Η συζήτηση για τον πραγματικό ιδρυτή και διαμορφωτη του χριστιανισμού δεν είναι καινούργια. Αντιθέτως έχει απασχολήσει θεολόγους, θρησκειολόγους, φιλοσόφους και ερευνητές σχεδόν από την εμφάνιση της νέας θρησκείας.
Η Εκκλησία βεβαίως φρόντισε να καταστρέψει ή να ‘θάψει’ όλες τις σχετικές παλιές αμφισβητήσεις και ‘αιρετικές’ απόψεις γι’ αυτό και σήμερα είναι δύσκολο να εντοπιστούν, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Είναι χαρακτηριστική δε η λυσσαλέα αντίδραση του Ιερατείου Ανατολής και Δύσης κάθε φορά που έρχεται στην επιφάνεια κάποιο αρχαίο χειρόγραφο που καταρρίπτει το δια των αιώνων διαμορφωμένο δόγμα του επίσημου χριστιανισμού.
Στις μέρες μας φυσικά είναι πολύ δύσκολο να φιμωθούν οι ελεύθερες και ανεξάρτητες φωνές γι’ αυτό όλο και περισσότεροι ανεξάρτητοι θεολόγοι, αλλά και μη προκατειλημμένοι ερευνητές εντοπίζουν και αναδεικνύουν τον ουσιαστικό ρόλο του Σαούλ-Παύλου στη διαμόρφωση αυτού που αποκαλούμε πλέον ‘χριστιανισμό’ ενώ αν θέλαμε να αποδώσουμε το δίκαιο θα ονομάζαμε ορθότερα ‘παυλισμό’ ή ‘παυλιανισμό’.
Για να καταλάβουμε όμως τη ‘συνεισφορά’ του πανούργου ραβίνου στην διαμόρφωση και κυρίως στην παγκόσμια εξάπλωση της νέας θρησκείας θα πρέπει να πάμε λίγα χρόνια πριν την (υποτιθέμενη) γέννηση του Ιησού και να εξετάσουμε τη θεολογική-φιλοσοφική καθώς και την πολιτική κατάσταση της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου.
Βρισκόμαστε λοιπόν στην αρχή του τέλους της ρωμαϊκής κυριαρχίας. Η ρωμαϊκή δημοκρατία έχει οριστικά πεθάνει και το άταφο πτώμα της περιφέρεται στους λαούς του αναδυόμενου Imperium περισσότερο ως άλλοθι της κατοχής και λιγότερο ως ελπίδα αποκατάστασης ενός πολιτεύματος που αποδείχθηκε πολύ φιλελεύθερο για τις διεστραμμένες ορέξεις των Ρωμαίων εξουσιαστών.
Οι λαοί της αυτοκρατορίας γογγύζουν κάτω από ένα ασφυκτικά καταπιεστικό καθεστώς που παράγει διαρκώς όλο και περισσότερη αδικία, φτώχεια, αναξιοπρέπεια, αμάθεια. Είναι φυσικό λοιπόν να στρέφονται προς το υπερβατικό, να ελπίζουν και να εύχονται τη λύτρωσή τους από υπερφυσικά όντα, παντοδύναμα, τα μόνα ικανά να αντιμετωπίσουν το τέρας της PaxRomana. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον γεννιούνται νέοι θεοί, ανασταίνονται παλαιοί ή και ανακατεύονται πολλοί δημιουργώντας ένα νέο ισχυρότερο που συγκεντρώνει τις δυνάμεις όλων σε μια υπόσταση. Το φαινόμενο αυτό αποκαλείται θρησκευτικός συγκρητισμός και είναι πραγματικά πολύ έντονο τούτη την εποχή σ’ αυτό το παγκόσμιο χωνευτήρι της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Οι Ρωμαίοι δεν ενδιαφέρονται για τις θρησκείες των υπόδουλων λαών. Απαιτούν μόνον ως ελάχιστο δείγμα ενότητας της αυτοκρατορίας την ταυτόχρονη με τις εθνικές θρησκείες λατρεία του εκάστοτε Ρωμαίου αυτοκράτορα ως Θεού. Φυσικά δεν είναι ψώνια. Δεν θεωρούν τον εαυτό τους πραγματικά θεό. Απλά χρησιμοποιούν αυτό το τέχνασμα για να κρατούν σε μια κοινή συνισταμένη τους εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους πολιτισμούς που διαφεντεύουν.
Η απαίτηση αυτή των κατακτητών δεν προβληματίζει σχεδόν κανέναν λαό. Με περισσή υποκρισία αποδίδουν τιμές θεού στον Ρωμαίο Καίσαρα κι έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Εκτός από τους Εβραίους. Παραδομένοι στον καταπιεστικό και αντιφυσικό μονοθεϊσμό του Αβραάμ, οι Εβραίοι αδυνατούν να αποδεχτούν αυτή τη ‘βλάσφημη’ απαίτηση των κατακτητών. Φυσικά το ιερατείο, αποτελούμενο από μορφωμένους και έξυπνους ανθρώπους δεν έχει πρόβλημα να υποκριθεί ότι συμμορφώνεται, αλλά ο απλός λαός βουτηγμένος μέσα στον φανατισμό και τη δεισιδαιμονία του γιαχβισμού νοιώθει να πνίγεται και αντιδρά. Αντιδρά δε προς δυο κατευθύνσεις. Είτε με τη δημιουργία επαναστατικών ομάδων, γνωστών ως ‘ζηλωτών’ οι οποίοι επιδίδονται σε ένα ιδιότυπο ανταρτοπόλεμο με τις ρωμαϊκές λεγεώνες, σε δολιοφθορές και δολοφονίες είτε με τον πιο παθητικό τρόπο του αναχωρητισμού, τη δημιουργία δηλαδή ευσεβιστικών, μοναστικών ταγμάτων, τα οποία αποσύρονται από τα κοινά, ζουν απομονωμένα μακριά από τις πόλεις και επιδίδονται στον ησυχασμό, στην εσωτερική καλλιέργεια, αλλά και στο κήρυγμα το οποίο περιλαμβάνει τόσο ηθικοθρησκευτικές προτροπές προς τους υπόλοιπους Εβραίους, όσο και σφοδρή αντιπαράθεση με το επίσημο ιερατείο που απεμπολεί τον μωσαϊκό νόμο και την αληθινή πίστη προς τον ένα και μοναδικό Θεό (Γιαχβέ) για να εξασφαλίσει εγκόσμιες εξουσίες, χρήμα και άνετη ζωή. Κυρίως τα έχουν με τους Φαρισαίους την κυρίαρχη την εποχή εκείνη ραβινική σχολή, την οποία κατηγορούν ότι κατήντησε τον μωσαϊκό νόμο νεκρό γράμμα αφού επικεντρώνεται στους τύπους και αδυνατεί ή καλύτερα αρνείται να προβάλλει το πνεύμα του.
Η κοινότητα των Εσσαίων είναι η πιο γνωστή τέτοια ομάδα αναχωρητών και ο χειρότερος εχθρός των Φαρισαίων.
Μέσα από την περιγραφή των ευαγγελίων και άλλων πρωτοχριστιανικών κειμένων καθίσταται σαφές ότι ο Ιησούς (εννοώ ο φιλολογικός Ιησούς) υπήρξε μέλος της κοινότητας των Εσσαίων για πολλά χρόνια. Είναι δε αποδεδειγμένο ότι και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής υπήρξε μέλος της κοινότητας πριν ακολουθήσει τον μοναχικό του δρόμο (ίσως και απεσταλμένος της ίδιας της κοινότητας για να προσηλυτίσει νέο κόσμο).
Ο Ιησούς λοιπόν ξεκινάει την δράση του σταχυολογώντας μαθητές, δημιουργώντας δηλαδή γύρω του μια ομάδα ακολούθων, όπως έκαναν και οι Εσσαίοι, όπως ακριβώς έκανε και ο Ιωάννης. Οι μαθητές του ανήκουν και στις δυο κατηγορίες που αντιτίθενται στη ρωμαϊκή κατοχή και στο πουλημένο ιερατείο. Στρατολογεί Εσσαίους όπως ο Ανδρέας, ο Σίμων-Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης (μαθητές του Ιωάννη του Βαπτιστή) αλλά και ζηλωτές επαναστάτες όπως ο Ιούδας και ο Σίμων ο Κανανίτης. Η προσπάθειά του να ενώσει τις δυο συνιστώσες σ’ ένα κοινό μέτωπο είναι σαφής. Αυτό ακριβώς επεδίωκε και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. (Στην πραγματικότητα τα γεγονότα στους βίους των δυο ανδρών είναι τόσο πανομοιότυπα ώστε πολλοί φιλελεύθεροι θεολόγοι να έχουν υποστηρίξει ότι Ιησούς και Ιωάννης είναι το ίδιο πρόσωπο)
Γυρίζει στις πόλεις της Παλαιστίνης και κηρύττει όχι την κατάλυση ή την πλήρωση του Νόμου όπως ανοήτως ισχυρίζονται κάποιοι σημερινοί χριστιανοί θεολόγοι, αλλά καταγγέλλει την αποστασία του Ιερατείου από την αληθινή πίστη στο Νόμο. ‘Ο Ιησούς, πράγματι, πουθενά δεν παρουσιάζεται επιτιμητής του Νόμου και των θρησκευτικών παραδόσεων του λαού. Αντίθετα, από τους Ευαγγελιστές προβάλλεται πάντοτε ως ένας καλός και ευσεβής Ιουδαίος, πιστός στο Νόμο και συνεπής ως προς τα θρησκευτικά του καθήκοντα.’ (Γεωργίου Πατρώνου, Η ιστορική πορεία του Ιησού, Δόμος 1992, σελ. 238)
Καταγγέλλει τους Φαρισαίους και καλεί τον λαό να επιστρέψει στους κόλπους του γιαχβισμού που οι προύχοντές του έχουν τόσο προδώσει. Η αντίσταση που κηρύττει ο Ιησούς δεν είναι θεωρητική κι εδώ διαφοροποιείται (ίσως όμως μόνον φαινομενικά) με τους Εσσαίους. Ο Ιησούς προτρέπει σε λαϊκή εξέγερση. Μιλάει για ‘πεινώντες’ που ήρθε η ώρα να χορτάσουν, για ‘διψώντες’ που είναι καιρός να ξεδιψάσουν, για ‘κλαίοντες’ τώρα που όμως θα γελάσουν τελευταίοι και καλύτερα. Διακηρύσσει ευθαρσώς ότι δεν ήλθε να βάλει ειρήνη, αλλά ‘μάχαιρα’ και εμφύλιο αλληλοσπαραγμό. Αυτό εξηγεί και το μένος του ιερατείου. Πιστεύει έστω κι ένας εχέφρων άνθρωπος ότι οι Φαρισαίοι θα κατεδίωκαν έναν άνθρωπο σαν τον Ιησού που θέλει να μας παρουσιάσει η Εκκλησία; Έναν άνθρωπο που θα κήρυττε στο πλήθος να γυρίζει το άλλο μάγουλο όταν τον ραπίζουν από το ένα; Που θα μετέθετε κάθε δικαίωση σε μιαν άλλη ζωή, σε μιαν άλλη αόριστη και μακρινή βασιλεία του Θεού; Τί πρόβλημα θα είχαν με έναν θρησκευόμενο ευσεβιστή που θα καλούσε τον λαό να μην δίνει σημασία στα βάσανα που αντιμετωπίζει εξ’ αιτίας των ρωμαίων κατακτητών και των ντόπιων αυλοκολάκων της εξουσίας διότι θα ανταμειφθεί για την υπομονή και την πίστη του στο βασίλειο των ουρανών; Έναν τέτοιον άνθρωπο θα έπρεπε να τον κάνουν άγαλμα οι πανούργοι εξουσιαστές και όχι να τον σταυρώσουν. Κι όμως. Σύμφωνα με τα ευαγγέλια κινείται εναντίον του όλο το σύστημα. Ρωμαίοι και αρχιερείς τον επικηρύσσουν τον συλλαμβάνουν και τον τιμωρούν όχι με λιθοβολισμό όπως θα ήταν η φυσική ποινή για έναν ασεβή Εβραίο, αλλά με σταύρωση, την ποινή δηλαδή που το ρωμαϊκό δίκαιο επεφύλασσε αποκλειστικά για τους στασιαστές!
Αυτή εν συντομία είναι η διαδρομή του Ιησού, όπως μας την παρουσιάζουν τα καινοδιαθηκικά κείμενα. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά ακόμη για αυτή τη διαδρομή ξεκινώντας από το κατά πόσον υπήρξε καν, αλλά το θέμα μας είναι άλλο. Ο Παύλος.
Μετά το θάνατο του Ιησού η ομάδα των μαθητών του περνάει πολύ δύσκολες ημέρες. Στιγματισμένοι, επικηρυγμένοι για επαναστατική δράση, εκτός νόμου κρύβονται σε γιάφκες, σε σπίτια γνωστών και φίλων και περιμένουν έντρομοι την ώρα της σύλληψης και της τιμωρίας. Η δήθεν θρησκευτική αίρεση είναι ανύπαρκτη. Υπάρχουν μόνον τρομοκρατημένοι επαναστάτες που έχασαν τον φυσικό τους ηγέτη και η κάποτε φιλόδοξη αποστολή τους έχει γίνει τώρα βρόχος που τους πνίγει. Οι Ρωμαίοι έχουν δώσει ρητές διαταγές στο ιερατείο να βρουν και να εξοντώσουν τους εναπομείναντες στασιαστές και οι Φαρισαίοι πρωταγωνιστούν σε αγριότητα εναντίον τους. Πιο άγριος και φανατισμένος ένας νεαρός φαρισαίος ραβίνος πρωτοστατεί στην ανακάλυψη και τιμωρία των παρανόμων. Ονομάζεται Σαούλ. Επί τρία και πλέον έτη μετά τον θάνατο του Ιησού ο Σαούλ κυνηγά ακούραστα τους μαθητές του κι έχει καταφέρει εναντίον τους συντριπτικά πλήγματα, όπως ο ίδιος ομολογεί.
Μετά τον λιθοβολισμό από το οργισμένο πλήθος του Στέφανου, ελληνιστή οπαδού του Ιησού τον οποίο παρακολουθεί με κτηνώδη σαδισμό ο νεαρός φαρισαίος πηγαίνει στον αρχιερέα και του ζητά την άδεια να μεταβεί στη Δαμασκό για να εξοντώσει όσους στασιαστές είχαν καταφύγει εκεί. Είναι προφανές ότι στα Ιεροσόλυμα έχει εξαρθρωθεί πλέον ο σκληρός πυρήνας της ομάδας. Ο αρχιερέας υποτίθεται ότι του δίνει την άδεια και την ευλογία του και ο Παύλος αναχωρεί διψασμένος για αίμα. Και τότε συμβαίνει το...’θαύμα’. Το παραμύθι του θαύματος αποκαλύπτεται κι από την ίδια τη διήγησή του ανεκδιήγητου Λουκά:
χωρίο α΄: ‘οι δε άνδρες οι συνοδεύοντες αυτώ ειστήκεσαν ενεοί, ακούοντες μεν της φωνής, μηδένα δε θεωρούντες’Πράξεις κεφ. Θ, στιχ. 7
χωρίο β΄: ‘οι δε συν εμοί όντες το μεν φως εθεάσαντο και έμφοβοι εγένοντο, την δε φωνήν ουκ ήκουσαν του λαλούντος μοι’ Πράξεις κεφ. ΚΒ΄, στιχ. 9
Η οραματική εμφάνιση του Ιησού στον Παύλο, η τύφλωση του τελευταίου και η θαυματουργική μεταστροφή του ήσαν οπωσδήποτε πολύ εντυπωσιακά για τους αφελείς και δεισιδαίμονες Ιουδαίους της εποχής. Φυσικά ποτέ δεν θα μάθουμε τί συζήτησαν ο Παύλος με τον Αρχιερέα, μπορούμε όμως να υποθέσουμε την νέα εντολή που το ιουδαϊκό ιερατείο του έδωσε και εγκαινίαζε μια νέα γραμμή, ένα πανούργο σχέδιο δια του οποίου ο ιουδαϊσμός θα κατόρθωνε να αλώσει τον ελληνισμό εκ των έσω. Το σχέδιο αυτό εξυπηρετούσε φυσικά και τα πρόσκαιρα σχέδια της ρωμαϊκής εξουσίας και γι’ αυτό είχε την απόλυτη στήριξη των αρχών όπως θα δούμε στη συνέχεια.
Με ένα νέο σχέδιο λοιπόν και με μια νέα προσωπικότητα ο Σαούλ παρουσιάζεται στους μέχρι πρότινος επικηρυγμένους. Τους αναλύει το παραμύθι της μεταστροφής του και αναλαμβάνει τον ‘ευαγγελισμό των εθνών’. Αυτό προκαλεί μεγάλη αναστάτωση και σύγχυση στον σκληρό πυρήνα των επαναστατών που φυσικά καμιά διάθεση δεν είχαν για τη δημιουργία μιας νέας θρησκείας αφού ήσαν απόλυτα πιστοί στην πατροπαράδοτη. Ο Παύλος παρ’ όλ’ αυτά με διάφορα μέσα επιτυγχάνει να χριστεί απόστολος και ακολουθεί μια εξόρμηση στα μέρη των εθνικών όπου επισκέπτεται τις κατά τόπους συναγωγές στρατολογώντας πιστά μέλη για την εφαρμογή των σχεδίων του. Συνεργοί του σ’ αυτό υπήρξαν πρωτίστως οι ελληνιστές Ιουδαίοι, αυτοί δηλαδή ακριβώς που αποτελούσαν έως πρότινος τον στόχο των Φαρισαίων και του ίδιου του Σαούλ. Όπως αναπάντεχα ομολογεί ο καθηγητής Βλ. Φειδάς στην ‘Εκκλησιαστική Ιστορία’ του (τόμος Α΄, σελ. 39) ‘ο λιθοβολισμός του Στεφάνου και ο διωγμός των ελληνιστών χριστιανών των Ιεροσολύμων υπήρξε η αφετηρία της διαδικασίας αποσυνδέσεως της χριστιανικής λατρείας από τον ιουδαϊκό Ναό και τους τύπους της ιουδαϊκής λατρείας’. Πάει, λοιπόν περίπατο κι εκείνο το εξόφθαλμα παρέμβλητο ‘πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη’.
Το 49 μ.Χ. λαμβάνει χώρα η επεισοδιακή Αποστολική λεγόμενη Σύνοδος στα Ιεροσόλυμα. Ο Παύλος εμφανίζεται διεκδικώντας λίγο ως πολύ τον ρόλο του αρχηγού και συγκρούεται μετωπικά με τα παλιά μέλη. Ο Πέτρος φαίνεται να έχει αντιληφθεί πλέον το παιχνίδι του και δείχνει μάλλον συγκαταβατικός ή παραιτημένος,. Ο Ιάκωβος αντιδρά σφόδρα όπως και ο Ιωάννης. Η αφορμή έχει δοθεί από το θέμα που προκύπτει σχετικά με την περιτομή των εξ’ εθνικών χριστιανών. Ο Σαούλ αφήνει τους εθνικούς να εισέλθουν στην νέα θρησκεία χωρίς περιτομή κι αυτό ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων από τους παραδοσιακούς Εβραίους της ομάδας του Ιησού. Μετά από επεισοδιακή συνέλευση οι μαθητές ‘πείθονται’ για την αναγκαιότητα παράβλεψης της περιτομής για να σώσουν όμως τα προσχήματα, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή θέτουν ως όρο την υποχρεωτική αποχή των εξ’ εθνικών προσήλυτων από τα ειδωλόθυτα. Ο Παύλος δέχεται τους όρους, στην πράξη όμως δεν τους εφαρμόζει ποτέ, και δεν αναφέρεται καθόλου σ’ αυτούς στις επιστολές του προς τους συνεργούς του. ‘Εν τούτοις στις Πράξεις (15,19) οι τεθέντες όροι θεωρούνται ότι αποφασίσθηκαν μετά την αποχώρηση των αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα και κοινοποιήθηκαν σ’ αυτούς με επιστολή (Πραξ. 21,25). Ο Λουκάς συνδύασε τις δυο αποφάσεις σε μια ενιαία. Την υπόθεση αυτή δέχτηκε και ο Β. Στεφανίδης (Εκκλ. Ιστορία, 32-33)’ Βλ. Φειδάς (ό.π. σελ. 43) και λίγο πιο κάτω:‘παραμένει δυσερμήνευτη η παρασιώπηση των όρων της κοινής αποφάσεως από τον απόστολο Παύλο στην προς Γαλάτας επιστολή (Γαλ. 2,9-10) και η αναφορά του μόνο στον όρο για οικονομική ενίσχυση, ο οποίος δεν συμπεριλαμβανόταν στην επίσημη απόφαση της Αποστολικής Συνόδου’. (Το τερπνόν μετά του ωφελίμου!)
Το σχέδιο έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Οι απλοί Εβραίοι που δεν γνωρίζουν την σατανική ραδιουργία του ιερατείου τον κυνηγάνε σαν αιρετικό και προδότη του ιουδαϊσμού. Το ιερατείο δεν αντιδρά! Φανταστείτε ένα σημερινό πράκτορα μιας μυστικής υπηρεσίας που αυτομολεί προς τον εχθρό. Ποια μυστική υπηρεσία, ποιας χώρας δεν θα τον κυνηγήσει λυσσαλέα για να τον εξοντώσει; Κι όμως οι ραβίνοι της Ιερουσαλήμ όχι μόνον δεν τον διώκουν, όχι μόνον σιωπούν και τον προστατεύουν, αλλά ως εκ (νέου) θαύματος σταματούν και οι διωγμοί εναντίον των στασιαστών. Κι όταν το ιερατείο δεν μπορεί πλέον να τον προστατεύσει από την οργή των μη μυημένων ευσεβών Ιουδαίων, τότε αναλαμβάνει η Ρώμη! : ‘πολλής δε γενομένης στάσεως επιβληθείς ο χιλίαρχος μη διασπασθή (=λυντσαριστεί) Παύλος υπ’ αυτών(δηλ. των Σαδδουκαίων), εκέλευσε το στράτευμα καταβήναι και αρπάσαι αυτόν εκ μέσου αυτών άγει ντε εις την παρεμβολήν (=στρατόπεδο)’ Πράξεις κεφ. ΚΓ΄, στιχ. 10.
Ορθώς σημειώνει η Λιλή Ζωγράφου: ‘τον Ιησού τον συλλαμβάνει η αστυνομία του Ιερατείου, τον καταδικάζει σε πέντε λεπτά, τον οδηγεί αμέσως στον Ρωμαίο προκουράτορα Πιλάτο, που ενδίδει στην πίεση του «οργισμένου πλήθους» και τον καταδικάζει σε θάνατο. Η όλη διαδικασία, μαζί με την εκτέλεση – σταύρωση, παίρνει 36 ώρες. Στον Παύλο, τον «Απόστολο Του», γίνονται σημεία και τέρατα: Οι Ζηλωτές ζητούν τον Παύλο να τον λιντσάρουν. Αλλά και οι Σαδδουκαίοι…’ και διασώζεται από την παρέμβαση της ίδιας της αυτοκρατορίας! (Λιλή Ζωγράφου, Αντιγνώση, εκδόσεις Αλεξάνδρεια 1974, σελ. 170-171). Τα ίδια συμβαίνουν κι αργότερα όταν τον διασώζει ο προκουράτορας Φήλιξ! Και πάλι στην Έφεσο, και πάλι στη Ρώμη!
Στα κείμενα εμφανίζεται ως Ρωμαίος πολίτης κάτι που δεν υπήρξε ποτέ. ‘Ο Βολταίρος στο φιλοσοφικό του λεξικό το θεωρεί αδύνατο να υπήρξε ο Παύλος Ρωμαίος πολίτης. Η Ταρσός, εξηγεί, δεν έγινε ρωμαϊκή επαρχία παρά εκατό χρόνια μετά τον Παύλο. Πως θα γινόταν αυτός Ρωμαίος πολίτης;’ (Λ. Ζωγράφου, ό.π., σελ. 176)
Κι όμως η ρωμαϊκή εξουσία του συμπεριφέρεται σαν σε ρωμαίο πολίτη. Τον διασώζει πλειστάκις από το μαινόμενο πλήθος και τον φυλακίζει δήθεν ενώ στην πραγματικότητα του προσφέρει άσυλο και χρόνο για να σπείρει τη διδασκαλία του. Σε συνεργασία με τον ‘φίλο’ του Σενέκα οργανώνουν τη μεγάλη συνομωσία κατά του Νέρωνα.
Ο νεαρός αυτοκράτορας είναι πολύ νέος, πολύ ρομαντικός, πολύ φιλέλλην, πολύ ακατάλληλος για τα συμφέροντα του φεουδαρχικού συστήματος που μόλις αρχίζει να παγιώνεται στην επικράτεια της αυτοκρατορίας.
Η Ρώμη καίγεται και οι οπαδοί του Παύλου διασπείρουν τη φήμη ότι ο αυτοκράτορας είναι εμπρηστής. Σενάριο εντελώς ηλίθιο για να πιάσει (ποιος αρχηγός κράτους θα έκαιγε την επικράτειά του;) και όντως δεν πιάνει. Όλοι κατηγορούν την αίρεση των Ναζωραίων-χριστιανών και εξαπολύεται διωγμός, Ο Παύλος και οι σκοτεινοί σχεδιασμοί του έχουν ως αποτέλεσμα τον θάνατο πολλών αθώων αγνών ιδεολόγων. Λίγο τον απασχολεί…Ο ίδιος διαφεύγει και πάλι και εξαφανίζεται από το προσκήνιο. Καμιά επίσημη μαρτυρία για το τι απέγινε μετά τα δυο χρόνια της ιδιότυπης ‘φυλάκισής’ του στη Ρώμη. Πλήρης εξαφάνιση!
Ο Παύλος είναι έξυπνος. Γνωρίζει ότι σύντομα θα αρχίσουν οι αμφισβητήσεις, οι αντιρρήσεις, οι αιρέσεις. Πρώτο του μέλημα είναι η οργάνωση ενός δογματικού πυρήνα οπαδών του που θα ακολουθεί, θα διδάσκει και –εν ανάγκη- θα επιβάλλει δια της βίας τις δικές του ιδέες. Εγκαθιστά παντού δικούς του ανθρώπους ως επισκόπους (δηλαδή επιτηρητές της αυθεντικής εφαρμογής των απόψεών του) και τους εφοδιάζει με επιστολές που διασαφηνίζουν το δόγμα. Όποιος αντιδρά, όποιος έχει αντίθετη γνώμη απομακρύνεται, αποκόπτεται από την ‘κοινωνία’, ουσιαστικά δηλαδή παραδίδεται στους διώκτες του προς εξόντωση.
Ο Παύλος και οι συνεργοί του δουλεύουν συστηματικά. Πρώτος στόχος η πλήρης ανατροπή των διδασκαλιών του Ιησού ή της ομάδας που εφηύρε τον Ιησού. Έτσι η κοινωνική δικαιοσύνη αντικαθίσταται από τη δικαιοσύνη των ουρανών. Οι δούλοι οφείλουν σεβασμό στους κυρίους τους για να μη βλασφημείται το… ‘όνομα του Κυρίου’. Και όλοι μαζί, δούλοι κι ελεύθεροι είναι απλά και μόνο ‘δούλοι του Θεού’ (Ρωμ. ΣΤ΄, 18-22, Κορ. ΣΤ,΄19-20, Ρωμ. Ζ΄, 22-23) για να καθηλώσουμε και τους άτιμους τους Έλληνες που δεν σκύβουν κεφάλι. Οι γυναίκες είναι βδελυρά όντα και καλύτερα κανείς να μη νυμφεύεται, αλλά επειδή υπάρχουν και ‘ανάγκες’ επιτρέπει κατά παραχώρηση την ‘χρήση’ τους δια πορνείαν! Κανείς δεν πρέπει να πολεμά τη ρωμαϊκή εξουσία διότι άλλη η βασιλεία του Καίσαρα κι άλλη του Θεού. Η φιλοσοφία είναι καταστροφική, αφού βάζει το μυαλό σε λειτουργία, γι’ αυτό κι απαγορεύεται δια ροπάλου κι αποτελεί κατά τον ευφυή ραβίνο ‘μωρία’. Τέλος η δεύτερη παρουσία του Κυρίου, δηλαδή η μεγάλη ώρα της επανάστασης, μετατίθεται χρονικά στο απώτερο μέλλον. Ενώ ο Ιησούς υποσχόταν ότι δεν θα παρέλθει η παρούσα γενιά προτού εκπληρωθούν οι υποσχέσεις του, ο Παύλος διαβεβαιώνει ότι θα αργήσει πολύ εκείνη η ώρα και συνιστά υπομονή κι εγκαρτέρηση.
Οργανώνει το δίκτυό του και στελεχώνει τις εκκλησίες με τυφλά εκτελεστικά του όργανα. Ο φίλος και ‘συνεργός’ (βλ. Γ. Πατρώνου, Προλεγόμενα στην έρευνα των Πράξεων, εκδ. Πουρνάρα 1993, σελ. 174) του Λουκάς αναλαμβάνει να συγγράψει τα γεγονότα όπως θα έπρεπε να είναι, σύμφωνα με τις προτιμήσεις του ιερατείου και να κατοχυρώσει την παύλεια διδασκαλία ως δόγμα καθολικά αποδεκτό.
Οι αυθεντικοί μαθητές βράζουν αλλά τα χέρια τους είναι δεμένα. Ο Πέτρος συλλαμβάνεται και εκτελείται στη Ρώμη, ο Ιάκωβος δολοφονείται (σύμφωνα με το χωρίο Πραξ. 12,2 ο Ιάκωβος δολοφονήθηκε προ του 44 μ.Χ., δηλαδή προ της Αποστολικής Συνόδου στην οποία ο συγγραφέας του ίδιου έργου υποστηρίζει ότι μετείχε!) και ο Ιωάννης εξορίζεται σ’ ένα ξερονήσι όπου εντός παραληρημάτων συγγράφει δυσοίωνα και φρικιαστικά βιβλία απόλυτης απόγνωσης.
Ο παυλιανισμός έχει επικρατήσει. Ο Παύλος φροντίζει να μη χαθούν μαζί του όλα όσα έχει κάνει για την επικράτηση του ιουδαϊσμού παγκοσμίως. Διορίζει συνεχιστές του, ουσιαστικά είναι ο εφευρέτης του επισκοπικού θεσμού, δηλαδή της αδιαφανούς συνεχίσεως του σκοτεινού έργου του από μια αφοσιωμένη μυημένη ομάδα πιστών κατά τα πρότυπα του μασονισμού.
Έκτοτε κάθε εκκλησιαστικός άνδρας που ξεφεύγει από την παύλεια παράδοση κατηγορείται ως αιρετικός και διώκεται απηνώς από το επίσημο ιερατείο.
Διαμορφώνεται στη βάσει του παύλειου δόγματος ο κανόνας της ΚΔ. Όσα κείμενα δεν συμφωνούν με το δόγμα αυτό εξοστρακίζονται, καταστρέφονται, αποσιωπούνται. Όσα εγκρίνονται υφίστανται εξονυχιστικό έλεγχο και εξόφθαλμες αλλοιώσεις. Η ΚΔ αποτελείται σε ποσοστό μεγαλύτερο του 50% από τις επιστολές του Παύλου και τα έργα του πιστού του συνεργού Λουκά. Η αποκάλυψη του Ιωάννη το μόνον έργο της ΚΔ καθώς φαίνεται που πραγματικά ανήκει στον γνωστό μαθητή του Χριστού, απορρίπτεται από τον αρχικό κανόνα και μόνον πολύ αργότερα αναγνωρίζεται από την εκκλησία, ωστόσο ακόμη και σήμερα αντιμετωπίζεται με μεγάλη επιφύλαξη και διφορούμενη κριτική.
Την όχι απλώς αποφασιστική, αλλά αποκλειστική συμβολή του Παύλου στη διαμόρφωση της χριστιανικής θρησκείας καθιστούν σαφέστερη τα περισσότερα γνωστικά κείμενα του τέλους του α΄ και του β΄ αιώνα μ.Χ., όπου αναγνωρίζεται η ηγετική φυσιογνωμία του. Στο σύστημα του Μαρκίωνα π.χ. οι επιστολές του αποστόλου Παύλου και η επιτομή του ευαγγελίου του Λουκά έχουν απόλυτο κύρος και αυθεντία. Η ηγετική αυτή θέση του Παύλου διατηρήθηκε δια μέσου των αιώνων και είναι χαρακτηριστικό ότι τον 6ο και 7ο αιώνα μ.Χ. εμφανίστηκε η αίρεση των Παυλικιανών, μια συγκρητιστική σύνθεση των στοιχείων του Γνωστικισμού και του Μανιχαϊσμού των πρώτων αιώνων. Οι Παυλικιανοί θεωρούσαν τον απόστολο Παύλο ‘ως τον κατ’ εξοχήν διδάσκαλό τους και έτρεφαν απόλυτο σεβασμό προς το πρόσωπό του’ (Βλ. Φειδά, Εκκλ. Ιστορία τ. Α΄, σελ. 767).
Το γεγονός είναι ότι την εποχή εκείνη, στην σχετικά ασήμαντη για την αχανή αυτοκρατορία περιοχή της Παλαιστίνης, συνελήφθη και εξετελέσθη (με εκτελεστικό όργανο τον Σαούλ – Παύλο) το μεγαλύτερο έγκλημα στην Ιστορία όλων των εποχών. Τέθηκαν τα θεμέλια του θριάμβου του δογματισμού και του σκοταδισμού εις βάρος της ελευθερίας του Πνεύματος: ‘ο ιουδαϊσμός είναι αποφασισμένος να ξεριζώσει τον ελληνικό πολιτισμό και μαζί του τον κίνδυνο που απειλεί την ύπαρξή του πολύπλευρα. Να τον ξεριζώσει στην κυριολεξία. Γι’ αυτό και ο Παύλος θα φανεί τόσο ελαστικός στο τόσο ουσιαστικό θέμα της περιτομής. Και δε θα υποχωρήσει πουθενά, προκειμένου να εισδύσει στο μυαλό και τις συνειδήσεις των λαών. Δεν επρόκειτο, όπως ισχυρίστηκαν πολλοί, για έναν νεωτεριστή και αναμορφωτή. Ο Παύλος δεν άλλαξε ούτε μια οξεία από τον απολιθωμένο Μωσαϊκό Νόμο.’ (Λ. Ζωγράφου, Αντιγνώση , σελ. 220). Αυτόν τον Μωσαϊκό Νόμο εστάλη να διδάξει στα έθνη, ο Παύλος. Όχι φυσικά από θρησκευτικό φανατισμό, αλλά από την αστείρευτη δίψα του ιουδαϊκού ιερατείου για Εξουσία και όλα τα παρεπόμενα της.
Το κωμικοτραγικό είναι ότι στο αρχικό κήρυγμα του Ιησού –φανταστικό ή πραγματικό δεν έχει σημασία- υπάρχει η δραματική προειδοποίηση, την οποία οι λογοκριτές δεν θεώρησαν επικίνδυνη ώστε να την απαλείψουν: ‘φυλαχθείτε από τους ψευδοπροφήτες και κείνους που θα παρουσιαστούν τάχα από μέρους μου’. Δυστυχώς μια θράκα ημιμαθών και προκατειλημμένων ανθρώπων δεν στάθηκε ικανή να αντιληφθεί τη συμβουλή αυτή και να προφυλάξει την ανθρωπότητα από τη μεγάλη παγίδα. Τα υπόλοιπα αποτελούν απλά Ιστορία…
Ενδεικτική βιβλιογραφία:
- Λιλή Ζωγράφου, Αντιγνώση, ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ 1974
- Βλάσσιου Φειδά, Εκκλησιατική Ιστορία τ. Α΄, Αθήνα 1992
- Γ. Πατρώνου, Προλεγόμενα στην έρευνα των Πράξεων, ΕΚΔΟΣΕΙΣ Π. ΠΟΥΡΝΑΡΑ 1993
- Γ. Πστρώνου, Η ιστορική πορεία του Ιησού, ΔΟΜΟΣ 1992
- Γ. Γαλίτη, Ιστορία εποχής της Καινής Διαθήκης, ΕΚΔΟΣΕΙΣ Π. ΠΟΥΡΝΑΡΑ, 1991
- Σ. Αγουρίδου, Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην, ΓΡΗΓΟΡΗ, γ΄έκδοση 1991
- Γ. Γαλίτη, Ερμηνευτικά της Καινής Διαθήκης, ΕΚΔΟΣΕΙΣ Π. ΠΟΥΡΝΑΡΑ, 1993
- Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη (μετά συντόμου ερμηνείας), ΣΩΤΗΡ, 1978
(Σημ.: Πολλά στοιχεία αντλήθηκαν από την εν εξελίξει έρευνα μου, που αποσκοπεί στην τελική συγγραφή μιας αληθινής Εκκλησιαστικής Ιστορίας)ArisSeirios
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου