγγλίας και εν πολλοίς στις Η.Π.Α. όπου οι απόψεις του, βρήκαν εύφορο έδαφος, με το ανθρωποκεντρικό σύστημα που εφάρμοσε με το New Deal, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Θήοντορ Ρούσβελτ, μετά το μεγάλο κραχ του αμερικάνικου χρηματιστηρίου, του ΄29.
Οι απόψεις του Κέηνς που στηρίζονταν στην λογική του κοινωνικού προσώπου του κράτους», – θέσεις εργασίας για τους άνεργους, έλεγχος των εταιριών, παρεμβάσεις για τους αναξιοπαθούντες πολίτες – διατηρήθηκαν ως η βάση των θεωριών των οικονομιών των δυτικών κοινωνιών. Μέχρι την εμφάνιση του Νεοφιλελευθερισμού, στη δεκαετία του ΄80, που κυρίως εκφράστηκε από την «Σιδηρά Κυρία» Μάργκαρετ Θάτσερ και στη συνέχεια από το Administration του Ροναλντ Ρέιγκαν.
Κοντά στους εκφραστές των πλέον απεχθών αντικοινωνικών μέτρων που πάρθηκαν από την «λαίλαπα» των νεοφιλελεύθερων και των αφεντικών τους στα boards of directors των πολυεθνικών, αναπτύχθηκαν και τα υπόλοιπα «άνθη του κακού». Τόσο τα περίφημα «think tanks» και οι μαϊντανοί – «διανοούμενοι» – ακαδημαϊκοί – special advisers κλπ, τύπου Χάριγκτον, Καράδερς, Τζόρτζ Σόρος, Γιόσκα Φίσερ, Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, Μπερνάρ Ανρί Λεβυ κ.α. ενώ τα ανά τον κόσμο σοσιαλιστικά κόμματα, που μέχρι πρότινος διατηρούσαν κάποια ιδεολογικοπολιτικά σπέρματα κοινωνικοκεντρικού προσανατολισμού, μετατράπηκαν στους καλύτερους υπηρέτες των πολυεθνικών και στους στυγνότερους εκφραστές των επιλογών τους.
ΑΔΙΕΞΟΔΟ;
Κανένα πρόβλημα δεν παραμένει άλυτο και κανένας δεσμός δεν έχει – έστω και με την χρησιμοποίηση …ξίφους – παραμείνει κόμπος, τουλάχιστον στην ιστορία του ανθρώπου. Η εξέλιξη των ανθρωπίνων κοινωνιών δεν σταματά, δεν θα τελειώσει, παρά μόνο ίσως, όταν σε μερικά δισεκατομμύρια χρόνια ο ήλιος, μετατραπεί σε …λευκό νάνο. Το μόνο που είναι σίγουρο αυτή τη στιγμή, παραμένει το ερώτημα της κατεύθυνσης που θα πάρει η διαδικασία ολοκλήρωσης της παγκοσμιοποίησης. Το στάδιο στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα, δεν είναι ακόμα ένας ολοκληρωμένα διαμορφωμένος κόσμος της παγκόσμιας αγοράς, με συγκεκριμένους κανόνες και διακριτά πλαίσια. Βιώνουμε μάλλον μια μεταβατική φάση, μέσα από την οποία θα προκύψει κατά πάσα πιθανότητα ο πλήρης μετασχηματισμός του Νέου Κόσμου.
Δηλωτικό αυτής του νομοτελειακού σύγχρονου παράδοξου είναι, η διοίκηση ουσιαστικά των δημοκρατιών της αγοράς, από ηγέτες-λογιστές-managers, που στην ουσία, συντηρούν και ανακυκλώνουν τα αδιέξοδα του συστήματος με τις καθαρά διαρθρωτικού τύπου παρεμβάσεις και λεονταρισμούς που κρύβονται πίσω από την ασφάλεια που παρέχουν τα σύγχρονα «έξυπνα όπλα» μαζικής καταστροφής. Με παντελή φυσικά απουσία από την καθοδήγηση της διεθνούς κοινωνίας των ανθρώπων, φωτισμένων ηγετών που θα έθεταν ίσως ένα διαφορετικό στίγμα στην πορεία των πραγμάτων.
Ωστόσο, και αυτή ακόμα η βραχυπρόθεσμη προοπτική που σήμερα φαίνεται να είναι ορατή, είναι παρακινδυνευμένο να θεωρήσει κανείς ότι υπόκειται σε μια συγκεκριμένη νομοτέλεια. Είναι σίγουρο ότι, ακόμη και οι ίδιοι οι εκφραστές του νέου αυτού μοντέλου κοινωνίας, δεν γνωρίζουν αν θα προκύψουν, ακόμη και τα βραχυπρόθεσμά τους πλάνα. Ούτως ή άλλως, η ιστορία γράφεται πάντοτε σε διαρκώς διευρυνόμενους κύκλους και ουδείς μπορεί να γνωρίζει πότε και κάτω από ποιες συνθήκες θα κλείσει αυτός ο κύκλος που υφίσταται σήμερα και θα ξεκινήσει ο επόμενος. Το αύριο της «παγκοσμιοποίησης» είναι τόσο αβέβαιο, όσο πιθανές είναι οι εναλλακτικές εξελίξεις που μπορεί να προκύψουν.
Το 1968, όταν οι νεολαίοι του Παρισιού ξεσηκώθηκαν βάζοντας ξαφνικά ως «κεραυνός εν αιθρία» ζήτημα «φαντασίας στην εξουσία» – κανείς από το τότε πανίσχυρο Γαλλικό κατεστημένο δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Τα πάντα φαίνονταν για μια ακόμη φορά τόσο εύθραυστα, όσο τρεις δεκαετίες πριν, με την άνοδο των Ναζί στην Καγκελαρία της Γερμανικής Δημοκρατίας. Παράλληλα:
•Την ίδια χρονιά με τον Παρισινό Μάη του ΄68, ξεκινούσε η Τσεχοσλαβάκικη επανάσταση για «τη στροφή σε σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», ενώ δυο χρόνια πριν, το ΄66, ξεκινά η «πολιτιστική επανάσταση» στην Κίνα. Με φανερή την απογοήτευσή, στα αδιέξοδα του αριστερού – κομμουνιστικού μοντέλου.
• Μεξικό, Σενεγάλη, Ινδία και πολλές άλλες χώρες του «φτωχού» Τρίτου Κόσμου, εκφράζουν με μαζικά – πολιτικά κινήματα την αντίθεσή τους στην ηγεμονία των Η.Π.Α.
• Μεξικό, Σενεγάλη, Ινδία και πολλές άλλες χώρες του «φτωχού» Τρίτου Κόσμου, εκφράζουν με μαζικά – πολιτικά κινήματα την αντίθεσή τους στην ηγεμονία των Η.Π.Α.
Η παγκόσμια κοινότητα των μη προνομιούχων χωρών, βρίσκεται την ίδια δεκαετία σε πλήρη κοινωνικό αναβρασμό, συνδεόμενη μεταξύ της με τα παρακάτω κοινά χαρακτηριστικά:
• Οι κάτοχοι κεφαλαίων ανά τον κόσμο, περνούν από τις παραδοσιακές έως τότε παραγωγικές δραστηριότητες, στην αναζήτηση ευκολότερου κέρδους μέσα από τα χρηματιστήρια.
• Η ανεργία καλπάζει ανεξέλεγκτη.
• Οι πολυεθνικές που ήδη κάνουν την εμφάνισή τους, εγκαθιστούν τις βιομηχανίες τους σε χώρες με χαμηλό κόστος εργασίας.
• Η κερδοσκοπία μέσα από τα ανά τον κόσμο χρηματιστήρια γίνεται life style, των νέων οικονομικών τζακιών.
• Οι χώρες του τρίτου κόσμου, φιλοξενούν «φτωχές-προβληματικές βιομηχανίες» με μικρή έως αρνητική κερδοφορία.
• Αυξάνεται κατακόρυφα η τιμή του πετρελαίου.
• Αυξάνεται ανεξέλεγκτα ο δανεισμός των φτωχών χωρών του τρίτου κόσμου και κατά συνέπεια διογκώνονται τα χρέη των, δημιουργώντας ένα εφιαλτικό σκηνικό με την αδυναμία αποπληρωμής ακόμη και των τοκοχρεολυσίων των.
• Η ανεργία καλπάζει ανεξέλεγκτη.
• Οι πολυεθνικές που ήδη κάνουν την εμφάνισή τους, εγκαθιστούν τις βιομηχανίες τους σε χώρες με χαμηλό κόστος εργασίας.
• Η κερδοσκοπία μέσα από τα ανά τον κόσμο χρηματιστήρια γίνεται life style, των νέων οικονομικών τζακιών.
• Οι χώρες του τρίτου κόσμου, φιλοξενούν «φτωχές-προβληματικές βιομηχανίες» με μικρή έως αρνητική κερδοφορία.
• Αυξάνεται κατακόρυφα η τιμή του πετρελαίου.
• Αυξάνεται ανεξέλεγκτα ο δανεισμός των φτωχών χωρών του τρίτου κόσμου και κατά συνέπεια διογκώνονται τα χρέη των, δημιουργώντας ένα εφιαλτικό σκηνικό με την αδυναμία αποπληρωμής ακόμη και των τοκοχρεολυσίων των.
Έτσι, μέσα σε αυτό το σκηνικό, προκύπτουν οι πρώτες εκρήξεις, ενώ στην συνέχεια, τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90, έχουμε:
• Ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία, εκτός από την ανατολική Ασία και συγκεκριμένα την Κίνα και τους οικονομικούς δορυφόρους της, , να βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση.
• Την κερδοσκοπία να συνεχίζει να παραμένει και να προκόβει ως τρόπος αλλά και στόχος ζωής. Να ξεκινά μάλιστα η προτυποποίησή της από το Χόλλυγουντ και την βιομηχανία του θεάματος.
• Τα περιφερειακά νομίσματα να εξαντλούνται από τις πληθωριστικές πιέσεις, αυξάνοντας δραματικά τα χρέη τους στον εξωτερικό δανεισμό.
• Την κερδοσκοπία να συνεχίζει να παραμένει και να προκόβει ως τρόπος αλλά και στόχος ζωής. Να ξεκινά μάλιστα η προτυποποίησή της από το Χόλλυγουντ και την βιομηχανία του θεάματος.
• Τα περιφερειακά νομίσματα να εξαντλούνται από τις πληθωριστικές πιέσεις, αυξάνοντας δραματικά τα χρέη τους στον εξωτερικό δανεισμό.
Στον δεύτερο αυτό κύκλο, η παγκόσμια κοινότητα βιώνει την διάλυση της Ε.Σ.Σ.Δ. και την έναρξη της καθαρόαιμης πια αποικιοκρατικής επιθετικής πολιτικής των Η.Π.Α. στις χώρες του Περσικού Κόλπου και ιδιαίτερα στο πετρελαιοπαραγωγικό Ιράκ. Ενώ αμέσως μετά, μπαίνουμε στη σύγχρονη φάση της ιστορίας μας, με κύρια χαρακτηριστικά:
• Την Ευρώπη να κάνει το ουσιαστικότερο βήμα για την ενοποίησή της με την Ο.Ν.Ε. και το ευρώ και να προχωρά στην ίδρυση ευρωστρατού, με «ανομολόγητους στόχους» τον οικονομικό και τον στρατιωτικό απεγκλωβισμό από την κηδεμονία των ΗΠΑ.
• Την αποσύνθεση του βαλκανικού χώρου, τόσο με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, όσο και με την τεχνητή δημιουργία ανοιχτών πληγών στο «μαλακό υπογάστριο» της Ευρώπης.
• Την κατάρρευση των οικονομιών της νοτιοανατολικής Ασίας.
• Τις ανεπανόρθωτα κατεστραμμένες οικονομίες των χωρών της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. και της Λατινικής Αμερικής, με εκρηκτικές, αλλά και χωρίς συντονισμό μαζικές διαμαρτυρίες των λαών.
• Την αποσύνθεση του βαλκανικού χώρου, τόσο με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, όσο και με την τεχνητή δημιουργία ανοιχτών πληγών στο «μαλακό υπογάστριο» της Ευρώπης.
• Την κατάρρευση των οικονομιών της νοτιοανατολικής Ασίας.
• Τις ανεπανόρθωτα κατεστραμμένες οικονομίες των χωρών της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. και της Λατινικής Αμερικής, με εκρηκτικές, αλλά και χωρίς συντονισμό μαζικές διαμαρτυρίες των λαών.
Με ολοκληρωμένη την εικόνα της τρίτης αυτής φάσης της νεώτερης ιστορίας των ανθρωπίνων κοινωνιών και με το χωρίς ιδιαίτερη συνεκτικότητα σε πολλές παραμέτρους, σύστημα των «δημοκρατιών της αγοράς», μόνο ένας βουτηγμένος στην μακαριότητά του penthouse του, στην Madison Avenue της Νέας Υόρκης, manager, θα μπορούσε να ομιλεί για «τέλος της ιστορίας». Με πλήρως διαλυμένο το πάζλ της διεθνούς, πολυσύνθετης, οικονομικής, κοινωνικής, στρατιωτικής και πολιτικής πραγματικότητας, «εμπλουτισμένο» μάλιστα με τα φουνταμελιστικά, ισλαμικά κινήματα, μόνο για τον μονόδρομο προς την «δημοκρατική σταθερότητα» του Φουκιγιάμα δεν θα μπορούσε να μιλήσει κανείς. Εντελώς αντιθέτως, ο χαρακτήρας του αστάθμητου παράγοντα, είναι τόσο σταθερός, όσο η απόλυτη ηρεμία στην καρδιά του επερχόμενου κυκλώνα.
Παγκοσμιοποίηση: δρόμος μετά εμποδίων.
Παρόλο που φαινομενικά η πορεία της ολοκλήρωσης ενός παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος φαίνεται να τελεί κάτω από «σιδηρά πειθαρχία», παράμετροι όπως η μισθοί των εργαζομένων, το αγροτικό ζήτημα, το περιβάλλον, η φορολογία, το ελλειμματικό κοινωνικό πρόσωπο, ο ισλαμικός φουνταμενταλισμός, τα κοινωνικά κινήματα , είναι ταυτόχρονα τα εγγενή υπονομευτικά συστατικά του όλου μοντέλου. Συστατικά που το καθένα από αυτά ή και όλα μαζί μπορούν να τινάξουν στον αέρα τα πλάνα των διαχειριστών της συντεχνίας πολυεθνικών – lobbies – κυβερνήσεων. Τα κύρια εξ αυτών είναι:
1. ΜΙΣΘΟΙ: Η «βουλιμική» τάση των πολυεθνικών για ολοένα και περισσότερα κέρδη, οδηγεί μαθηματικά σχεδόν, σε μείωση των μισθών των εργαζομένων. Δημιουργώντας μάλιστα το οξύμωρο: Μεθοδευμένη γιγάντωση των καταναλωτικών συνηθειών των «μαζών» από τη μία πλευρά, μείωση τα αγοραστικής των δύναμης από την άλλη. Μια φυγόκεντρη δηλαδή δυναμική, που δημιουργεί και την αντίστοιχη κεντρομόλα της τάση. Αυτό δηλαδή που στην μαρξιστική γλώσσα ονομάζεται δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για την ανάπτυξη της πάλης των τάξεων και που, αργά η γρήγορα, θα επαναπροσδιορίσει την στάση των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργαζομένων, απέναντι στην συμπαράταξη των δημοκρατιών της αγοράς. Οι οποίες οργανώσεις προς το παρόν, παραζαλισμένες από την απανωτή μείωση της δυναμικής τους, αδυνατούν να οριοθετήσουν ένα νέο «modus vivendi» που ούτως ή άλλως χρειάζεται ως κοινωνικό μέγεθος και ένα άλλο «modus operandi» στη δράση τους. Και αυτό το «νέο πρόσωπο» της αντιπαράθεσης, νομοτελειακά θα λέγαμε, θα προκύψει σε χώρες, με περισσότερο ολοκληρωμένη την μετωπική αντιπαράθεση συστήματος – εργαζομένων, όπου η έννοια της απώλειας των «κεκτημένων δικαιωμάτων» θα γίνεται ολοένα και περισσότερο σαφής.
Φυσικά, ο προσδιορισμός, τόσο ο χρονικός της έναρξης της αναπόφευκτης σύγκρουσης όσο και της ποιότητας και του τύπου της σύγκρουσης, σε αυτήν την δεδομένη στιγμή, δεν είναι ιδιαίτερα διακριτά στοιχεία. Και αυτό οφείλεται και στην σύγχυση που έχει επέλθει στην αγορά εργασίας, τόσο με την μεταφορά των βιομηχανικών μονάδων των πολυεθνικών σε χώρες με κυβερνητικές πολιτικές χαμηλής μισθοδοσίας, όσο και στα ρεύματα φθηνών εργατικών χεριών που δημιουργήθηκαν από την μετακίνηση μεταναστών, προερχομένων από φτωχές χώρες.
2. ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ: Η διάλυση τα παραδοσιακής συνοχής του αγροτικού τομέα των ιδιαίτερα ανεπτυγμένων περιοχών, (Η.Π.Α. και Ε.Ε.) που είναι αποτέλεσμα των συμφωνιών του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (Π.Ο.Α.) και της νέας Κ.Α.Π. της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι ένας ακόμη «εκρηκτικός μηχανισμός» στα θεμέλια του συστήματος. Ήδη στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, και στις διαδηλώσεις σε Σηάτλ, Πράγα, Γένοβα, η συμμετοχή των εναλλακτικών αγροτοσυνδικαλιστικών οργανώσεων, με επικεφαλής τον Γάλλο ακτιβιστή-συνδικαλιστή Jose Bove, με δυναμική μάλιστα έκφραση, ήταν κάτι περισσότερο από διακριτή.
Η Νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων που σαφώς πια προσανατολίζεται στο να αγοράζει πάμφθηνα πρωτογενή αγροτικά προϊόντα από τις φτωχές χώρες του Τρίτου Κόσμου και παράλληλα να πουλά ακριβά, τεχνολογία και τεχνογνωσία, θα βρεθεί κάποια στιγμή σε πλήρη αντιπαράθεση με την διεθνή κοινότητα των αγροτών των αναπτυγμένων χωρών. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι, οι διαχειριστές δημιουργούν στις μεγαλουπόλεις των Η.Π.Α. και Ε.Ε. βραζιλιάνικου τύπου «φαβέλας» (παραγκουπόλεις-γκέτο φιλοξενίας εσωτερικής μετανάστευσης), αναπόφευκτα στήνουν και εν δυνάμει «νάρκες», στη «μικρή περιοχή» των κοινωνιών τους.
3. ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ: Το αδιέξοδο που διαρκώς οξύνεται με την ρύπανση του περιβάλλοντος από τον «καθοδηγόντα» μηχανισμό των πολυεθνικών, επίσης κάποια στιγμή νομοτελειακά θα φθάσει στα όριά του, με εκρηκτικές συνέπειες, από ότι τουλάχιστον προειδοποιούν οι επιστήμονες περιβαλλοντολόγοι.
Οι προσωρινές αναβολές αντιμετώπισης των περιβαλλοντικών προβλημάτων που πετυχαίνουν προς το παρόν, οι διαχειριστές των δημοκρατιών της αγοράς στις διασκέψεις τους, είναι απλά και μόνο «hot potatoes», που αλλάζουν προσωρινά χέρια. Τόσο η συνδιάσκεψη του Κιότο όσο και του Γιοχάνεσμπουργκ, οδηγήθηκαν κυριολεκτικά σε άνευ προηγουμένου φιάσκο, με την άρνηση κυρίως των Η.Π.Α. να συντονιστούν, ακόμη και σε ένα απλό κλίμα ευαισθητοποίησης απέναντι στα περιβαλλοντικά προβλήματα, όπως αυτό του περιορισμού των βιομηχανικών ρύπων που δημιουργούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, οι εκπομπές των C.F.Cs .
Εκ των πραγμάτων λοιπόν, μακροπρόθεσμα, οι εντολοδόχοι των πολυεθνικών, οι κυβερνήσεις – διαχειριστές των ανεπτυγμένων κυρίως χωρών, θα υποχρεωθούν να «χρεώσουν» την «συλλογή και υγειονομική ταφή» των «σκουπιδιών» του συστήματος με την κλασική και εύκολη λογική της αύξησης της φορολογίας. Αυτή η φορολόγηση, θα στραφεί είτε στην πλευρά των πολυεθνικών που ρυπαίνουν, είτε στους συνήθεις αποδέκτες της: Τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα.
Όπου και αν στραφεί η φορολογία αυτή, το αποτέλεσμα θα είναι, περισσότερο ασφυκτικές οικονομικές συνθήκες για την κοινωνία. Διότι, αν η φορολόγηση στραφεί προς την κατεύθυνση των πολυεθνικών, είναι ήδη εκφρασμένη η επιλογή των, για επιβάρυνση των προϊόντων των με περαιτέρω αυξήσεις, που θα πλήξουν τον τελικό καταναλωτή. Με συνέπεια, μεγαλύτερο άνοιγμα του χάσματος μεταξύ των πολιτών και του διαχειριστικού συστήματος. Άρα και ένταση της ήδη υπάρχουσας εκρηκτικής κατάστασης με απρόβλεπτες – προς το παρόν τουλάχιστον – συνέπειες.
4. ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ: Ακόμη ένα από τα δυσεπίλυτα αδιέξοδα του συστήματος είναι και η οφειλόμενη στην «βουλιμική» ανάγκη συσσώρευσης, ολοένα και περισσότερο χρηματιστηριακών-αντιπαραγωγικών κεφαλαίων, κλιμακούμενη αύξηση της φορολογίας. Μια διαδικασία η οποία υλοποιείται από τις κυβερνήσεις των «δημοκρατιών της αγοράς» και η οποία στηρίζεται στις παρακάτω «λογικές» θεσμικής αιτιολόγησης των αυξήσεων στην φορολογία:
• Στη σταθερή αύξηση του συστήματος στρατιωτικών εξοπλισμών, με αιτιολογία την πάταξη της διεθνούς τρομοκρατίας και των φουνταμελιστικών κινημάτων, της παρουσίας στρατιωτικοαστυνομικών δυνάμεων σε «ασταθείς περιοχές» ή την «εσωτερική αστυνόμευση αντικοινωνικών – για το σύστημα – εκδηλώσεων».
• Στην υπερδιόγκωση της γραφειοκρατίας και των μηχανισμών των δημοκρατιών της αγοράς, κυρίως στον τομέα της εξυπηρέτησης των υπηρεσιών συγκέντρωσης διαφόρων τύπων έμμεσων και άμεσων φόρων, από τα μικρομεσαία βασικά νοικοκυριά.
• Στη δημιουργία νέων υπεράριθμων καλοπληρωμένων σωμάτων ασφαλείας, με αιτιολογία το κοινό ποινικό αδίκημα κλπ. Που στην ουσία συστήνονται για την χρησιμοποίησή τους εναντίον των «επικίνδυνων εκδηλώσεων κατά του συστήματος» και της πάταξης όλων όσων αρνούνται ή αδυνατούν να ενταχθούν στα νέα φορολογικά μέτρα.
• Στην αύξηση των «κοινωνικών παροχών» σε υπηρεσίες υπέρ των ιδιαίτερων μειονοτήτων των ανεπτυγμένων ειδικά χωρών, όπως οι τοξικομανείς, ασθενείς του AIDS, άτομα με ειδικές ανάγκες κλπ. Που στην ουσία είναι το άλλοθι για κλιμάκωση της φορολόγησης, του εντελώς αντιανθρώπινου προσώπου του διεθνούς συστήματος των πολυεθνικών και των «δημοκρατιών της αγοράς».
• Στην υπερδιόγκωση της γραφειοκρατίας και των μηχανισμών των δημοκρατιών της αγοράς, κυρίως στον τομέα της εξυπηρέτησης των υπηρεσιών συγκέντρωσης διαφόρων τύπων έμμεσων και άμεσων φόρων, από τα μικρομεσαία βασικά νοικοκυριά.
• Στη δημιουργία νέων υπεράριθμων καλοπληρωμένων σωμάτων ασφαλείας, με αιτιολογία το κοινό ποινικό αδίκημα κλπ. Που στην ουσία συστήνονται για την χρησιμοποίησή τους εναντίον των «επικίνδυνων εκδηλώσεων κατά του συστήματος» και της πάταξης όλων όσων αρνούνται ή αδυνατούν να ενταχθούν στα νέα φορολογικά μέτρα.
• Στην αύξηση των «κοινωνικών παροχών» σε υπηρεσίες υπέρ των ιδιαίτερων μειονοτήτων των ανεπτυγμένων ειδικά χωρών, όπως οι τοξικομανείς, ασθενείς του AIDS, άτομα με ειδικές ανάγκες κλπ. Που στην ουσία είναι το άλλοθι για κλιμάκωση της φορολόγησης, του εντελώς αντιανθρώπινου προσώπου του διεθνούς συστήματος των πολυεθνικών και των «δημοκρατιών της αγοράς».
5. ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ: Το κοινωνικό πρόσωπο των πρώην πια κεηνσιανών «δημοκρατιών της αγοράς», που εγκαταλείπει οριστικά το ανθρωποκεντρικό σύστημα αξιών και μεταστρέφεται διαρκώς σε μηχανισμό όχι οικονομικής ανάπτυξης αλλά συσσώρευσης κυρίως αντιπαραγωγικού – χρηματιστηριακού κεφαλαίου.
Κοινά χαρακτηριστικά του «νέου» αυτού προσώπου των σύγχρονων διαχειριστών – εργολάβων των πολυεθνικών, κυβερνήσεων των χωρών είναι, μεταξύ άλλων, η σταδιακή κατάργηση της παραδοσιακής λογικής της δωρεάν παροχής νοσοκομειακής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στα λαϊκά κυρίως στρώματα των κοινωνιών και η ιδιωτικοποίηση της παιδείας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Επί πλέον, η κλιμακωτή κατάργηση των δικαιωμάτων συνταξιοδότησης των πολιτών της τρίτης ηλικίας και η θεσμική εγκατάλειψη των αναξιοπαθούντων ατόμων των κοινωνιών από τις λογικές της περίθαλψής τους από το κράτος πρόνοιας και ανθρωπιάς. Στοιχεία, που αργά μεν αλλά σταθερά, εντείνουν το χάσμα μεταξύ της κοινωνίας των πολιτών και της συμπαράταξης των διαχειριστών, προσθέτοντας ένα ακόμη «μασούρι ΤΝΤ», στα θεμέλια της παγκόσμιας Νέας Τάξης Πραγμάτων.
5. ΦΟΥΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΣ – ΙΣΛΑΜ: Τεράστιο ερωτηματικό ο ισλαμικός φουνταμενταλισμός, στα think tanks των managers που σχεδιάζουν την ολοκλήρωση του Globalisation.
Το Ισλάμ που για πέντε αιώνες, ως τον 13ο αιώνα, ήταν παράγοντας προόδου και πολιτισμού, τον 14ο με 15ο αιώνα, μπαίνει στην φάση εκείνη της ιστορίας του, όπου περνά σε μια ολοένα και πιο κλιμακούμενη επιστράτευση της κοινωνίας του, εναντίον του επιθετικού δυτικού πολιτισμού και όλων όσων αυτός επέφερε σε βάρος του. Ευρίσκεται μέχρι τον 19ο αιώνα, εποχή δηλαδή της αποικιοκρατίας, σε μια διαρκή άμυνα. Έναν διαρκή πόλεμο με τη Δύση, μια πολυετή και αιματηρή διαδικασία, η οποία παράλληλα, συνέβαλλε στο να μετατραπούν τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά του λαού του. Από τα ευγενή και προοδευτικά επιτεύγματα της αραβικής κυρίως πολιτιστικής κληρονομιάς, σε σκοτεινές και αντιδραστικές κοσμοθεωρίες, μιας θρησκοληψίας βγαλμένης μέσα από παρερμηνείες κυρίως του Κορανιού και των αρχών του Προφήτη. Αντιτιθέμενο πια ως ενιαίος θρησκευτικός χώρος, σε όποια προοδευτική μεταρρύθμιση εισήγαγε ο δυτικός πολιτισμός.
Η ολοκλήρωση αυτού του κύκλου «σκοταδισμού» σχηματοποιήθηκε με την «ισλαμική επανάσταση» του Αγιατολάχ Χομεϊνί και την επικράτηση του Μουλάδων του στο Ιράν. Όπως λέει ο μελετητής του Ισλαμικού φαινομένου Μπερκ, ο Χομεϊνί «πιθανόν να προκάλεσε για πρώτη φορά στην ιστορία το συγκλονιστικό φαινόμενο: να δώσει σε μία ηθική δύναμη, τη δυνατότητα να τινάξει στον αέρα έναν ολόκληρο μηχανισμό, της τελειότητας μάλιστα του σαχικού, με το στρατό, την αστυνομία και την τεχνική του». Με την επικράτηση της σκοτεινότερης πλευράς του Ισλαμισμού, το Ιράν μετατράπηκε σε σημείο αναφοράς για όλα τα παρόμοιου τύπου φουνταμελιστικά κινήματα των μουσουλμάνων.
Ενισχύθηκαν και «θεοποιήθηκαν» ισλαμικές οργανώσεις σε όλο το φάσμα των μουσουλμανικών χωρών, κάνοντας το διεθνές περιβάλλον να μοιάζει με μια ατέλειωτη γραμμή πυρός, ενός ακήρυχτου πολέμου. Με αποκορύφωμα την εκατόμβη των δίδυμων πύργων της Νέας Υόρκης, που σημειολογικά τουλάχιστον, άλλαξε οριστικά την σχέση του Ισλάμ με τον δυτικό κόσμο.
Οι φουνταμενταλιστικές ισλαμικές αυτές οργανώσεις, και ορισμένες ακόμη λιγότερο γνωστές, διασπαρμένες σε όλο τον κόσμο – μουσουλμανικό και μη – συμπληρώνουν ένα πάζλ ενόπλων και αποφασισμένων κινημάτων που σε καμία περίπτωση δεν σηματοδοτούν, την χωρίς εμπόδια τουλάχιστον πορεία της ολοκλήρωσης του νέου, παγκοσμιοποιημένου κόσμου, των πολυεθνικών και των δημοκρατιών της αγοράς. Μάλλον εγγυώνται το εντελώς αντίθετο, μια που η δυναμική και η μαχητικότητά των, δεν δείχνει σημεία κόπωσης ή διάθεσης για οποιουδήποτε τύπου «συναίνεση», με το διεθνές σύστημα διαχείρισης, των πολυεθνικών και των δημοκρατιών της αγοράς.
6. ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ: Το 1987 ήταν μια ιδιαίτερα σημαντική στιγμή για τις περαιτέρω εξελίξεις στον χώρο των κοινωνικών κινημάτων ανά τον κόσμο. Έληξε, σχεδόν άδοξα, το μεγάλο κοινωνικοπολιτικό πείραμα των Σαντινίστας στη Νικαράγουα. Κάτω από το βάρος των αεροπορικών βομβαρδισμών, το οικονομικό μποϋκοτάζ και τα σαμποτάζ των μισθοφόρων Contras, το F.S.L.N. του Ντανιέλ Ορτέγκα, εγκατέλειψε την τελευταία προσπάθεια στην πρόσφατη ιστορία των ανθρωπίνων κοινωνιών, για μια κοινωνία με «ανθρώπινο πρόσωπο», πέρα και μακριά, τόσο από το χρησιμοθηρικό μοντέλο των «αναπτυγμένων χωρών» όσο και από το αυταρχικό συγκεντρωτικό, της Σοβιετικής Ένωσης.
Το τέλος του οράματος του Αugusto Caisar Sandino και του Carlos Fonseca Amador, σηματοδότησε τελικά και το τέλος, ή τουλάχιστον την αναστολή των κοινωνικών κινημάτων σε όλον τον πλανήτη. Και το σκηνικό ολοκληρώθηκε με την διάλυση της Ε.Σ.Σ.Δ., που εν πολλοίς στήριζε τα κοινωνικά κινήματα ανά τον κόσμο, έστω και με την έννοια της ιδεολογικής ομπρέλας.
Με την ανάπτυξη των κινημάτων της Λατινικής Αμερικής σε Βενεζουέλα, Βολιβία, Αργεντινή, Βραζιλία, Χώρα των Τσιάπας στο Μεξικό αλλά ακόμη και στις ΗΠΑ και στις ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου, όπως η Ισλανδία και η Ουγγαρία ωστόσο, επανατέθηκε το ζήτημα του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των κοινωνιών, και επομένως της αμφισβήτησης του κυρίαρχου μοντέλου που πλασάρουν ως αναπόφευκτο, οι «δημοκρατίες της αγοράς». Σε διεθνές επίπεδο, άρχισαν και πάλι να οργανώνονται επιτροπές αλληλεγγύης, ενώ πυρήνες πρωτοποριών άρχισαν να σχηματίζονται. Ένας νέος καθαρτήριος άνεμος άρχισε να φυσάει πάνω από τον πλανήτη, και νέα βλαστάρια κοινωνικής ανάτασης και αποτελμάτωσης από το χρησιμοθηρικό, αποπνικτικό περιβάλλον των πολυεθνικών και των εργολάβων τους, άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους.
Κοινωνικά κινήματα, με διακηρύξεις εναντίον της παγκοσμιοποίησης όσο και με συγκεκριμένες προτάσεις συσπείρωσης γύρω από ένα ενιαίο οργανωτικό μοντέλο, ξεπροβάλλουν σχεδόν καθημερινά. Δημιουργώντας ήδη μεγάλους προβληματισμούς στο κεντρικό διαχειριστικό σύστημα και στις επιλογές του.
Η ιστορία του ανθρώπου και των κοινωνιών του, έχει διδάξει επανειλημμένα, πως όταν οι λαοί παίρνουν την υπόθεση της ύπαρξής τους στα χέρια τους, ακόμη και το πιο τέλειο σύστημα μηχανισμών ελέγχου, εξουσίας και ποδηγέτησης, αναγκάζεται τουλάχιστον να αναδιπλωθεί και να επαναπροσδιορίσει τις επιλογές του. Είναι λοιπόν επίσης ζήτημα χρόνου, για το πότε τα κοινωνικά αυτά κινήματα που δυναμώνουν μέρα με την ημέρα, να προχωρήσουν στην οριστική ρήξη με την παγκοσμιοποίηση των πολυεθνικών και των δημοκρατιών της αγοράς.
Ε.Ε.: ΤΟ ΚΛΑΜΠ …ΤΩΝ ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΩΝ MANAGERS
Ζητείται ηγεσία…
Σε πλήρη αντιδιαστολή με το μοντέλο του melting pot, που προσδιορίζεται – έστω θεωρητικά – με την αποδοχή και αξιοποίηση της διαφορετικότητας πάνω σε ένα νέο μοντέλο κοινωνίας, η ιστορική κληρονομιά της Ευρώπης, είναι μια λογική ουσιαστικά «διαχωρισμών». Τόσο κατ΄ αρχήν με τους «βάρβαρους γείτονες» όσο και στη συνέχεια με το «σκοταδιστικό Ισλάμ».
Αυτή η κυρίαρχη λογική που επικράτησε για αιώνες ολάκερους, κόστισε τελικά στην Ευρώπη, δύο παγκόσμιους πολέμους και το πέρασμα της παγκόσμιας ηγεμονίας εκείθεν του Ατλαντικού. Δίνοντας παράλληλα τον μόνιμο χαρακτήρα στην όποια παραγωγή πολιτικής, την βεβαιότητα ότι, η Ευρώπη μετά ειδικά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι σήμερα λειτουργεί αντανακλαστικά, στις επιλογές των Η.Π.Α.
Η γιγάντωση του «γερμανικού φαινομένου» στα τέλη του 18ου αιώνα, δημιούργησε και τις προϋποθέσεις για την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι περιπέτειες της Ευρωπαϊκής κοινωνίας ολοκληρώνονται με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε και η πρωτοκαθεδρία περνά στα χέρια των Αγγλοσαξόνων, και στη συνέχεια στις Η.Π.Α. Σήμερα ο γερμανικός οικονομικός γίγαντας, ξαναμπαίνει δυναμικά στην διεθνή σκακιέρα. Ελλείψει όμως στρατιωτικού μηχανισμού, αδυνατεί – ακόμη τουλάχιστον – να αντιμετωπίσει, τις υποβόσκουσες συγκρούσεις που βυσσοδομούν στις χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, τον παραδοσιακό της δηλαδή χώρο επιρροής. Έτσι στην ουσία, σύρεται σε διαφόρου τύπου συμμαχίες με την Γαλλία στην προσπάθεια αναβίωσης του παλιού της εθνικού ονείρου. Παράλληλα η Γερμανία σήμερα, έχει στρέψει την προσοχή της προς τις νέες και υπό ένταξη χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, γυρνώντας στην ουσία την πλάτη, στον ευρωπαϊκό Νότο, που ακόμη «ψάχνει τον ρόλο του» στην Ε.Ε. Η Γαλλία «αφήνει ήσυχη» την Γερμανία στις ανατολικοευρωπαϊκές επιλογές της και εν πολλοίς τις στηρίζει, κρατώντας για τον εαυτό της τον ρόλο της ατμομηχανής της «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας». Παράλληλα, χωρίς τις παραδοσιακές της χώρες επιρροής της Αφρικής η Γαλλία, στέκεται ουσιαστικά αμήχανη μπροστά στις εξελίξεις που την προσπερνούν διαρκώς, αναποφάσιστη για το τι θα προτείνει τελικά στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης Νέας Τάξης Πραγμάτων, για το μέλλον της Ευρώπης.
Έτσι, η Ε.Ε. στην ουσία, προς το παρόν, παραμένει ένας μηχανισμός «συναρμολογημένος» από «εξαρτήματα – τεχνοκράτες» κάθε λογής, που κατοικοεδρεύουν με παχυλότατους μισθούς στις Βρυξέλες. Ενώ την ίδια ώρα, το σκηνικό της ιδιότυπης αυτής αμηχανίας συμπληρώνεται από ένα Ευρωκοινοβούλιο, που καμία, ούτε καν τυπική σχέση έχει, με τις παραδοσιακές έννοιες ενός νομοθετικού σώματος, στο πλαίσιο φυσικά της διάκρισης – λειτουργίας των εξουσιών και παραγωγής νομοθετικού έργου.
Η αντιπαραγωγική αυτή αμηχανία της Ε.Ε., μετατράπηκε εύκολα σε «εγκληματική», τις όποιες φορές τέθηκε απέναντι σε φοβερά διλήμματα τα οποία προέκυψαν πρόσφατα, με τους βομβαρδισμούς στη Σερβία και του Ιράκ. Συρόμενες πίσω από τον Βορειοαμερικανικό τυχοδιωκτισμό, οι χώρες της Ε.Ε., με πρώτη την Μεγάλη Βρετανία και στη συνέχεια τη Γερμανία, πρωταγωνίστησαν στον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Ενώ αμέσως μετά, συμμετείχαν στο χειρότερο έγκλημα που διέπραξε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Διεθνής Κοινότητα: Στον βομβαρδισμό αθώων πολιτών, νοσοκομείων, ακόμη και τηλεοπτικών σταθμών. Εξοπλίζοντας παράλληλα «για ανθρωπιστικούς λόγους» τον U.C.K. και τους μισθοφόρους εγκληματίες του, υπόλογους στο κοινό ποινικό δίκαιο.
Με διαχειριστές ένα κλαμπ μιας τεχνοκρατικής ελίτ η Ε.Ε., δεν θα μπορούσε φυσικά να κάνει τίποτε περισσότερο, από αυτό που έκανε στο ζήτημα της Γιουγκοσλαβίας. Ούτε φυσικά προμηνύει – στο ορατό μέλλον τουλάχιστον – κανενός άλλου τύπου ουσιαστική επιλογή στα μεγάλα διεθνή ζητήματα, όσο παραμένει δορυφόρος των made in U.S.A. αποφάσεων. Ίσως όπως λέει σαρκαστικά και ο Noam Chomsky «οι Ευρωπαίοι είναι εκπαιδευμένοι να σφαγιάζουν ο ένας τον άλλον και αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν». Μια πραγματικότητα που απεικονίζεται και στο φάσμα των κυρίαρχων και σε ουσιαστική αντιδιαστολή τάσεων που υφίστανται σήμερα στην Ε.Ε., όπου Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, ερίζουν για το μοντέλο της ενιαίας Ευρώπης, πάντα σύμφωνα με τα δικά τους εθνικά συμφέροντα:
Αγγλικό μοντέλο: Κυρίαρχος ρόλος του έθνους κράτους, και διατήρηση στο διακρατικό, διακυβερνητικό μοντέλο, με έμφαση μόνο στην ενιαία αγορά. Το μοντέλο αυτό δεν κρύβει καθόλου φυσικά την συνέχιση της πρωτοκαθεδρίας των Η.Π.Α. στο οικονομικό πεδίο και του ΝΑΤΟ στο στρατιωτικό.
Γαλλικό μοντέλο: Χαλαρή ομοσπονδοποίηση της Ε.Ε., με τον πρώτο λόγο στις κυβερνήσεις των εθνικών κρατών. Το σημερινό εν πολλοίς μοντέλο της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, που «βολεύει» την διατήρηση της Γαλλίας ως σημαντικού παράγοντα στις εξελίξεις.
Γερμανικό μοντέλο: Η γνωστή φεντεραλιστική προσέγγιση που προέρχεται κυρίως από Γερμανούς διανοούμενους και η οποία με την σειρά της, δεν κρύβει την ηγεμονική διάθεση της γερμανικής πολιτικής παρουσίας.
Το πιο πιθανό πάντως είναι – δεδομένης της άρνησης των εθνικών κυβερνήσεων να …αυτοκαταργηθούν, την αντίθεσης Γαλλίας και Αγγλίας να υπαγάγουν το πυρηνικό τους οπλοστάσιο κάτω από μια ευρωπαϊκή ομπρέλα – να συνεχιστεί το …μετέωρο βήμα της σημερινής Ευρώπης. Έως ίσως ότου, στην θέση των σημερινών διαχειριστών των δημοκρατιών της αγοράς βρεθούν φωτισμένες πολιτικές ηγεσίες, που να επαναπροσδιορίσουν την πολιτική οντότητας της Ε.Ε. Όσον αφορά το μεγάλο όραμα των Γερμανών για μια Ευρώπη με Σύνταγμα, Κυβέρνηση και σημαία, όπως αυτό εκφράστηκε από τον Γερμανό καγκελάριο Σρέντερ ως συνέχεια του «σχεδίου Κολ», δεν φαίνεται προς το παρόν να έχει ορατό μέλλον.
Ούτως η άλλως, το ζητούμενο αν θα προκύψει, ακόμη και μέσα από μια φεντεραλιστική Ευρώπη, ένα κίνημα παραγωγής αξιών εναντίον της λογικής των πολυεθνικών και των δημοκρατιών της αγοράς, παραμένει τεράστιο ερωτηματικό.
Η σημερινή Ευρώπη των πολιτών πάντως, είναι ανύπαρκτη. Ο ρόλος των λαών των κρατών – μελών στην διαδικασία παραγωγής πολιτικής είναι μηδενικός, μια που το μεν Συμβούλιο Υπουργών συνεδριάζει κεκλεισμένων των θυρών, η δε Ευρωπαϊκή Επιτροπή προστατεύεται από το «τεκμήριο της ανευθυνότητας» για τις αποφάσεις της. Όσο για το Ευρωκοινοβούλιο, παραμένει ένα γνωμοδοτικό κλαμπ υψηλά αμειβομένων – και εν πολλοίς χωρίς λόγο – Ευρωβουλευτών.
Τα μεγάλα ζητήματα της παγκόσμιας κοινότητας, η κατάρρευση πανανθρώπινων αξιών, η συγκέντρωση κεφαλαίου από τις πολυεθνικές, η αποσάθρωση των αγροτών, το περιβάλλον και το διευρυνόμενο άνοιγμα της ψαλίδας φτωχών – πλουσίων, παραμένουν αναπάντητα στην προοπτική και της Ε.Ε. Την ίδια ώρα, η αυταρχικοποίηση των μηχανισμών με συμφωνίες τύπου Σένκεν, η δημιουργία του στρατιωτικοαστυνομικού συστήματος του Ευρωστρατού, η ένταξη της Ε.Ε. στο σύστημα παρακολούθησης των πολιτών μέσω του Έσελον, καταδεικνύουν ότι, τίποτε θετικό για τις κοινωνίες των πολιτών δεν αναμένεται από την Ευρώπη, είτε Αγγλικού, είτε Γαλλικού, είτε Γερμανικού τύπου.
Βρέφη και παιδιά των …δημοκρατιών της αγοράς
Η είδηση ότι, δύο (2) εκατομμύρια παιδιά πάσχουν στην Αγγλία από νανισμό λόγω κακής διατροφής ως αποτέλεσμα της αυξανόμενης φτώχειας παρόμοιας με αυτή του 1930, φιλοξενήθηκε στις μεγαλύτερες εφημερίδες της Μεγάλης Βρετανίας, πριν μερικά χρόνια. Αφήνοντας δήθεν κατάπληκτους, τους θιασώτες των δημοκρατιών της αγοράς και του νεοφιλελεύθερου «θατσερισμού» που μίλησαν αμέσως για «υπερβολές» και «υπερευαισθησίες».
Δυστυχώς όμως γι΄ αυτούς, αμέσως μετά, οι στατιστικές υπηρεσίες της κατά τα άλλα οικονομικής υπερδύναμης, που φιλοξενήθηκαν μάλιστα στα πρωτοσέλιδα των ταμπλόϊντς, δεν άφηναν περιθώρια για άλλες δικαιολογίες: «Ένα στα τρία βρέφη στη Μεγάλη Βρετανία, γεννιέται φτωχό», «αυξάνεται η παιδική θνησιμότητα», και ακόμη «η οικονομική εξαθλίωση των Βρετανών, οπισθοδρομεί την κοινωνία στον προηγούμενο αιώνα».
Σε παγκόσμια κλίμακα, ιδιαίτερα ζοφερή είναι η εικόνα των φτωχών παιδιών. Πρόσφατη έκθεση της Unicef αναφέρει ότι, 30.000 μικρά παιδιά πεθαίνουν κάθε ημέρα λόγω της φτώχειας και της βίας. Κάθε χρόνο πεθαίνουν σε όλον τον κόσμο ένδεκα εκατομμύρια παιδιά, προτού ακόμα συμπληρώσουν το πέμπτο έτος της ηλικίας τους. Η κύρια αιτία για την υψηλή παιδική θνησιμότητα είναι η φτώχεια, οι ασθένειες, η βία και οι πόλεμοι. Κατά την εκτίμηση της Unicef 177 εκατομμύρια παιδιά έχουν οπισθοδρομήσει στην ανάπτυξή τους, με κύρια αιτία την ανεπαρκή διατροφή των μητέρων τους, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Η κύρια αιτία για τον θάνατο των μικρών παιδιών είναι οι εμπλοκές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης (20%) ,αναπνευστικές ασθένειες (18%) και επιπλοκές στις εγχειρήσεις 17%. Περαιτέρω 15% των θανάτων, οφείλονται σε ασθένειες, που μπορούσαν να μειωθούν με προληπτικά μέτρα προφύλαξης, όπως π.χ. μαλάρια ή η μάζα. Σε κάθε δεύτερη υπόθεση θανάτου, σημαντικό ρόλο παίζει η κακή διατροφή των παιδιών και των μητέρων τους. Επιπλέον, όπως εκτιμούν τα Ηνωμένα Έθνη, 300 εκατομμύρια παιδιών κάτω των 15 ετών, προσφέρουν με την εργασία τους στο οικογενειακό εισόδημα ή εξασφαλίζουν τα απαραίτητα για τη ζωή τους.
Κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, παρόμοιες με την εποχή των δούλων, κατασκευάζουν χαλιά στην Ινδία και το Πακιστάν, μαζεύουν καπνό στην Ινδονησία, τσάι στη Σρι Λάνκα, στύβουν χυμό πορτοκαλιών στη Βραζιλία και εξορύσσουν άνθρακα στα ανθρακωρυχεία της Κολομβίας.Εργάζονται κάτω από ανατριχιαστικές συνθήκες μεταξύ 15 και 16 ωρών την ημέρα με μισθούς πείνας, αντί να παίζουν, να γελούν και να μαθαίνουν γράμματα. Η παιδική εργασία είναι η φθηνότερη, η πιο άνομη και η χωρίς δικαιώματα εργατική δύναμη των δημοκρατιών της αγοράς και της παγκοσμιοποίησής τους.Η εκμετάλλευση των παιδιών της Νέας Εποχής όμως, δεν περιορίζεται μόνο στον τρίτο κόσμο, αλλά επεκτείνεται στην «πολιτισμένη» Ευρώπη και στην Αμερική. Στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες τα παιδιά στα φανάρια, πλένουν αυτοκίνητα.
Πεντακόσιες χιλιάδες (500.000) παιδιά στη Ρωσία, ζητιανεύουν, κλέβουν, πωλούν για να επιζήσουν και μαζί με τους ηλικιωμένους είναι τα θύματα της ελεύθερης αγοράς, χωρίς σχολική μόρφωση, τρομαγμένα από την μαφία, που εισπράττει μέρος του ιδρώτα τους .Στην Πορτογαλία, η ανεργία μειώθηκε σε βάρος των παιδιών. Διακόσιες χιλιάδες (200.000) εργαζόμενα παιδιά στην Πορτογαλία, επιβιώνουν με μηνιαίο μισθό τριάντα (30) ευρώ . Παρόλο που το ημερομίσθιο εκεί είναι πέντε φορές χαμηλότερο από τη Γερμανία, οι ανήλικοι εργάζονται παράνομα, μόνο και μόνο για να παραμείνουν οι πορτογαλικές επιχειρήσεις, ανταγωνιστικές με τις άλλες νότιες ευρωπαϊκές χώρες. Σε βάρος των παιδιών που μεγαλώνουν, χωρίς δικαίωμα αυτοδιάθεσης και σχολικής μόρφωσης.Στην Ταϊλάνδη 200.000 χιλ. παιδιών πωλήθηκαν στην «αγορά» της πορνείας, σημαντικό κομμάτι του νέου διεθνούς συστήματος αξιών της Νέας Τάξης Πραγμάτων και του παγκοσμιοποιημένου «νέου» κόσμου.
Στη Γερμανία από το 1993 υπάρχει νομοθεσία, που καταδικάζει γερμανούς τουρίστες, που επισκέπτονται στο εξωτερικό, Ασία και Νότιο Αμερική, οίκους ανοχής ανηλίκων παιδιών. Υπολογίζεται, ότι, τετρακόσιες χιλιάδες (400.000) άνδρες Γερμανοί βρίσκονται κάθε χρόνο σε ταξίδια για τουρισμό σεξ και περίπου δέκα χιλιάδες (10.000) από αυτούς, για σεξ με ανήλικα παιδιά. Μέχρι τώρα όμως, καταδικάστηκε μόνο ένας Γερμανός στη Φρανκφούρτη. Κατά τα άλλα, οι δημοκρατίες της αγοράς, προβάλλουν τις ευαισθησίες τους στις ιδιαιτερότητες των σεξουαλικών συμπεριφορών των μειοψηφιών τους, προτυποποιώντας μάλιστα τις συμπεριφορές αυτές, από τα τηλεοπτικά δίκτυα και κανάλια που ελέγχουν.
Και η φτώχεια …φτώχεια
Εφιαλτικό το «κοινωνικό πρόσωπο» των σύγχρονων δημοκρατιών της αγοράς, αναφορικά με το άνθος της κάθε ανθρώπινης κοινωνίας: Τα παιδιά της. Αλλά τα στατιστικά νούμερα και στο σύνολο της κοινωνίας, σχετικά με το βιοτικό επίπεδο των πιο ασθενέστερων οικονομικά κοινωνικών τάξεων, δεν πάνε παρά πίσω. Όπως προκύπτει από τα στοιχεία του Ο.Η.Ε. επίσης, το φτωχότερο, ένα πέμπτο του πληθυσμού όλων των χωρών του πλανήτη, απορροφούν το 2% με 3% του AEΠ.
Οι επαγγελίες των ταγών της παγκοσμιοποίησης για ένα κόσμο ίσων ευκαιριών και ευημερίας για όλους τους ανθρώπους, καταρρίπτονται από την ίδια την πραγματικότητα. Η έκθεση των Ηνωμένων Εθνών για την ανθρώπινη ανάπτυξη δίνει συντριπτικά στοιχεία. Στην Αφρική οι άνθρωποι που υποσιτίζονται από 103 εκ., που ήταν το 1970 έφτασαν σήμερα τα 220 εκ. Στη Νότια Ασία υποσιτίζεται περίπου το 50% του πληθυσμού. Την ίδια ώρα, 1,5 δισ. άνθρωποι δεν έχουν την πολυτέλεια καθαρού πόσιμου νερού. Τα θέματα υγείας και παιδείας βρίσκονται σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Το χρέος των χωρών της Ασίας και της Αφρικής από 15 δισ. δολάρια που ήταν το 1985 έφτασε σήμερα τα 300 δισ. Στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης η επικράτηση των ανεξέλεγκτων νόμων της αγοράς, έφερε καταστροφές μεγαλύτερες από αυτές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η παγκοσμιοποίηση κατάφερε να …παγκοσμιοποιήσει τη φτώχεια υπό την έννοια ότι, ακόμα και στις πλουσιότερες χώρες του κόσμου αυξάνονται εκείνοι που περνούν κάτω από το όριο της φτώχειας: (Βρετανία 20%, Γαλλία και Ιταλία 17%, Καναδάς 17,8%, ΗΠΑ 13.7%, Γερμανία 13%). Ταυτόχρονα ο παγκόσμιος πλούτος συγκεντρώνεται στα χέρια 450 μεγιστάνων εκ των οποίων οι 149 είναι πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών.
Και στην Ελλάδα; Αυξάνεται η φτώχεια και στην πατρίδα μας, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την πραγματική ανάπτυξη στα κράτη – μέλη. Το 1998 και επί τριετία, το 11% των ελλήνων πολιτών δεν είχε το απαραίτητο εισόδημα για να επιβιώσει. Σύμφωνα με τους δείκτες της Κομισιόν, τα τελευταία χρόνια, οι Έλληνες εργαζόμενοι, έλαβαν τις πιο μικρές αυξήσεις συγκριτικά με το ΑΕΠ μεταξύ όλων των κρατών – μελών. Σύμφωνα με στοιχεία του 1998 το 22% του πληθυσμού ζει κάτω από συνθήκες φτώχειας (δηλαδή με εισόδημα μικρότερο από το 60% του μέσου εθνικού), έναντι 21% το 1997. Πρόκειται για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού, μετά την Πορτογαλία, με μέσο όρο στο 18% των νοικοκυριών.
Βασική αιτία της φτώχειας στην Ελλάδα είναι οι λίγοι και μη αποδοτικοί κοινωνικοί πόροι, αφού πριν από τις εκσυγχρονιστικές παρεμβάσεις των σοσιαλιστών του ΠΑΣΟΚ, το ποσοστό φτώχειας των ελληνικών νοικοκυριών βρίσκονταν πολύ χαμηλά. Ήταν το 2ο χαμηλότερο στην Ε.Ε., (στο 24%) έναντι 26% του μέσου όρου.
Η Ελλάδα έχει τον 2ο υψηλότερο αριθμό μακροχρόνιων φτωχών. Το 11% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας για περισσότερα από 3 έτη. Αυξήθηκε μάλιστα σημαντικά εν συγκρίσει με την τελευταία απογραφή. Το 1997, μόνο το 9,8% του πληθυσμού βρισκόταν στην αντίστοιχη θέση. Μεταξύ των ελληνικών εισοδηματικών κατηγοριών πάντως υπάρχει συνοχή στη …φτώχεια. Στο 20% του πληθυσμού με το χαμηλότερο εισόδημα αναλογεί το 6,8% του εισοδήματος που “λαμβάνει” το 20% του “πλουσιότερου” πληθυσμού. Είναι η τρίτη υψηλότερη αναλογία σε κοινοτικό επίπεδο, έναντι 5,7 του μέσου όρου. Αλλά και η «συνοχή στη φτώχεια» μεταξύ των ελληνικών περιφερειών είναι σημαντική, η 5η στην Ε.Ε. Η μέση διαφορά εισοδήματος μεταξύ των διαφορετικών περιφερειών φτάνει στο 25% έναντι 45% σε κοινοτικό επίπεδο.
Οι …αεριτζήδες
Όλα άρχισαν με την κρίση της υποτίμησης του πέσο στο Μεξικό, τον Δεκέμβριο του 1994, και της ταραχής που ακολούθησε, και επανεμφανίστηκε σε μια σειρά υποτιμήσεων στα νομίσματα της Ταϊλάνδης, των Φιλιππίνων, της Μαλαισίας, της Ινδονησίας και της Σιγκαπούρης. Τότε ξεκίνησε και η αυξανόμενη χρήση της τεχνολογίας των υπολογιστών για τις ηλεκτρονικές οικονομικές πράξεις, συνοδευόμενη από την φιλελευθεροποίηση και απορύθμιση των κρατικών οικονομικών υπηρεσιών και την κατάργηση των νομισματικών ελέγχων στις περισσότερες χώρες.
Με την υποστήριξη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (μέσω των προγραμμάτων δομικής αναδιάρθρωσης) και την άρση των ελέγχων στην εισροή και εκροή του χρήματος στις περισσότερες χώρες, το σκηνικό ήταν στημένο για την κερδοσκοπία στα νομίσματα, στα εμπορεύματα και στις αξίες των μετοχών.
Στο παρελθόν, το χρήμα κυκλοφορούσε σε όλο τον κόσμο κυρίως για την πληρωμή των εισαγωγών και εξαγωγών των αγαθών και των υπηρεσιών ή, με άλλα λόγια, για να εξυπηρετεί την πραγματική οικονομία της παραγωγής και του εμπορίου.
Στα πρόσφατα χρόνια, όμως, με τις επιλογές για παγκοσμιοποιημένη οικονομία και με τις κυβερνήσεις να αίρουν τα εμπόδια στις διεθνείς οικονομικές συναλλαγές, οι πόρτες ήταν ανοιχτές στους κερδοσκόπους που επιζητούν να κάνουν γρήγορα κέρδη ποντάροντας στις αλλαγές των τιμών συναλλάγματος, στις τιμές των εμπορευμάτων και στις τιμές των μετοχών. Και για μια ακόμη φορά, οι αριθμοί είναι αδυσώπητοι: Το 1977 η ετήσια αξία των παγκόσμιων εξαγωγών ανερχόταν στα 1,3 τρισεκατομμύρια δολάρια ενώ το ετήσιο ύψος των παγκόσμιων συναλλαγών ήταν 4,6 τρισεκατομμύρια. Οι εξαγωγές αποτελούσαν το 29% του συνολικού όγκου. Μέχρι το 1995 οι παγκόσμιες εξαγωγές έφτασαν τα 4,8 τρισεκατομμύρια δολάρια, αλλά ο παγκόσμιος όγκος των συναλλαγών εκτινάχθηκε στα 325 τρισεκατομμύρια δολάρια. Η αξία των εξαγωγών διαμορφώθηκε στο 1,5% μόνο των συνολικών συναλλαγών! Δηλαδή, μόνο το 1,5 από τα 100 δολάρια των διεθνών συναλλαγών χρησιμοποιήθηκαν στο παγκόσμιο εμπόριο σε πραγματικά αγαθά και υπηρεσίες, ενώ τα 98,50 $ χρησιμοποιήθηκαν για επενδύσεις με καθαρά κερδοσκοπικούς σκοπούς. Άλλο ένα αξιοπερίεργο είναι ότι το 1977, τα παγκόσμια αποθέματα συναλλάγματος ήταν 266 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ η ημερήσια παγκόσμια κυκλοφορία συναλλάγματος ήταν 18 δισεκατομμύρια δολάρια. Όμως, μέχρι το 1995 η ημερήσια αξία των ανταλλαγών σε συνάλλαγμα (1,300 δισεκατομμύρια δολάρια) είχε ξεπεράσει τα επίσημα αποθέματα συναλλάγματος (1,202 δισεκατομμύρια δολάρια).
Το συμπέρασμα από αυτά τα στοιχεία είναι ότι, τώρα είναι πολύ πιο δύσκολο για τις κεντρικές τράπεζες, μόνες τους ή σε συνεργασία, να καταπολεμήσουν μια προσχεδιασμένη προσπάθεια ισχυρών κερδοσκόπων να επηρεάσουν την ισοτιμία των νομισμάτων. Οι οργανισμοί επενδύσεων, με τόσο σημαντικούς οικονομικούς πόρους κάτω από τον έλεγχό τους, μπορούν σχετικά φτηνά ή και ανέξοδα, με δισεκατομμύρια δολάρια, να διαπερνούν όλο τον κόσμο εν ριπή οφθαλμού (για να είμαστε περισσότερο ακριβείς 1.500 δισεκατομμύρια δολάρια σε μια μόνο μέρα το 1995!!!).
Στο βιβλίο του, “Όταν οι εταιρίες κυβερνούν τον κόσμο”, ο Αμερικανός μελετητής David Korten αποκαλεί τον κερδοσκόπο έναν “επενδυτή που αποσπά”. Έναν δηλαδή κοινό απατεώνα, καθώς αποσπά με μη δίκαιο τρόπο κέρδη από την παραγωγική εργασία άλλων ανθρώπων. Ο τύπος αυτός του «επενδυτή», έγινε εξάλλου γνωστός και από το μεγάλο «μπουμ» του χρηματιστηρίου Αθηνών, όπου διάφοροι «αεριτζήδες» με μετοχές «φούσκες» κατάκλεψαν τα αποθέματα των μικρομεσαίων νοικοκυριών. Την ίδια ώρα, με την σαφή καθοδήγηση διεθνών τοκογλυφικών εταιριών όπως η Goldman Sachs, το νεοταξίτικο διαχειριστικό σύστημα της ελληνικής δημοκρατίας της αγοράς, παρέδωσε στα χέρια του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου, τον έλεγχο των δημοσιοοικονομικών του ελληνικού κράτους.
“Ο συγκεκριμένος επενδυτής – λέει ο Κόρτεν – εκμεταλλεύεται τις διακυμάνσεις των τιμών για να απαιτήσει μερίδιο της αξίας που δημιουργήθηκε από παραγωγικούς επενδυτές και από ανθρώπους που κάνουν πραγματική εργασία. Το κέρδος του κερδοσκόπου αντιπροσωπεύει ένα είδος φόρου στο οικονομικό σύστημα που δεν έχει καμία χρήσιμη κατάληξη… όσο πιο άστατες είναι οι αγορές τόσο μεγαλύτερες είναι οι ευκαιρίες για τέτοιες μορφές απόσπασης κερδών”.
Ο Korten προσθέτει ότι οι πιο αποσταθεροποιητικές μορφές των κερδοσκοπικών επενδύσεων αυξήθηκαν από την ενίσχυση των αμοιβαίων κεφαλαίων (hedge funds) που ειδικεύονται σε επενδύσεις υψηλού κινδύνου, βραχυπρόθεσμη κερδοσκοπία, και απαιτούν τουλάχιστον 1 εκατομμύριο δολάρια συμμετοχής. Το μεγαλύτερο από αυτά, το Quantum fund του γνωστού και στην Ελλάδα «μεγαλοεπενδυτή» Τζόρτζ Σόρος, έλεγχε πάνω από έντεκα δολάρια επενδυμένου χρήματος πριν μερικά χρόνια (το ποσό θα έχει σίγουρα αυξηθεί). Εφόσον τα hendge funds μπορούν δανειστούν 10 δολάρια για κάθε επενδυμένο δολάριο, αυτό δίνει την δυνατότητα στο Quantum fund να ελέγχει τουλάχιστον 110 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με τον Korten. Κλασσικός μαθητής του Φόν Χάγεκ ο Σόρος, λεει ότι ο φασισμός και ο κομμουνισμός στηρίχθηκαν στην εξουσία του κράτους για να καταπιέσουν την ελευθερία του ατόμου κι έτσι έγιναν εχθροί της “ανοιχτής κοινωνίας”. Και φυσικά, κοντά σε όλα αυτά, να μην ξεχνάμε ποιος είναι ο Τζώρτζ Σόρος και η σχέση του με τα Βαλκάνια, το Κόσσοβο, τα Σκόπια κλπ.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
Υπάρχει ιστορική συνέχεια;
Το μεγάλο ζητούμενο που τίθεται σήμερα – και είναι θέμα μονίμου διαλόγου στα πάνελς των διανοούμενων για την Ελλάδα ως έθνος και ως κοινωνία – είναι το αν τελικά η χώρα με την τρισχιλιετή της ιστορία, συνδέεται με τον πολιτισμό της και αν διατηρεί κάποια τουλάχιστον στοιχεία από την «ιστορική, αντιστασιακή του υφή».
Η Ελλάδα, είναι γεγονός ότι, διέκοψε την ιστορική της συνέχεια με τις δύο τεράστιες χρονικά περιόδους της κατάληψής της, από τους Ρωμαίους σε πρώτη φάση και από τους Τούρκους στη συνέχεια. Ωστόσο, είναι αποδεδειγμένο ότι, διατήρησε μέσα από τις εκατονταετηρίδες αυτές των κατοχών, μια ηθική ενότητα με τη γλώσσα, την Ορθοδοξία, με τα ήθη και τα έθιμα.
Παράλληλα κράτησε αναλλοίωτη τη συνείδηση της ταυτότητας του, η οποία του επέτρεψε τελικά να αντισταθεί στην απορρόφηση από τους άλλους λαούς οι οποίοι ήταν και κατακτητές του. Αυτή καθεαυτή όμως η «αντίστασή του» στην κατάκτησή του από τους Ρωμαίους και τους Τούρκους, δεν αποδεικνύει ότι, σώνει και καλά διαφοροποιεί τον Έλληνα και την «αντιστασιακή» του συμπεριφορά. Το ίδιο φαινόμενο συναντάται και σε άλλους λαούς της υφηλίου, όπως οι λαοί της Κεντρικής Ευρώπης, οι Ιρλανδοί, οι Σκωτσέζοι, οι Κούρδοι και φυσικά οι βαλκανικοί λαοί, που επίσης ανέπτυξαν τα εθνικά τους κινήματα.
Αυτό που σίγουρα διαφοροποιεί τον χαρακτήρα της αντίστασης του Ελληνισμού από τα αντιστασιακά κινήματα των άλλων χωρών είναι ωστόσο, ή έκταση και η ένταση με την οποία αυτή εκδηλώθηκε, μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Ειδικότερα δε στη νεοελληνική φάση της ιστορίας του, όπου ο ελληνικός λαός, διεκδίκησε την πολιτική του ανεξαρτησία και την οικονομική και πολιτισμική του αυτονόμηση. Η αντίσταση αυτή, διαμορφώνεται μέσα από τους διαρκείς αγώνες του Ελληνισμού, για τη διαφύλαξη της ιδιαίτερης προσωπικότητας του, μέσα από διάφορες μορφές: Όπως από την απλή προσαρμογή στις εκάστοτε συνθήκες με προοπτική τη διείσδυση στους πολιτικοκοινωνικούς μηχανισμούς των κατακτητών και τη μετατροπή τους σε όργανα εθνικής συντήρησης (εκκλησία – φαναριώτες – κοινότητες – αρματολοί, στην Τουρκοκρατία). Ακόμη, με την ολοένα και περισσότερο ενεργό συμμετοχή εξαιρετικών προσωπικοτήτων του λαού, στους οικονομικούς – πολιτισμικούς μηχανισμούς των εκάστοτε κατακτητών και ιδιαίτερα των δυτικών δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Εγγύς Ανατολή. Μια πολυετής διαδικασία που δημιούργησε τη βάση για την οργάνωση των πραγματικών δυνατοτήτων του ελληνισμού και οδήγησε στην επανάσταση του ΄21. Παράλληλα στη νεώτερη περίοδο της ιστορίας μας, αλλεπάλληλες εξεγέρσεις κατά οποιαδήποτε μορφών επιβολής ξενόφερτων ηγετών και συστημάτων, έως την ηρωική περίοδο της Εθνικής Αντίστασης, κοσμούν την ιστορία του ελληνισμού με τον αντιστασιακό του χαρακτήρα. Κάνοντας για μια ακόμη φορά στο διάβα των αιώνων, μέσα από αυτό το εντελώς ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, την έννοια της ιστορικής συνέχειας του ελληνισμού, υπόθεση αδιαμφισβήτητη.
Σημαντικότατες είναι οι παρατηρήσεις του μεγάλου μεταρρυθμιστή Δημήτρη Γληνού στο βιβλίο του «Έθνος και Γλώσσα», όπου αναφέρει σχετικά με την ιστορική συνέχεια του έθνους μας:
«Την ιστορική μας συνέχειά, μας την αρνήθηκαν καθώς είναι γνωστό, μερικοί νεώτεροι ιστορικοί υποστηρίζοντας, πως σε μια περίοδο της ιστορίας μας ερημώθηκε η Ελληνική γη από τους κατοίκους της που ήταν απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και στη θέση τους ήρθαν φύλα Σλαβικά, που αποτελούν μαζί με τους Αρβανίτες το σημερινό πληθυσμό της Ελλάδας. Η θεωρία αυτή πολεμήθηκε και έπεσε. Γιατί απέδειξαν άλλοι ιστορικοί και ξένοι και δικοί μας, πως ο Ελληνισμός διατηρήθηκε, προ πάντων στις πολιτείες, μ’ όλο το κύμα των ξένων λαών, που πλημμύρισε σε ορισμένες εποχές τη χώρα μας και πως τ’ απομεινάρια των ξένων αυτών λαών, απορροφήθηκαν ολότελα από τον ελληνικό πυρήνα, έτσι που σήμερα η σλαβική επίδραση είναι όλως διόλου ασήμαντη στην Ελλάδα και τα σημάδια της έμειναν μόνο σε μερικές τοπωνυμίες και σε μερικά ήθη και έθιμα ορισμένων ελληνικών τόπων. Μα οσοδήποτε πολύ κι αν είναι το ξένο αίμα, που χύνεται μέσα σ’ ένα λαό, η σημασία του δεν είναι απόλυτη (ως προς την ιστορική συνέχεια και όχι γενικά βιολογικά), όσο δεν επηρεάζεται το δεύτερο, το πολύ πιο σημαντικό στοιχείο της ιστορικής ενότητας. Και το στοιχείο αυτό είναι η συνείδηση της ιστορικής συνέχειας. Όπως, όταν έχω μέσα στα κατάβαθα της ψυχής μου την ακλόνητη πίστη, πως είμαι Έλληνας και θέλω να ενώσω την τύχη μου μαζί με τους Έλληνες αδελφούς μου, αποτελώ μέρος αναπόσπαστο του έθνους του ελληνικού του σημερινού, έστω εάν φυλετικά είμαι Σύρος ή Αρβανίτης, έτσι και όταν έχω μέσα μου την πίστη πως είμαι απόγονος των αρχαίων Ελλήνων, όταν έχω δηλαδή τη συνείδηση της ιστορικής συνέχειας, είμαι αληθινά απόγονος τους, έστω και αν τρέχει στις φλέβες μου οποιοδήποτε αίμα, αρκεί αυτή τη συνείδηση να τη στηρίζουν τα γενικά ψυχολογικά κληρονομικά στοιχεία, που βρίσκονται μέσα στα κοινά γνωρίσματα του χαρακτήρα στη γλώσσα, στις παραδόσεις, στα ήθη και έθιμα και στις θρησκευτικές δοξασίες και στα κοινά εθνικά ιδανικά. Και αυτή η εσωτερική πίστη, η συνείδηση της ιστορικής συνέχειας, οσοδήποτε και αν σκοτίστηκε κάποτε από τη χριστιανική συνείδηση, που σε ορισμένες εποχές από θρησκευτικούς λόγους ήρθε σε αντίθεση προς τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, τον εθνικό, όμως έμεινε πάντα στα βάθη της ψυχής των Ελλήνων και γρήγορα ξύπνησε ζωντανή και σα φωτεινή γραμμή την παρακολουθούμε πότε ωχρότερη και πότε ζωηρότερη ανάμεσα στον κόσμο το Βυζαντινό, για να τη δούμε να φωτίζει κηρυγμένη από τα χείλη του τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα, όλη τη σκοτεινή νύχτα τη ελληνικής δουλείας. Έτσι λοιπόν στο έθνος το ελληνικό βρίσκονται και τα δυο στοιχεία της ιστορικής ενότητας και το αντικειμενικό δηλ. η αδιάκοπη ζωή της φυλής μας από τους αρχαιότατους χρόνους ως σήμερα και το υποκείμενο δηλ. η συνείδηση, πως εμείς είμαστε η ίδια φυλή των αρχαίων ελλήνων μόλο που ήρθαν στη χώρα μας σε διάφορες εποχές πολλοί ξένοι λαοί και ανακατώθηκαν μαζί μας. Και αφού τόσο βαθιά ριζωμένη βρίσκεται στη ψυχή όλων των Ελλήνων αυτή η πίστη, δεν μπορεί βέβαια πια σήμερα να κινδυνέψει από πουθενά και όλοι οι φόβοι είναι μάταιοι.»
Μεταπολίτευση: η εγχείρηση πέτυχε…ο ασθενής όμως;
Σε μια εντελώς ιδιόμορφη φάση για τη ιστορική συνέχεια του ελληνισμού εισέρχεται η χώρα, μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών και την «αλλαγή» που επέφερε το ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα το «εκσυγχρονιστικό» του επιτελείο. Η φάση αυτή που έχει ήδη σημαδέψει και τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, στηρίχθηκε βασικά σε δύο επιλογές: Το διπολικό κομματικό σύστημα, και την λογική της «μιας αλήθειας» του κυνικού ρεαλισμού των επιλογών των διαχειριστών του.
Ως εργαλεία για το «πέσιμο στα μαλακά» της νέας πολιτικοκοινωνικοοικονομικής πραγματικότητας, επιλέχθηκαν:
α) Η άρση των πολώσεων που επέφερε ο εμφύλιος. Το κράτος άνοιξε τις πόρτες του στη μεγάλη, αποκλεισμένη μέχρι τότε, πλειοψηφία του λαού. Θεσμοθέτησε κοινωνικές παροχές, για την ανακούφιση των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων. Προχώρησε στην κρατικοποίηση των προβληματικών ιδιωτικών επιχειρήσεων και τέλος, δημιούργησε νέες θέσεις εργασίας, χρησιμοποιώντας το δημόσιο ως φορέα απορρόφησης ανέργων και αναξιοπαθούντων.
β) Η ένταξη της χώρας στην Ε.Ε., σημειολογικά τουλάχιστον πέτυχε: Την αλλαγή προστάτιδας δύναμης (από τις ΗΠΑ στην Ευρωπαϊκή Ένωση). Μείωση του αντιαμερικανισμού. Μετάθεση των προβλημάτων Ελλάδας-Τουρκίας στο πεδίο των ευρωτουρκικών σχέσεων, με παρενέργεια, ο στρατιωτικός συσχετισμός δυνάμεων να αλλάξει υπέρ της Τουρκίας. και
γ) Η αποκατάσταση της δημοκρατίας με δράσεις όπως: Η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης. Η εγκαθίδρυση του πελατειακού-πολιτικού συστήματος όπου, η βουλή-βουλευτές, τα συνδικάτα, οι συνεταιρισμοί και πιο πρόσφατα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και ειδικά τα ηλεκτρονικά, γίνονται οι μεγάλοι εταίροι των διαχειριστών.
β) Η ένταξη της χώρας στην Ε.Ε., σημειολογικά τουλάχιστον πέτυχε: Την αλλαγή προστάτιδας δύναμης (από τις ΗΠΑ στην Ευρωπαϊκή Ένωση). Μείωση του αντιαμερικανισμού. Μετάθεση των προβλημάτων Ελλάδας-Τουρκίας στο πεδίο των ευρωτουρκικών σχέσεων, με παρενέργεια, ο στρατιωτικός συσχετισμός δυνάμεων να αλλάξει υπέρ της Τουρκίας. και
γ) Η αποκατάσταση της δημοκρατίας με δράσεις όπως: Η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης. Η εγκαθίδρυση του πελατειακού-πολιτικού συστήματος όπου, η βουλή-βουλευτές, τα συνδικάτα, οι συνεταιρισμοί και πιο πρόσφατα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και ειδικά τα ηλεκτρονικά, γίνονται οι μεγάλοι εταίροι των διαχειριστών.
Η διάλυση της Ε.Σ.Σ.Δ. λειτούργησε ως τυφώνας πάνω στο οικοδόμημα της μεταπολίτευσης που είχε κτισθεί με ιδεολογικοπολιτικά υλικά, κάθε άλλο παρά στέρεα. Η κυρίαρχη μέχρι τότε λογική του αντίπαλου δέους που διαπότιζε τον έστω «κουτσό» σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ, μετατράπηκε μετά την πτώση του «επιστημονικού σοσιαλισμού» σε μια παραδοχή «πλήρους ήττας των λαών». Η οποία μάλλον βόλευε μια ολόκληρη φουρνιά στελεχών που από τότε έχουν μετατρέψει σε ιδεολογία, την λογική του «λιγότερο κακού διαχειριστή». Που στην εφαρμοσμένη της διάσταση είχε σαν αποτέλεσμα την αποσάθρωση των αξιών και των αρχών του ελληνικού λαού και ταυτόχρονα, ένα «ομαδικό ντου» σε κάθε καταναλωτικό πρότυπο, που μέχρι τουλάχιστον το ΠΑΣΟΚ του ‘89, εθεωρείτο παρακμιακό μοντέλο για «κουτόφραγκους και αμερικανάκια».
Έτσι οδηγήθηκε η κοινωνία σε μια ιδιότυπη ιδρυματοποίηση του παρασιτικού-καταναλωτικού συστήματος αξιών. Με κέντρο το κοινοβουλευτικό-πελατειακό καθεστώς και περιφέρεια, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, τους συνδικαλιστές, τα Μ.Μ.Ε. και τους κομματικούς παράγοντες, να συντηρούνται από τα μόνιμα ελλείμματα του δημόσιου κορβανά, τις ανεξέλεγκτες επιδοτήσεις της Ε.Ε. και τις μίζες των προμηθειών του δημοσίου. Και φυσικά υποπαράγωγα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας, τον κοινωνικό παρασιτισμό, τον μηδενιστικό ατομικισμό και τον γραικυλισμό. Μια κυρίαρχη παρακμιακή λογική, η οποία έχει τόσο καλά εδραιωθεί, ώστε όλη η «ελίτ» της πολιτικής, της οικονομίας και των show business, την αποδέχεται σαν κάτι το εντελώς φυσικό και αυτονόητο. Όποιος επιχειρήσει να αμφισβητήσει το σύστημα, απλώς «κατεβαίνει από το τραίνο».
Φυσικά ο λαός, το μέγα θύμα αυτής της επιχείρησης, δεν έχει – από ηθικής τουλάχιστον άποψης – κάνει αποδεκτό το σχήμα αυτό, που εν πολλοίς έχει κοινά ηθικοπολιτικά χαρακτηριστικά, με το σύστημα των Ελλήνων κοτζαμπάσηδων της τουρκοκρατίας. Γι’ αυτό και στις δημοσκοπήσεις, δείχνει εμπιστοσύνη σε σταθερούς θεσμούς όπως ο Στρατός και η Εκκλησία. Συγχρόνως δηλώνει κατηγορηματικά, απόλυτη έλλειψη εμπιστοσύνης στους πολιτικούς και στα ΜΜΕ. Δεν αντιλαμβάνεται όμως – τουλάχιστον ακόμη – ότι όλο αυτό το σύστημα, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα του σε εθνικό επίπεδο δικού του καθημερινού ατομικισμού. Τους συγκεκριμένους πολιτικούς αυτός τους εκλέγει, για εκπροσώπους του, με πρωταρχικό κριτήριο τις προσωπικές σχέσεις, τις εκδουλεύσεις και τις προσωπικές εξυπηρετήσεις. Πεπεισμένος από τις αλληλοκαταγγελίες των ίδιων των πολιτικών, ότι εγκληματούν εις βάρος των εθνικών συμφερόντων, ότι χρηματίζονται, ότι προδίδουν την πατρίδα για ψύλλου πήδημα κλπ γνωστές φιλοφρονήσεις, δικαιολογεί στον εαυτό του την δική του καθημερινή ατομική μικροπαρανομία. Για παράδειγμα: κλέβει το Φ.Π.Α., κρύβει εισοδήματα ως επαγγελματίας, λουφάρει ή λαδώνεται ως δημόσιος υπάλληλος, κάνει ψεύτικες δηλώσεις για επιδοτήσεις ως αγρότης, υπογράφει ως εκπαιδευόμενος στα επιδοτούμενα σεμινάρια, σε ψεύτικα δελτία παροχής υπηρεσιών.
Στην “ηρωική εποχή”, είχαμε σαν κινητήριο μοχλό επιβίωσης της κοινωνίας μας και της αντίστασής της στον τουρκικό ζυγό, τη Μεγάλη Ιδέα.: «Απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό», «Η Ελλάδα πρότυπο βασίλειο στην Ανατολή». Μετά την καταστροφή του 1922 και ως την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο (1974), κυριαρχούσε το «μεγαλείο της φυλής».: «Είμαστε Έλληνες γιατί ρέει αρχαιοελληνικό αίμα στις φλέβες μας. Όχι γιατί μετέχουμε ελληνικής παιδείας». Από το 1974 και έπειτα κυριαρχεί η πλήρης αποδοχή της ήττας.: «Η εθνική ταυτότητα είναι φανταστική» Η πρώτη φάση διέπεται από τις ιδεοληψίες της γέφυρας με την αρχαία Ελλάδα του Αδαμάντιου Κοραή.: «Είμαστε παιδιά του παππού. Όχι εγγόνια του. Το Βυζάντιο δεν θέλουμε να το ξέρουμε». Στη συνέχεια έρχεται ο Φαλμεράυερ και αμφισβητεί την «αρχαιοελληνική ελληνικότητα» μας, ακριβώς με το επιχείρημα ότι, αφού το Βυζάντιο δεν είναι ελληνικό, δεν υπάρχει φυλετική συνέχεια. Για να τον αντιμετωπίσουμε, τροποποιούμε τις ιδεοληψίες του Κοραή. Εξάλλου, εγγόνια της Πυθίας είμαστε (ήξεις, αφίξεις, ουκ, εν τω πολέμω θνήξεις).: Το κάνουμε «ελληνοχριστιανικό». Ξαναβρίσκουμε την γοητεία του Αγίου Όρους, του Βυζαντίου, του βυζαντινού δικέφαλου.
Με την άνοδο τέλος των νέων θεωριών περί «του μηδενισμού του έθνους», κυριαρχεί μια νέα, και πάλι …κυρίαρχη θεωρία: Η νέα Ελλάδα είναι ένα «καινούργιο έθνος», όπως τα …ευρωπαϊκά. Μάλλον και αυτή, όπως και οι Φράγκοι, παιδί του Καρλομάγνου είναι. Δεν έχει παράδοση, δεν έχει κληρονομιά, δεν έχει πολιτισμό. Ακόμη, δεν χρωστά σε κανένα το 3ο mobile phone της οικογένειας και το play station του «κανακάρη». Δεν έχει κλέφτες και αρματολούς, δεν έχει Μανιάκι, Κιούγκι, Κορυτσά, Γοργοπόταμο, παππούδες που έδωσαν τη ζωή τους, για τη δική μας ευδαιμονία των προκάτ, καταναλωτικών μας αναζητήσεων. Αντιθέτως έχει, πολυπολιτισμικότητα, πολίτες του κόσμου, ευρωλιγούρηδες και ευρωσκεπτικιστές, υποτιθέμενες ξενοφοβίες και ρατσισμούς, εθνικιστές και υπερπατριώτες.
Τελικά, μετά το 1989, ο σοσιαλισμός κι ο διεθνισμός, έχοντας χάσει κάθε υπερβατική έννοια, εκφυλίζονται, γίνονται προσχήματα και προκαλύμματα για έναν άνευ προηγουμένου εθνικό και κοινωνικό μηδενισμό. Η «κατάντια» γίνεται μόνιμος παρανομαστής όλων των εκφράσεων της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου. Οι πολιτικοί μπορούν επιτέλους ελεύθερα να προβάλλονται δίπλα σε ημίγυμνα νυμφίδια και την ίδια ώρα να υπογράφουν συμφωνίες για την ομογενοποίηση της ελληνικής κοινωνίας στο ευρωπαϊκό melting pot. Οι κάθε λογής «αρτίστες», λύνουν τα εθνικά και κοινωνικά μας προβλήματα σε στρογγυλά τραπέζια. Τα ελληνοτουρκικά ανατίθενται προς διεκπεραίωση στους «καλλιτεχνικούς» και ποδοσφαιρικούς managers. (Πέθανε και η κυρά της Ρω). Τα reality shows είναι πια το μεγάλο όραμα των νέων γενιών. Και η εθνική συνοχή, αυτή τη φορά, δεν έχει από πού να αντλήσει το συγκολλητικό της νόημα. Μπαρμπα – Γιάννη Μακρυγιάννη τα καταφέραμε: Επιτέλους, το έθνος έπαψε πια να ντρέπεται.
Λίγοι αλλά …λέοντες
Ο μύθος ότι, «οι λαοί ξεχύνονται ως χείμαρρος, ευθύς με την αναγνώριση της όξυνσης των προβλημάτων τους πίσω από τα κοινωνικά κινήματά τους», έχει μόνο αξία στην εφαρμοσμένη παραγωγή πολιτικής, όπου οι σκοπιμότητες ήταν πάντα το κυρίαρχο στοιχείο του ετεροκαθορισμού των επιλογών των επαγγελματιών πολιτικών. Πρόκειται βασικά για την αρχή του τύπου «ο λαός δεν φταίει ποτέ», που στην ουσία κρύβει τον φόβο του πολιτικού κόστους, που χαρακτηρίζει και εν πολλοίς κατευθύνει την χρησιμοθηρική-ατομοκεντρική λογική των διαχειριστών των δημοκρατιών της αγοράς.
Η ιστορία έχει επανειλημμένα διδάξει, πως μόνο όταν οι λαοί φθάνουν στο σημείο μηδέν της εξαθλίωσής τους, ενεργοποιούνται και συμπαρατάσσονται πίσω από τις μαχητικές πρωτοπορίες των κινημάτων που αγωνίζονται γι’ αυτούς. Μέχρι αυτού του κατά κανόνα μη προβλέψιμου σημείου, οι μαχητικές, αγωνιζόμενες πρωτοπορίες, είναι κατά κανόνα καταδικασμένες σε μια ιδιόμορφη μοναξιά. Αντιμετωπίζοντας όχι μόνο την μη ενδυνάμωση του κινήματος με την στήριξη των πλατειών μαζών, αλλά ακόμη και την εχθρότητά των.
Στις διάφορες σχολές Μαρξισμού, έχει αναπτυχθεί μια ολόκληρη φιλολογία πάνω στο ζήτημα αυτό. Πρόκειται για τη γνωστή θεωρία των «κατάλληλων συνθηκών», για την ανάπτυξη του μαζικού κινήματος. Μια θεωρία που επίσης χρησιμοποιήθηκε από την ιδρυματοποιημένη αριστερά, ως άλλοθι για την αποχή της από πολλούς κοινωνικούς αγώνες, ή για την κριτική μη ενταγμένων στους μηχανισμούς τους, κοινωνικών αγωνιστών.
Κλασικό παράδειγμα αυτής της «αποχής των μαζών» από τα κινήματα, είναι και η απέραντη μοναξιά των επί 400 χρόνια ασταμάτητων αγώνων των ελάχιστων εξεγερμένων Ελλήνων, οι οποίοι έμειναν τελικά στην σκοτεινή πλευρά της ηρωικής αυτής περιόδου της ιστορίας μας. Ένα ακόμη παράδειγμα σε μια άλλη διάσταση, είναι αυτό της συντριπτικής πλειοψηφίας του γερμανικού λαού, «που δεν κατάλαβε τίποτε από τη ναζιστική θηριωδία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα κρεματόρια» του 3ου Ράϊχ. Παρά τις ελάχιστες φωνές που υψώθηκαν ως αντίδραση και αντίσταση στη λαίλαπα του φασισμού. Και φυσικά, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με αναφορά, σε όλα σχεδόν τα μαζικά κινήματα των ανθρωπίνων κοινωνιών που εκδηλώθηκαν, χρόνια και δεκαετίες μετά την παρουσία οργανωμένων κινημάτων, τα οποία μέχρι τότε, παρέμεναν αποξενωμένα από τις πλατειές μάζες των κοινωνιών.
Στην προσέγγιση αυτή εξάλλου, γίνεται σαφής η προσπάθεια του προσδιορισμού των «ομάδων στόχου», που δυνητικά θα μπορούσαν να σχηματοποιήσουν μια μαχητική πρωτοπορία, για την καλύτερη οργάνωση του κινήματος αντιπαγκοσμιοποίησης. Και μάλιστα με σαφή την αποδοχή της ιστορικής αυτής πραγματικότητας, που από τη μία πλευρά φαίνεται να επιτείνει και να δικαιολογεί εν πολλοίς το κλίμα ηττοπάθειας και οπισθοδρόμησης που ισχύει στις πλατειές κοινωνικές μάζες σήμερα, με την επέλαση των δημοκρατιών της αγοράς και του υπερκαταναλωτικού μοντέλου που επιβάλλουν οι πολυεθνικές μετοχικές εταιρίες. Από την άλλη όμως, ισχυροποιεί θα λέγαμε την αίσθηση της ιστορικής ευθύνης που αναλαμβάνουν οι μαχητικές πρωτοπορίες, για το σταμάτημα της συνολικής πτώσης της κοινωνίας μας. Τόσο στα ζητήματα αρχών αξιών, και πολιτιστικής κληρονομιάς, όσο και σε αυτά που αφορούν στο επίπεδο ποιότητας ζωής του σύγχρονου ανθρώπου, που κατά κοινή ομολογία πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΡΑ
Η φιλοσοφία
Δεδομένης της ήδη υπάρχουσας διαμορφωμένης – τουλάχιστον σε διεθνές επίπεδο επιλογών και προθέσεων – εικόνας του κινήματος αντιπαγκοσμιοποίησης, οι προβληματισμοί για την προώθηση και οργάνωση του, σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, θα πρέπει να αναπτυχθούν από πρωτοπορίες ενεργών πολιτών, είτε αυτοί προέρχονται από τον χώρο των πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων είτε είναι ανένταχτοι, νέοι ιδιαίτερα πολίτες που έχουν φθάσει στα όρια τους από τη βαρβαρότητα του συστήματος.
Βασική αρχή που θα πρέπει να διατρέχει κάθε προσπάθεια συγκρότησης τέτοιων μορφών οργάνωσης, σε κάθε στάδιο και φάση της πορείας της προς ολοκλήρωση, είναι, η ad hoc αποδοχή μιας σειράς γενικών θέσεων. Ένα κοινωνικό δηλαδή συμβόλαιο, μεταξύ των συμμετεχόντων στην οργάνωση, μέσα από το οποίο, γίνονται αποδεκτά τα παρακάτω:
- Η σαφής ανθρωποκεντρική-κοινωνικοκεντρική διάσταση της παραγωγής πολιτικής του πολιτικού φορέα.
- Η σαφής κάθετη και μη διαπραγματεύσιμη διάσταση των εννοιών της αξιοπρέπειας, τόσο του Πολίτη ως άτομο όσο και του Πολίτη ως αναπόσπαστου μέλους του Έθνους.
- Η σαφής αποδοχή της ιστορικής-πολιτιστικής-κοινωνικής συνέχειας των αγώνων του Ελληνισμού, για δημοκρατία, κοινωνική αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και φυσικά πολιτισμό.
- Η σαφής κάθετη και μη διαπραγματεύσιμη αντίθεση, απέναντι στο σημερινό υπάρχον καθεστώς των επιλογών των πολυεθνικών μετοχικών εταιριών και των ανά τον κόσμο αντιπροσώπων και παραρτημάτων τους.
- Η σαφής κάθετη και μη διαπραγματεύσιμη αντίθεση στις επιλογές του παρασιτικού χρηματιστηριακού-τραπεζιτικού κεφαλαίου.
- Η σαφής κάθετη και μη διαπραγματεύσιμη αντίθεση, σε όλες τις μορφές καταστροφής του περιβάλλοντος, από όπου και αν προέρχονται ή κατευθύνονται.
- Η σαφής κάθετη και μη διαπραγματεύσιμη αντίθεση, στο στρατιωτικοβιομηχανικό διεθνές σύμπλεγμα και τις επιλογές του, σε κάθε μορφή και μέγεθος.
- Η σαφής κάθετη και μη διαπραγματεύσιμη αντίθεση, στην εκμετάλλευση των παιδιών του κόσμου, από όπου κι΄ αν προέρχεται και με όποιο τρόπο κι΄ αν εκδηλώνεται.
- Ο σεβασμός της ιδεολογικοπολιτικής ιδιαιτερότητας του οποιουδήποτε των συμμετεχόντων.
- Ο απόλυτος σεβασμός της ιδιαίτερης πολιτιστικής κληρονομιάς, της παράδοσης και των ηθών και εθίμων των συμμετεχόντων στο Κίνημα.
- Ο απόλυτος σεβασμός στις θρησκευτικές πεποιθήσεις των μελών του Κινήματος.
- Η πλήρης αποδοχή του συνεκτικού κρίκου μεταξύ των συμμετεχόντων, ο οποίος διαχρονικά παρέμεινε αλώβητος σε όλο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας, που είναι η έννοια της αγάπης για την Πατρίδα η οποία εκφράζεται από τον αγνό Πατριωτισμό, ο οποίος φυσικά καμία σχέση δεν έχει με ρατσισμούς και σωβινισμούς..
Με την αποδοχή των γενικών αυτών όρων, εκτιμάται ότι, θα μεγιστοποιηθεί η δυνατότητα της συσπείρωσης του βέλτιστου δυνατού αριθμού συμμετεχόντων, τόσο προερχομένων από τον οργανωμένο κοινωνικό ή πολιτικό χώρο και η επίτευξη ευρύτερων δυνατών συμμαχιών. Παράλληλα, η οργανωτική δομή του χώρου, θα πρέπει επίσης να έχει μια λογική τέτοιου τύπου (η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει να είναι μόνο τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια), που να λειτουργεί ανασταλτικά σε όλου του τύπου τις επιφυλάξεις, ακόμη και του πιο φιλύποπτου νέου συμμετέχοντος στην οργάνωση, από όποια ιδεολογικοπολιτική παιδεία κι΄ αν προέρχεται.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Στο παρόν κείμενο-πλαίσιο σκέψης για την συγκρότηση του Κινήματος του Πατριωτικού Μετώπου, έγινε εκτενής αναφορά, τόσο στην υφιστάμενη ζοφερή πραγματικότητα που ισχύει για την παγκόσμια κοινωνία των ανθρώπων, όσο και για το υπό σύσταση, νέο κοινωνικό κίνημα κατά της νέας τάξης και της παγκοσμιοποίησης, που ανέτειλε με την αυγή του 21ου αιώνα. Αναλύσαμε όλες τις υφιστάμενες και δυνατές εναλλακτικές παραμέτρους και καταλήξαμε σε μια σειρά από προτάσεις οι οποίες, μαζί με πολλές παρόμοιες ανά την υφήλιο, υπογραμμίζουν την αναγκαιότητα του περάσματος των κοινωνιών σε αντίσταση κατά των δημοκρατιών της αγοράς και των μεγάλων αφεντικών των πολυεθνικών, καθώς και την ανάπτυξη εθνοτοπικών πατριωτικών κινημάτων.
Η πατρίδα μας αυτή τη στιγμή, βρίσκεται για μια ακόμη φορά σε ένα μεγάλο σταυροδρόμι. Εκ των πραγμάτων, η ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα οι αγωνιζόμενες πρωτοπορίες των ενεργών πολιτών, είναι υποχρεωμένες να επιλέξουν τη στάση τους απέναντι στις προκλήσεις των μηχανισμών του συστήματος, που σαν τελικό στόχο έχει βάλει την επιβολή της κοινωνίας του «δούλευε-κατανάλωνε-σιώπα», τη διάλυση του κοινωνικού ιστού και τη μείωση της προσωπικής και εθνικής αξιοπρέπειας. Και φυσικά όχι μόνο για το ζοφερό παρόν που σήμερα ζούμε, αλλά και για το αύριο των νέων, στους οποίους τελικά, κάποια κληρονομιά ανθρώπινου πολιτισμού πρέπει να παραδοθεί.
Οι συγκρούσεις που υπάρχουν στον χώρο των υπαρχόντων ελληνικών κινημάτων κατά της νέας τάξης και της παγκοσμιοποίησης καθώς και η αμφισβήτηση του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ και των προθέσεών του, είναι στοιχεία που πρέπει να τα αποδεχτούμε, ως ούτως ή άλλως ενδημικά σε ένα φρέσκο, ζωντανό αλλά και ασταθές ακόμη κίνημα. Το ζητούμενο είναι, εμείς με τη δυναμική μας παρουσία, να καθορίσουμε και τους κανόνες του νέου παιχνιδιού που ανοίγει ως προοπτική στα χρόνια που έρχονται.
Ως Έλληνες, με το βάρος της κληρονομιάς χιλιετηρίδων ιστορίας και πολιτισμού, είμαστε υποχρεωμένοι να βρεθούμε για μια ακόμη φορά στην πρώτη γραμμή των αγώνων, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Το κίνημα κατά του τύπου της παγκοσμιοποίησης που επιχειρούν να επιβάλλουν οι πολυεθνικές και οι υπάλληλοί τους διαχειριστές των δημοκρατιών της αγοράς, είναι και η μεγάλη ευκαιρία μας, να αναδείξουμε τα ιδιαίτερα αλλά και λαμπρά χαρακτηριστικά του Ελληνισμού. Να δώσουμε ακόμη μέσα από αυτόν τον αγώνα, την ευκαιρία στην πολύπαθη αυτή πατρίδα, να πραγματοποιήσει αυτό που δεν μπόρεσε από το ΄21 μέχρι σήμερα να καταφέρει: Την εθνική, ιστορική, πολιτισμική και κοινωνική ολοκλήρωση του. Για μας τους Έλληνες εξάλλου, είναι ιδιαίτερα εύκολο – με τις μεγάλες αξίες του πολιτισμού των προγόνων μας ως παρακαταθήκη – να ομιλούμε για τη σύσταση επιτέλους, ενός ευρύχωρου για όλους, πατριωτικού κοινωνικού μετώπου. Χωρίς υστεροβουλίες, παραγοντισμούς και συμπλέγματα. Χωρίς μισαλλοδοξίες, δοκησισοφισμούς και σοφιστείες. Χωρίς αρχομανίες και υστερόβουλες σκέψεις. Χωρίς αποκλεισμούς και καισσαροπαπισμούς. Για να “φκιάξωμεν χωρίον” όπως λέει και ο Μπαρμπα-Γιάννης ο Μακρυγιάννης.
Ο Αννίβας είναι ante portas.
ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΡΑ λοιπόν. -
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου