Ο ΧΑΡΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΝΟΣ

«Καινούργιους φίλους και παρέες προσπαθήσαμε. Πως θα ’ναι όλα δύσκολα πρέπει ν’ αποφασίσω. Μ’ αυτό που περισσότερο απ’ όλα με πειράζει, είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω…»

Τόσα χρόνια πέρασαν και πάντα με συγκινεί βαθιά αυτό το τραγούδι. Ιδιαίτερα αυτά τα λόγια… «είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω…».

Αναρωτιέμαι συχνά γιατί βουλιάζει έτσι αυτή η πόλη. Γιατί χάνονται οι άνθρωποί της μέσα στις άγονες διαδικασίες και τα διστακτικά και άτολμα βήματα. Γιατί δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μιζέρια και τα τετριμένα…

Ίσως επειδή οι άνθρωποι γύρω μας, είναι οι άνθρωποι της συνήθειας και της λήθης. Αυτό, δεν με πειράζει απλώς – με τρομάζει. Με τρομάζει η βολή στο καθημερινό που δεν κοστίζει τίποτα και δεν πληγώνει. Δεν θα γδάρει, ούτε καν θα γρατζουνίσει… Νομίζω πως γι’ αυτό όλα εδώ βαλτώνουν. Γι’ αυτό δεν κοιτάζει κανείς απέναντι. Γι’ αυτό χάνεται η ζωή έτσι, χωρίς νόημα. Γιατί όλοι βολεύονται και ξεχνάνε. Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν και έζησαν και ζουν εδώ, που μας χάρισαν ένα κομμάτι απ’ την ψυχή τους. Όπως ο Χάρης και ο Πάνος. Και άλλοι, πολλοί. Ο καθένας το κομματάκι του. Αυτό είναι δώρο. Και μάλιστα, πολύ ακριβό.  

«Καινούργιους φίλους και παρέες προσπαθήσαμε…». Κι έτσι έπρεπε. Θα προχωρήσει ή θα βαλτώσει; Από μας εξαρτάται.

Χάρη και Πάνο, χίλια ευχαριστώ για την ποίηση και τη μουσική. Γι’ αυτό το τραγούδι και για όλα όσα μας έχετε δώσει. Περιμένουμε τα επόμενα και ευχαριστούμε εκ των προτέρων.

 

 Μετά τιμής,

Ελένη Αποστολοπούλου

ΠΗΓΗ   “Imagine – Πολίτες Αγ. Δημητρίου”  πατήστε      εδώ